King Khan live στο Κύτταρο




Υπάρχουν συναυλίες και υπάρχουν και...ανελέητα πάρτυ, τελετουργικές συναντήσεις, καλέσματα σε εξέγερση. Αυτό που έγινε στο Κύτταρο το Σάββατο 15 Μαρτίου σίγουρα δεν ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Δύσκολο να μεταφερθούν κάποιες εμπειρίες και ίσως και να μην θέλεις κιόλας, ίσως να προτιμάς να μείνει αυτό που συνέβη ένα κοινό μυστικό για εκείνους που το βίωσαν. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στο μουσικό κομμάτι, σπουδαίοι οι Γάλλοι Wall of Death που άνοιξαν τη συναυλία με το ιδιόμορφο ψυχεδελοκράουτ που μας πρόσφεραν. Όσο για τη μουσική του King Khan και των υπόλοιπων 8 μελών των the Shrines είναι ότι πιο ξεσηκωτικό και διασκεδαστικό μπορεί να ακούσει κανείς σε συναυλία: ο χαμένος κρίκος που συνδέει τη funk-soul με το γκαράζ, το ροκ εν ρολ και το πανκ. Λογικό να χοροπηδάει όλο ανεξαιρέτως το club στους ρυθμούς της μουσικής. Λογικό όσο και πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα.

Θέλω να σταθώ στον ίδιο τον King Khan σαν παρουσία, σε αυτόν τον θεότρελο συνδυασμό από James Brown, Iggy Pop και Frank Zappa. Το σώμα του - αυτό το πλαδαρό, ημίγυμνο σώμα με την εξωφρενική και γελοία αμφίεση - αυτό το σώμα προσφέρεται στο κοινό σαν θυσία, ανήκει στο κοινό του, όπως και το αντίστροφο, το κοινό ανήκει σε αυτόν, ψυχή τε και σώματι, ακριβώς γιατί κάτι τέτοιες συναντήσεις μόνο ισότιμα και μόνο ολοκληρωτικά μπορούν να συντελεστούν. Δεν είναι τυχαία αυτή η μοναδική επαφή του King Khan με τον κόσμο. Είναι αποτέλεσμα της δικής του απόλυτης διαθεσιμότητας και παρουσίας. Για αυτό και ο κόσμος υπάκουε, οφείλει να υπακούει, να συμμετέχει, σιώπησε όταν ο King Khan του είπε να σιωπήσει, έκατσε κάτω όταν του είπε να κάτσει κάτω, διαλογίστηκε, χόρεψε, ούρλιαξε. Αυτός ο τύπος δεν παζαρεύει τη συμμετοχή του κόσμου: είτε συμμετέχεις είτε φεύγεις.

Και έτσι κάποια στιγμή ένιωσα πως το πάρτυ ξέφυγε από τα στενά όρια της διασκέδασης και πέρασε στη περιοχή της πνευματικής εμπειρίας. Αλλά αυτό θα μείνει ένα μυστικό για εκείνους που το βίωσαν...until the next time.



PS Fuck the Chrysi Avgi, for Killah P!

Ανασκολόπηση διαρκείας (και φέτος δεν τα βλέπω καλύτερα)


Δυο μήνες για να γίνει απολογισμός θα ήταν ίσως κακός χρόνος για ένα λογιστήριο σοβαρής εταιρείας, αλλά από ένα μπλογκ υπό διάλυση δεν μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις... 


Όσοι δεν έχουμε (ακόμη) βουλιάξει έχουμε εξ ορισμού ένα τουλάχιστον τμήμα του κεφαλιού μας στην άμμο. Στρουθοκαμηλισμός, τακτικές επιβίωσης, μιθριδατισμός, all of the above – διαλέγετε και παίρνετε. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο και με αυτούς τους όρους μπορεί κανείς να μιλά σήμερα για μουσική με όσα συμβαίνουν εντός και εκτός.


Το 2013 άκουσα λιγότερη καινούρια μουσική από ποτέ κι έτσι δεν είμαι σε θέση να προσφέρω μια «λίστα» με στοιχειώδεις αξιώσεις πληρότητας ή επάρκειας. Γερνάμε με τις εμμονές μας, ασφαλώς. Από την άλλη βέβαια, είδα και άκουσα λίστες δεξιά και αριστερά και δεν πείσθηκα να αλλάξω γνώμη.


Όχι λιγότερα από επτά αριστουργήματα για την πρώτη πεντάδα:
Kurt Vile – Wakin On A Pretty Daze (πλησιάζει και το live)
Bill Callahan – Dream River (τα 'χουμε πει)
Flaming Lips – The Terror (και το Peace Sword EP από δίπλα)
Colleen – The Weighing of the Heart (Θεά, πάντα. Gamelan, viola da gamba και, επιτέλους, η φωνή της)
Deerhunter – Monomania (δεν ζητάμε πολλά - μερικούς τέτοιους δίσκους κάθε χρόνο και για μας)
Devendra Banhart – Mala (όταν φεύγει το άγχος...)
Yo La Tengo – Fade (30 χρόνια μετά, δεν χρειάζεται καν προσπάθεια)


Και μερικοί ακόμη δίσκοι που ακούγονται μια χαρά γενικώς:
Heliocentrics – 13 Degrees of Reality (τι μπάντα!)
Josephine Foster – I’m a Dreamer (σταθερή αξία και γι’ αυτό ίσως την αγνοούν)
Steve Gunn – Time Off και γενικώς
Sun City Girls – Eye Mohini
Volcano Choir - Repave
Black Angels – Indigo Meadow (είναι συγκρότημα για την πρώτη πεντάδα, αν ο δίσκος αυτός είχε βγει από άλλους πολλοί θα τον εκτιμούσαν περισσότερο)

My Bloody Valentine – mbv (Πολλές καλές επιστροφές το 2013 - House Of Love, Mazzy Star, κ.λπ. - αυτοί ξεχώρισαν.)
Arrington De Dionyso's Malaikat Dan Sanga - Open the Crown
Valerie June - Pushin' Against A Stone
Dirty Beaches - Drifter / Love Is The Devil
Jonathan Wilson - Fanfare
Esmerine - Dalmak


Δηλητήριο:
Parquet Courts: Έχουν πλάκα. Αλλά είναι τόσο αργά.
Deafheaven: Δεν έχουν πλάκα. Και είναι τόσο αργά. Ακούστε τους Have A Nice Life instead.
Arcade vision / Blog-o-fire: Ας το αφήσουμε καλύτερα.