Lou Reed - o Ένας




Έφυγε ο Lou Reed, έμειναν στον πλανήτη η μουσική του, οι στίχοι του, η φωνή του. Αυτή που γεμίζει το σπίτι μου την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Για μένα - για μας - όσο παρούσα ήταν πάντα.

Δεν μπορεί να αποτιμηθεί η προσφορά του Lou Reed στη rock μουσική με τους Velvet Underground. Απλά δεν γίνεται. Ότι ακούμε, ότι ακούτε, έχει πάντα Velvet μέσα, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Θεωρώ αυτονόητο πως πρόκειται για την πιο σημαντική, επιδραστική αμερικανική μπάντα όλων των εποχών. Θεωρώ άχρηστο να επιχειρηματολογήσω για αυτό. Το έχουν ήδη κάνει όχι μόνο οι κριτικοί, αλλά και οι ίδιοι οι μουσικοί του είδους που βαράνε προσοχή μπροστά στο Lou Reed.

Δεν θα πω λοιπόν για τους Velvet, θα θίξω ελάχιστα την προσωπική καριέρα του Lou Reed. Πρόκειται για την πιο μοναχική διαδρομή που ακολούθησε ίσως μουσικός της ροκ. Ένα αχανές έργο με ελάχιστη ως ανύπαρκτη εμπορική απήχηση, με τεράστιες ασυνέχειες και καμπές, διάσπαρτο με ανεπανάληπτα αριστουργήματα και αναπάντεχες στροφές.



Αλήθεια, ποιος μπορεί να γράψει ένα τέτοιο τραγούδι; Ποιος έχει γράψει ένα τέτοιο πανέμορφο κείμενο και το έχει ντύσει έτσι με μουσική και το έχει ερμηνεύσει έτσι; Κανείς. Γιατί ο Lou ήταν ο Ένας.

Πάντα στο περιθώριο, πάντα ασυμβίβαστος, πάντα αρνούμενος να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού, τη μια χρονιά κυκλοφορούσε το ορχηστρικό αριστούργημα Berlin, την επόμενη χρονιά ένα ανήκουστο συνονθύλευμα αγνού, μεταλλικού θορύβου στο Metal Machine Music. Για εμάς τους ακροατές η απόσταση είναι ασύλληπτη. Για τον Lou Reed προφανώς όχι, ίσως γιατί για μια αυθεντική μεγαλοφυϊα οι αποστάσεις καταργούνται.

Και μετά μιλάμε για το πόσο πειραματικός υπήρξε ο David Bowie στα τέλη των 70's. H αναφορά δεν είναι τυχαία, γιατί την καθολική καταξίωση και την εμπορική επιτυχία του Bowie ο Reed δεν την πλησίασε ποτέ. Αλήθεια, ποιος ήταν πιο καινοτόμος; Πιο τολμηρός; Πιο πηγαίος; Πιο εμπνευσμένος;

Δεν θέλω να μείωσω βεβαίως τον Bowie με όσα γράφω (ο οποίος έχει δηλώσει ευθαρσώς το πόσο επηρεασμένος ήταν από τον Lou Reed και τους Velvet Underground), απλά να αναδείξω τη μοναχικότητα της πορείας του Lou Reed και τον απόλυτο αντικονφορμισμό του. Είναι μια πορεία που χρειάζεται να ερευνηθεί σε βάθος, πέρα από τις γνωστές στιγμές της όπως το Berlin και το Transformer, μια πορεία που ποτέ δεν σταμάτησε να είναι δημιουργική και ζωντανή. Και μοναχική. Γιατί ο Ένας είναι πάντα μόνος.



YΓ παραθέτω τους στίχους του Coney Island Baby προς ανάγνωση ...

You know, man, when I was a young man in high school
you believe in or not I wanted to play football for the coach
And all those older guys
they said he was mean and cruel, but you know
wanted to play football for the coach
They said I was to little too light weight to play line-backer
so I say I'm playing right-end
wanted to play football for the coach
'Cause, you know some day, man
you gotta stand up straight unless you're gonna fall
then you're gone to die
And the straightest dude
I ever knew was standing right for me all the time
So I had to play football for the coach
and I wanted to play football for the coach

When you're all alone and lonely
in your midnight hour
And you find that your soul
it's been up for sale

And you begin to think 'bout
all the things that you've done
And you begin to hate
just 'bout everything

But remember the princess who lived on the hill
Who loved you even though she knew you was wrong
And right now she just might come shining through
and the -

- Glory of love, glory of love
glory of love, just might come through

And all your two-bit friends
have gone and ripped you off
They're talking behind your back saying, man
you're never going to be no human being
And you start thinking again
'bout all those things that you've done
And who it was and what it was
and all the different things you made every different scene

Ahhh, but remember that the city is a funny place
Something like a circus or a sewer
And just remember different people have peculiar tastes
and the -

- Glory of love, the glory of love
the glory of love, might see you through
yeah, but now, now
Glory of love, the glory of love
the glory of love, might see you through
Glory of love, ah, huh, huh, the glory of love
Glory of love, glory of love
Glory of love, now, glory of love, now
Glory of love, now, now, now, glory of love
Glory of love, give it to me now, glory of love see you through
Oh, my Coney Island baby, now
(I'm a Coney Island baby, now)
I'd like to send this one out for Lou and Rachel
and all the kids and P.S. 192
Coney Island baby
Man, I'd swear, I'd give the whole thing up for you

Wattstax: Tο Μαύρο Woodstock

Μια κοινότητα βαθιά καταπιεσμένη συνυφαίνει την συλλογική της ταυτότητα με την μουσική της παράδοση.Η μουσική ως πηγή αυτοκαθορισμού και περηφάνειας.Ηχηρή διαμαρτυρία και ζωηρή έκφραση,απελευθέρωση από τα δίχτυα της μονοτονίας που ρίχνει η καθημερινότητα.

Όλα αποτυπώνονται με μοναδικό τρόπο στην ταινία Wattstax,που είναι υλικό από το ομώνυμο φεστιβαλ τον προηγούμενο χρόνο.Συμπεριλαμβάνει πλάνα από την μαύρη κοινότητα της πόλης Watts του Λος Άντζελες και των αναταραχών που συγκλόνισαν την Αμερική στις 11-17 Αυγούστου του 1965 ανάμεσα σε αφρομερικανούς κατοίκους της περιοχής και αστυνομικούς.Αφορμή ήταν ένα επεισόδιο σύλληψης ενός 21χρονου άνδρα υπό την επήρεια αλκοόλ,αλλά οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στο φυλετικό διαχωρισμό και τις κοινωνικές εντάσεις που υπήρχαν απέναντι σε μαύρους και λατινοαμερικάνικους πληθυσμούς στην περιοχή της Καλιφόρνια.Κατέληξε σε τραγωδία,καθώς 34 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους(χωρίς να συνυπολογίσουμε χιλιάδες τραυματίες,συλλήψεις και υλικές ζημιές).Στην μνήμη τους καθιερώθηκε ετήσιο φεστιβάλ και το 1972 με την συμβολή και της δισκογραφικής Stax (οι κυριότερες soul δισκογραφικές τότε ήταν η Stax και η Motown)και την συνδρομή των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της :Isaac Hayes,Bar Kays,Rufus Thomas,Staples Singer,Rance Allen,Albert King,Eddie Floyd κ.α.



Το Los Angeles Memorial Coliseum στις 20 Αυγούστου του 1972 φιλοξένησε σχεδόν 112.000 ανθρώπους,με ένα δολάριο το εισιτήριο ωστέ να είναι καθολικά προσβάσιμη η συναυλία-γιορτή και έντονη δήλωση των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων,που εκφράζεται με ατέρμονο χορό γυναικών και αντρών που φορούν dashiki(χαρακτηριστική παραδοσιακή φορεσιά της δυτικής Αφρικής),με μουσικό πλαίσιο από μοναδικούς funk/soul /blues ρυθμούς.Ο γηραιότερος έφηβος Rufus Thomas θα καλέσει όλους να νιώσουν το groove.



Το κλίμα διανθίζεται από τα gospel στοιχεία των Staples Singers,οικογένεια που ιδρυτής τους ήταν ο Roebuck Staples με τα τέσσερα παιδιά του!



Στο ίδιο ύφος είναι και η εμφάνιση των Rance Allen Group(οικεγενειακή υπόθεση και εδώ)



Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα είναι και ο larger than life Albert King,ο οποίος μεταφέρει τον blues αισθησιασμό στο κοινό



Αλλά ο μεγάλος αστέρας ήταν ο Isaac Hayes,o μάυρος Μωυσής ο οποίος είχε κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά το soundtrack του θρυλικού Shaft



Στην συναυλία υπήρχαν μόνο μαύροι αστυνομικοί,που δεν έφεραν όπλο.Μια εμφατική στιγμή του κινήματος της μαύρης χειραφέτησης(ο Al Bell συνιδιοκτήτης της Stax records ήταν φίλος με τον Martin Luther King)συλλαμβάνει την αίσθηση συλλογικότητας που ισχυροποιείται μετά από εξεγέρσεις και αναταραχές όπως στο Watts εκείνο το ζεστό μεγάλο καλοκαίρι (hot long summer)του 1965,που οφείλονται στην ασφυκτική μέγγενη της καταστολής,των μακραίωνων διακρίσεων και των ντροπιαστικών εκδηλώσεων ρατσισμού σε κάθε φάσμα της ζωής,εις βάρος της πολύπαθης μαύρης κοινότητας η οποία βρισκόταν τότε στο ζενίθ των πολιτικών και κοινωνικών διεκδικήσεων της με το κίνημα της Μαύρης Δύναμης και αυτό αντανακλάται σε 112.000 υπερυψωμένες γροθιές στο-αδίκως ξεχασμένο από τον χρόνο-Wattstax:πέραν των σπουδαιότατων πολιτικών συνδηλώσεων του,είναι και εκρηκτικό μείγμα funk/RnB/soul/blues,της μουσικής παρακαταθήκης της ασύγκριτης αφροαμερικάνικης κουλτούρας.

Fates Warnning λαϊβ στην Αθηνα















Πραγματικά όποιος δεν έχει βρεθεί σε heavy metal συναυλίες χάνει πολλά από αυτό που ονομάζεται "συναυλιακή εμπειρία". Η αφοσίωση των οπαδών του metal στα συγκροτήματα του είδους είναι τέτοια που οποιοσδήποτε μουσικός θα τη ζήλευε αφόρητα.

Πήγα στο live των Fates Warning στο Fuzz Club στις 20/10, για το οποίο δεν είδα πουθενά ούτε αφίσα. Αλλά ο χώρος ήταν φυσικά σχεδόν γεμάτος. Είναι ιδιαίτερη περίπτωση οι Fates Warning και πολύ αγαπητοί στην Ελλάδα. Με ιστορία 30 χρόνων, είναι ίσως το πρώτο χρονικά progressive-metal συγκρότημα, είναι για το metal ότι είναι οι Rush για το hard-rock: η πιο τίμια και "έξυπνη" μπάντα του είδους. Η μουσική τους είναι δύσκολη, μακροσκελείς συνθέσεις, κόνσεπτ έργα, απανωτές αλλαγές στο ρυθμό, πάντα όμως με έμφαση στη μελωδία. Δεν τους λες και ακριβώς μέταλ με τα βιολιά, το πιάνο, και τα tympani στο αριστουργηματικό At Fates Hands από το μακρινό 1989.



Αυτοί οι τύποι εκάναν πάντα μόνο τη μουσική τους, αδιαφορώντας για τις προσδοκίες και την εμπορική επιτυχία. Αν το γύριζαν λίγο προς το mainstream θα μπορούσαν να έχουν την επιτυχία των Queensryche, αν ήταν πιο επιδειξιομανείς θα ήταν εξίσου μεγάλοι με τους Dream Theater. Επέλεξαν να μείνουν στο περιθώριο - εμπορικά. Καλλιτεχνικά, δεν έπαψαν να εξελίσσονται, μέχρι το αριστούργημά τους, το Pleasant Shade of Grey του 1997, ένα ενιαίο έργο σπασμένο σε 12 άτιτλα κομμάτια, έργο ορόσημο για το prog-rock και το prog-metal.



[τι ντράμερ και αυτός! Σπουδαίος ο αντικαταστάτης του αλλά ο Mark Zonder είναι απλά ο ένας!]

Επέστρεψαν φέτος οι Fates Warning μετά από 9 χρόνια, με έναν αξιοπρεπέστατο καινούριο δίσκο, και με συναυλίες που περιελάμβαναν και τη μακρινή Ελλάδα. Τα 39 μου χρόνια δεν ανέβαζαν το μέσο όρο ηλικίας των θεατών, στις αντρικές τουαλέτες υπήρχαν ουρές ενώ οι γυναικείες ήταν άδειες, οι θεατές δεν χτυπιόντουσαν σαν χταπόδια όπως προ 20ετίας. Όμως όλοι ήξεραν που είχαν έρθει: έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει στίχο προς στίχο κομμάτια που είχα να ακούσω αιώνες, και δίπλα μου σχεδόν όλοι τραγουδούσαν επίσης στίχο προς στίχο. Να η προσήλωση του αυθεντικού μουσικόφιλου! Και τι στίχοι, στίχοι με νόημα, φιλοσοφημένοι, υπαρξιακοί. Κάτι σπουδαίο μου είχαν προσφέρει αυτοί εδώ οι τύποι στα σκοτεινά χρόναι της εφηβείας μου, σκέφτηκα, όταν οι άλλοι χοροπηδούσαν με χαζοχαρούμενα τραγουδάκια του συρμού. Και ένιωσα ευγνωμοσύνη.

Και αυτή η γενικευμένη ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη αμοιβαία και ισότιμη αναγνώριση, ήταν που μετέτρεψε τη συναυλία σε μια πολύτιμη εμπειρία. Είναι  η πρώτη φορά που πηγαίνω σε συναυλία όπου δεν ένιωσα καμία απολύτως απόσταση μεταξύ του κοινού και των μουσικών. Μια παρέα όλοι, κυριολεκτικά. Και σκέφτηκα, χαλάλι το χαμηλό προφίλ, γιατί τόση αγάπη να παίρνεις και να δίνεις για τόσα πολλά χρόνια είναι μεγάλο δώρο. Ανεκτίμητο. Αληθινό, ζωντανό μνημείο.



Στο γκαράζ του Frank Zappa




Κάποτε θα γράφαμε και για τον Frank Zappa, απλά το μέγεθος είναι τόσο μεγάλο που προκαλεί δεύτερες σκέψεις, φόβο, δέος. Διότι ο Zappa δεν ήταν μόνο ένα μουσικό φαινόμενο, αλλά ένα ευρύτερο πολιτιστικό γεγονός, μια από τις 40-50 προσωπικότητες που σημάδεψαν την τέχνη και τον πολιτισμό του 20ου αιώνα.

Η "καλή Αμερική", αυτό είναι για μένα ο Zappa. H Αμερική της ελεύθερης σκέψης, της φαντασίας, του χιούμορ, της ταυτόχρονα αθώας και συνειδητοποιημένης ματιάς στη ζωή. Η Αμερική που επιμένει να ανασαίνει κάτω από τόνους πολιτισμικής σαβούρας και συστηματικής πλύσης εγκεφάλου.

Είναι αδύνατο να εκτιμηθεί η συνεισφορά του Zappa στη ροκ μουσική. Γιατί χωρίς Freak Out δεν υπάρχει ψυχεδέλεια, χωρίς Hot Rats δεν υπάρχει progressive-rock, χωρίς Waka Jawaka και Grand Wazoo δεν νοείται το fusion-jazz rock. Τόσο απλά.

Εγώ θέλω να αναφερθώ σε μια στιγμή από το αχανές έργο του Φράνκυ που ομολογώ ότι είχα υποτιμήσει. Την ροκ-όπερα Joe's Garage, τριπλός δίσκος από το 1979. Οι ξεκαρδιστικοί στίχοι που ξεφτιλίζουν σε όλα τα επίπεδα τον "αμερικανικό τρόπο ζωής" σε συνδυασμό με μια μουσική ένδυση που περιλαμβάνει περίπου τα πάντα (ροκ, τζαζ, ντίσκο, ντου-γουοπ, ρέγκε, συμφωνική μουσική κλπ κλπ κλπ) συνθέτουν ένα απολαυστικό έργο που κερδίζει τις εντυπώσεις όχι χάρις στη συνοχή του αλλά χάρις στην ευρηματικότητά του και τη ζωντάνια του. Αξίζει πραγματικά να βυθιστεί κανείς μέσα στον μοναδικό πλούτο της φαντασίας του Zappa, ολόκληροι κόσμοι κρύβονται εκεί μέσα.

