Νιώθεις μια κάποια ικανοποίηση όταν το άλογο στο οποίο έχεις ποντάρει τα χρήματά σου τερματίζει καμιά πενηνταριά μέτρα μπροστά από τους αντιπάλους του...
Τον περιμέναμε εδώ στο blog αυτόν το δίσκο του Kurt Vile, τον πρώτο του πραγματικά πολύ μεγάλο δίσκο, ξέραμε πως είναι θέμα χρόνου και μόνο να τον κάνει. Στην πραγματικότητα ο Kurt Vile τρέχει μόνος του στην πίστα, χωρίς αντιπάλους: είναι από αυτούς τους πολύ λίγους καλλιτέχνες που οι ίδιοι θέτουν τα στάνταρ, τους κανόνες του παιχνιδιού, ανεπηρέαστοι από ότι συμβαίνει γύρω τους.
Μας το έδωσε να το καταλάβουμε καλά αυτό στο Primavera πριν δύο χρόνια. Εμφανιζόμενος σε ένα από τα μικρά stage του φεστιβάλ -και λόγω της φύσης της μουσικής του - περίμενα ένα κατά βάση ακουστικό live, με μπόλικο λυρισμό και συναίσθημα. Αμ δε! Αυτό που ζήσαμε ήταν 3(!) ηλεκτρικές κιθάρες και ντραμς, χωρίς μπάσο, και θορυβώδεις, χεβυμεταλλάδικες εκδοχές των τραγουδιών του
To ίδιο πνεύμα περιφρόνησης του παραδεδομένου και του παραδεκτού χαρακτηρίζει τον τελευταίο του δίσκο Wakin On A Pretty Daze. Όταν όλες οι indie μπάντες στρέφονται σωρηδόν στα 60's, στα 70's, ακόμη και στα 90's, o φίλος μας από εδώ ανασκαλεύει το αμερικάνικο mainstream-rock των 80's. Πρόκειται δηλαδή για έναν "εμπορικό" δίσκο; Δύσκολο, αν αναλογιστεί κανείς πως 4 από τις συνθέσεις είναι από 8 λεπτά και πάνω.
Στην πραγματικότητα αυτό το σκόπιμο 80's περιτύλιγμα (όσον αφορά στην ""καθαρή" παραγωγή και τις παλιομοδίτικες ενορχηστρώσεις) είναι και το μεγάλο κερδισμένο στοίχημα του δίσκου: αφήνεται έτσι να φανεί με διαυγή τρόπο ο πλούτος των μελωδιών του Vile, οι εξαιρετικοί στίχοι του και φυσικά - και πάνω απ'όλα - η φωνή του: 50% αγνό, αγγελικό συναίσθημα και 50% σαρκασμός και ειρωνεία.
Και πράγματι όταν έχεις τα τραγούδια δεν χρειάζεσαι ούτε πόζα, ούτε κόλπα, ούτε μαγκιά για να τα αναδείξεις. Δεν φοβάσαι τίποτα. Το αριστουργηματικό, εναρκτήριο Wakin on a Pretty Day λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά, είτε με τις ενορχηστρώσεις του δίσκου, είτε με 3 ηλεκτρικές κιθάρες είτε μόνο με μια ακουστική κιθάρα και φωνή όπως φαίνεται από την παρακάτω εκτέλεση
Ο Kurt Vile έχει τα τραγούδια, το ένα καλύτερο από το άλλο. Τα υπόλοιπα τα παίρνει ο άνεμος και τα σκορπίζει. Δέκα με τόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου