Δώστους Κόλαση



Καταλαβαίνω πως κάτι τέτοια post θα μου κοστίσουν αργά ή γρήγορα τη θέση μου στο Focanegra - και ένα τσάμπα κούρεμα το δίμηνο - αλλά μου είναι αδύνατο να αντισταθώ σε δύο δυνατότητες που τις θεωρώ χρέος μου: α) να μοιραστώ την αγαπημένη μου μουσική με πιθανούς ομοϊδεάτες β) να αποκαταστήσω τη θέση κάποιων συγκροτημάτων - ή και μουσικών ειδών - στον Κανόνα της σύγχρονης μουσικής.

Σε αυτόν τον κανόνα, όπως έχω ήδη περιγράψει σε προηγούμενη ανάρτηση , δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε κουβαλάει πάνω του τη "ρετσινιά" του heavy metal. Τι να κάνουμε, το metal δεν είναι cool, τα παιδιά με τα καρώ πουκάμισα νίκησαν, η ιστορία απεφάνθη. Είναι θέμα στυλ, με τη μουσική θα ασχολούμαστε; Φανταστείτε λοιπόν πόσο υποτιμημένοι και περιθωριακοί είναι οι Βρεταννοί Witchfynde, που δεν ανήκουν καν στον Κανόνα του Heavy Metal.

Δημιουργημένοι στα μέσα της δεκαετίας του '70 οι Witchfynde μπορεί να ανήκουν χωρο-χρονικά στο λεγόμενο New Wave of British Heavy Metal αλλά στην πραγματικότητα δεν ανήκουν πουθενά. Πρόκειται για μο-να-δι-κή και ανεπανάληπτη περίπτωση στην ιστορία της ροκ μουσικής. Οι κιθάρες και τα ριφς του Montalo είναι σίγουρα heavy και παραπέμπουν στους Black Sabbath, όμως η μουσική είναι απρόσμενα δύσκολη και περιπετειώδης με σαφείς αναφορές τόσο στο progressive rock των 70'ς και τη ψυχεδέλεια όσο και στις γοτθικές ροκ μπάντες του μεγάλου νησιού, τύπου Black Widow, Zior κλπ. Αλλά και οι αυτές οι αναφορές πολύ λίγα μπορούν να μας πουν για κομμάτια όπως το κάτωθι, που πολύ απλά δεν περιγράφονται: 



Leaving Nadir, ένας ανυπέρβλητος ύμνος. Σημείο αναφοράς είναι βεβαίως τα φωνητικά του Steve Bridges,με τη βαθιά, μελωδική φωνή, τις υστερικές κραυγές, τον παρανοϊκό γέλωτα. Ο άνθρωπος είναι ο Alain Vega  του metal.΄Όπως και η σκοτεινή, σατανιστική θεματολογία: ο ανθρωπόμορφος τράγος με την πεντάλφα στο εξώφυλλο του Give 'em Hell δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Πολύ φυσιολογικά οι Witchfynde αναφέρονται ως σημαντική επιρροή από πολλές black/doom/thrash metal μπάντες που δυστυχώς οι περισσότερες δεν είναι άξιες ούτε τα υποδήματα των Witchfynde να λύσουν.

Όπως αναφέρονται ως επιρροή και από τους Bauhaus. To υπνωτικό θέμα του Bela Lugosi's Dead είναι νότα προς νότα ίδιο με το αρχικό ρεφρέν του Unto the Ages of the Ages. Λογικό μου ακούγεται: ανεξάρτητα από τα μέσα που χρησιμοποιεί το κάθε συγκρότημα, η γοτθική ατμόσφαιρα είναι κοινή αφετηρία και κοινός στόχος. Αυτό το Unto the Ages of the Ages είναι ένα από τα κομμάτια που όσες φορές και να ακούσω πάντα κάτι νέο ανακαλύπτω και πάντα κάτι μου διαφεύγει. Οι Sabbath συναντούν τους Rush που συναντούν τους Siouxsie and the Banshees που συναντούν τους Can. Μουσική για λίγους - ίσως και για κανένα.



Ούτε συζήτηση πως οι Witchfynde πήγαν άπατοι εμπορικά. Οι μόνοι που πλούτισαν είναι οι εξυπνάκηδες που κατέχουν τώρα τα εξαντλημένα επτάιντσα και δίσκους τους.

[το ποστ είναι αφιερωμένο σε 3 ανθρώπους: στον ipchrist φυσικά - ξέρω ότι τουλάχιστον ένας άνθρωπος θα εκτιμήσει τον κόπο μου - στο Νίκο που πρέπει να είναι εκείνος που μου έγραψε την κασέτα με το Give 'em Hell μερικούς αιώνες πριν, και στο Δημήτρη Στεργίου που μας ξεστράβωνε γράφοντας στο Metal Hammer 25 χρόνια πριν.]