Υπάρχουν όμως και αυτά που κανένας χαβαλές δεν μπορεί να προσπελάσει, κανένα στόμα δεν μπορεί να εκφράσει και εκεί αναλαμβάνει να μιλήσει η κιθάρα του Φράνκυ, αναλαμβάνει να μιλήσει η μουσική. Ακούστε:





Watermelon in Easter hay, μια από τις πιο όμορφες στιγμές στον κατάλογο του Zappa, ένα σόλο συγκινητικό, διαυγές, αμετάκλητο. Γιατί κάποια πράγματα δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία του φαντασιωνόμενου (όπως υποστηρίζει η ρομποτική αφήγηση του central scrutinizer στην αρχή του κομματιού), γιατί η μουσική γκρεμίζει φυλακές, σχίζει πέπλα, ανοίγει δρόμους στον ουρανό.

Ο Glenn Hughes και η ιδιαιτερότητα των Trapeze



Το τελευταίο διάστημα η σπουδαία δισκογραφία του Glenn Hughes μονοπωλεί τις μουσικές μου επιλογές.Και με εκλεκτούς φίλους είχαμε την απορία πώς γίνεται αυτό το σπουδαίο συγκρότημα να μην πάρει την δημοσιότητα που του άξιζε,καθώς άνετα κοιτάει στα μάτια μεγαθήρια της χρυσής δεκαετίας του rock.(70s).Λόγω χώρου θα ήταν αδύνατο να συμπεριληφθεί ολάκερη η μουσική πορεία του Hughes,που περιλαμβάνει μεγάλη σολο καριέρα,τους Deep Purple,συνεργασία με φοβερούς μουσικούς όπως ο Tony Iommi,Gary Moore,Pat Thrall,Joe Lynn Turner,Tommy Bolinκ.α. Οι Trapeze δημιουργήθηκαν το 1968,με πενταμελής σύνθεση στο Wolverhampton πόλη με μεγάλη βιομηχανική παράδοση.Απαρτίζονταν από τον John Jones(φωνητικά),Terry Rowley(κιθάρα,πλήκτρα),Mel Galley(κιθάρα,φωνητικά),Glenn Hughes(μπάσο,φωνητικά)και Dave Holland(τύμπανα).Μετά τον ομώνυμο πρώτο δίσκο,θα φύγει το δίδυμο Rowley-Jones για να ευδοκιμήσει το power trio των Hughes-Galley-Holland σε δύο πραγματικά μοναδικούς δίσκους στους οποίους και αναφέρεται το άρθρο(μέχρι δηλαδή την φυγή του Hughes για τους Deep Purple το 1973).Το Medusa(1970)και το You Are the Music...We’re Just The Band(1972)στέκονται ως λαμπρά διαμάντια της rock μουσικής και ας μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.Το ύφος ακροβατεί ανάμεσα στην τραχύτητα δυναμικών riffs και σε μοναδικές slow tempo ελεγείες.Αξίζει η αναφορά στον καταπληκτικό κιθαρίστα Mel Galley,o οποίος αργότερα θα φύγει για τους Whitesnake(o Dave Holland επίσης για τους Judas Priest το 1979)και ξεδιπλώνει το ταλέντο του με φοβερούς αυτοσχεδιασμούς και ανεπανάληπτες συνθέσεις.



Όμως η ξεχωριστή περίπτωση είναι ο Glenn Hughes.Κανείς πριν και έκτοτε δεν ζωγράφισε τόσο όμορφα τον rock καμβά με τα ζωηρά funk ηχοχρώματα.Πάντοτε ο σκληρός ήχος βρισκόταν σε διαλεκτική σχέση με άλλα μουσικά παρακλάδια,επηρεάστηκε και τα επηρέασε.Άλλά ο Hughes είναι ο αρχιτέκτονας του παντρέματος της ζωντάνιας και αμεσότητας του γνήσιου rock n roll με την αισθαντικότητα της funk/soul παράδοσης.Αυτές οι ευαισθησίες του φάνηκαν στα πρώιμα δισκογραφικά του βήματα και καθρεφτίζονται σε όλο τους το μεγαλείο στο τεράστιο φωνητικό του εύρος.Medusa Από τις ανατριχιαστικές κραυγές έως τους οργασμικούς ψιθύρους o Glenn Hughes εκφράζει εμφατικά τον έρωτα του για την μουσική.Η ερμηνεία του στο What Is A Woman’s Role το αποδεικνύει .



Πηγαίος rock star είτε σε attitude είτε στην προσωπική του ζωή(είχε μεγάλο πρόβλημα με καταχρήσεις ναρκωτικών και αλκοόλ κάτι που τον επηρέασε βαθύτατα και το αποτύπωσε με λυρισμό στην μεταγενέστερη δισκογραφία του)και ταυτόχρονα εύθραστος και αισθηματικός,μια γοητευτική αντίφαση που χαρακτήρισε την μουσική πορεία του.



Οι Trapeze μπορεί να είναι από τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα όλων των εποχών,αλλά είναι απόλυτος θησαυρός σε όποιον τους ανακαλύψει,ενώ η επιδραστικότητα τους διαπερνά τα στεγανά της rock μουσικής.

De De Lind - και τσόντα και μουσική


Βολτάροντας πρόσφατα στα Εξάρχεια μπήκα στο δισκάδικο χαμηλά στη Βαλτετσίου, δίπλα στους ιστορικούς Χάρτες. Από τα ηχεία ακουγόταν μουσική γνώριμου ύφους: ηλεκτρικές κιθάρες, φλάουτο, γλώσσα ιταλική. Ρώτησα τον συμπαθέστατο ιδιοκτήτη τι ακούμε: "Ιταλοί είναι. De de Lind.". Θα το είχα αγοράσει επί τόπου, αν μου το επέτρεπε ο οβολός μου. Αντ'αυτού έτρεξα σπίτι να ξεθάψω το mp3 και να το ακούσω.

Για την ιστορία το όνομα De De Lind προέρχεται από την ομώνυμη, ιστορική playmate του τεύχους Αύγουστος 1967 του Playboy. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς το λόγο όμως το συγκεκριμένο κορίτσι δημιούργησε μαζική υστερία στα αμερικανικά στρατεύματα στο Βιετνάμ και έμεινε στην ιστορία. Κρίνετε από μόνοι σας (επιτέλους το blog αποκτά ένα πιο πικάντικο χαρακτήρα.)


Πίσω όμως στα της μουσικής. Ο ένας και μοναδικός δίσκος των De De Lind κυκλοφόρησε το 1973 και αποτελεί ένα από τα (άφθονα) χαμένα αριστούργήματα της ιταλικής progressive rock σκηνής. Το πόσο χαμένο μπορείτε να το καταλάβετε από την αξία του αυθεντικού βινυλίου που πωλείται στο διαδίκτυο σε τιμές κοντά στα 4.000 ευρώ. Το πόσο αριστούργημα, ακούγοντάς το. Τα 7 κομμάτια του δίσκου συνθέτουν μια ενιαία σουίτα, με θέματα που επανέρχονται και στιχουργική συνάφεια. Η μουσική είναι τυπικό prog-rock, με πλούσιες ενορχηστρώσεις, κλασικές επιρροές και δυνατά ροκ ξεσπάσματα. Σημαντικό το ότι οι De De Lind δεν αντιγράφουν κανένα, διατηρούν το δικό τους ύφος, κάτι που στο είδος της μουσικής που παίζουν είναι εξαιρετικά δύσκολο: η Αγία Τριάδα Yes, Genesis, King Crimson σχεδόν εξάντλησε το είδος...



Το "βαρύ" χαρτί των De De Lind, και ο κύριος εκφραστής της μοναδικότητάς τους, είναι ο τραγουδιστής με το αγγελικό-μαφιόζικο όνομα Vito Paradiso. Μπορεί το progressive-rock να μας έχει προσφέρει τους πιο βιρτουόζους μουσικούς, ελάχιστες όμως καλές φωνές έχει να επιδείξει. Λοιπόν, ο Βίτος είναι απλά απίστευτος: το εύρος της φωνής του, από τα επικά περάσματα μέχρι τις γλυκύτερες μελωδίες, είναι τεράστιο - μα κυρίως μια ανεπαίσθητη βραχνάδα, στα σημεία οπού σπάει η φωνή του σαν κύμα, ένα μοναδικό μέταλο, ένα ορυκτό που δεν έχει όνομα. Φωνάρα με τα όλα της.



Σημείωση: για να δούμε αν η photo με το ξανθό μωρό θα ανεβάσει τα views...