Patti smith - Banga



Αν μου έλεγε κάποιος πριν μια βδομάδα πως η πολυαναμενόμενη - και οπωσδήποτε  καθυστερημένη - επόμενη δημοσίευσή μου στο Φώκιανεγρα θα αφορούσε στην Patti Smith μάλλον θα έβαζα τα γέλια. Ούτε κάνας τεράστιος fan είμαι, ούτε τρελός γνώστης της μουσικής της (το Horses το έχω λιώσει βέβαια). Συν τοις άλλοις είμαι κατηγορηματικά καχύποπτος με καλλιτέχνες που ξεκίνησαν στα 70's και συνεχίζουν να περιφέρουν τα γέρικα κορμιά τους στις μέρες μας για καθαρά βιοποριστικούς λόγους οι περισσότεροι. Έτσι, όταν άκουσα ένα μεσημέρι στο ραδιόφωνο το ακόλουθο κομμάτι





σκέφτηκα: "Σούπερ το τραγούδι. Και ποιος άλλος θα έγραφε κομμάτι με τίτλο Τarkovsky; Πρέπει να ψάξω καλύτερα τα παλιά της άλμπουμ." Και μετά ακούω τη φωνή του Μάκη Μηλάτου να μιλάει για το καινούριο φετινό δίσκο της Patti Smith...

Για να μην σας κουράζω, το ολοκαίνουργιο Banga της Patti Smith είναι ανέλπιστα καλό, είναι τόσο καλό που να το αγοράσετε, να το κατεβάσετε, να το ακούσετε! Θα τολμούσα την σύγκριση και θα έλεγα ότι είναι για τη Smith ότι ήταν για την P.J. Harvey το περσινό της Let England Shake - ένα comeback πέρα των προσδοκιών.

Μου αρέσει πολύ η αρχιτεκτονική του Banga, η οποία στους πιο ανυπόμονους ακροατές μπορεί να δημιουργήσει λάθος εντυπώσεις. Ξεκινά με mainstream-rock τραγούδια, πολύ ποιοτικά αναμφίβολα όπως το Amerigo και το (γραμμένο για την Amy) This is the Girl, και κομμάτι με το κομμάτι η στόχευση αλλάζει, γίνεται βαθύτερη, και η μουσική πιο σκοτεινή, πιο δύσκολη, οι στίχοι πιο ποιητικοί, η αφήγηση παίρνει το πάνω χέρι από το τραγούδι: ήδη από το Mosaic ο δίσκος έχει απογειωθεί και η όλη φάση κορυφώνεται στο 10λεπτο έπος Constantine's Dream: νομίζω πως και το εξαιρετικό κείμενο και ο μοναδικός συνδυασμός αφήγησης και μουσικής που επιχειρείται μας προσφέρει την πεμπτουσία της τέχνης της Patti Smith. Κύκνειο άσμα; Που να ξέρεις με μερικούς ανθρώπους;





All is art - all is future - η φωνή της Patti Smith. Πιο βαθιά, πιο μεστή από ποτέ. Wake up - wake up.

Such a sweet sweet hope...


Συγκινήθηκα, όπως όλοι μας νομίζω, με τις δηλώσεις του «σεβαστού» μας μητροπολίτη Αμβροσίου για την «γλυκειά ελπίδα» που μπορούν να αντιπροσωπεύσουν για εμάς τους απελπισμένους πολίτες τα χρυσά ωά. Η αλήθεια είναι ότι, για ορισμένους τουλάχιστον, η απόσταση από τη χρυσοπηγή και την εθνοσωτήριο ως τη χρυσαυγή είναι μικρή, αμελητέα σχεδόν. Εξάλλου, οι καθολικοί ομόλογοί τους δεν είχαν χειρότερη σχέση με τα πρότυπα των αυγών...

Τέλος πάντων, εδώ μιλάμε για μουσική, οπότε θα εκθέσω τον προβληματισμό μου: Πώς θα μπορούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις και τα τάλαντά τους ο Καιάδας και ο Γαϊτάνος για το κοινό κακό; Πού τέμνονται οι ύμνοι του Πάσχα με το black metal; Η απάντηση μου ήρθε όταν θυμήθηκα αυτό εδώ το post ενός εξαιρετικού ελληνικού blog, του soundeyet (όχι, το focanegra δεν είναι ακόμη έτοιμο να κυβερνήσει τον κόσμο).

Οι Sabbath Assembly ξεκίνησαν το 2010 ως ένα project του ντράμερ David Nuss (μεταξύ άλλων, πρώην No-Neck Blues Band, αλλά και πρώην Angor Wat με δίσκο ονόματι Corpus Christi, τίποτε δεν είναι τυχαίο) και της θεάς Jex Thoth

Αυτοί ανακάλυψαν τους ύμνους της «εκκλησίας» Process Church of the Final Judgment, η οποία, τυπικά μανιχαϊστική, υμνούσε τον Ιησού μαζί με τον Σατανά (στο σημείο αυτό αγκαλιάζονται Γαϊτάνος και Καιάδας, δεν θέλω να ξέρω τα περαιτέρω) και τους μελοποίησαν το 2010 στο αριστουργηματικό Restored To Oneμε έναν πραγματικά εμπνευσμένο τρόπο: 

Ψυχεδέλεια, heavy / blues / doom περάσματα, κιθάρες που θυμίζουν από Jefferson Airplane μέχρι Babe Ruth και Wishbone Ash, και μαζί μια εκπληκτική ερμηνεία στα φωνητικά, ιδανική για προσηλυτισμό.


Το 2012 ο κ. Nuss θεώρησε καλό να βγάλει και δεύτερο δίσκο στους Sabbath Assembly, το Ye Are God, με άλλη τραγουδίστρια στα φωνητικά και φτηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα, όπως απαγγελίες της Genesis P-Orridge (χμμμ). Δεν θα ενδώσω (μάλλον).
ipchrist