Ληξιαρχείο #2: Rust In Peace, Iron Lady

Δεν είναι όλες οι εγγραφές στο ληξιαρχείο μας για θλίψη και περισυλλογή. Μετά τον Jason Molina, πρόσφατα χάσαμε και μιαν άλλη μεγάλη καλλιτέχνιδα, μια αληθινή ιέρεια του πανκ, η οποία υπήρξε αληθινή μούσα για την μουσική στα 80’s, εμπνέοντας δεκάδες καλλιτέχνες (από τους Exploited μέχρι τους Dub Syndicate) και κάνοντας όλο τον κόσμο να ασχολείται μαζί της (από τους οπαδούς της Λίβερπουλ μέχρι τους πλανόδιους μουσικούς στο Μπέλφαστ).

Μιλάω, φυσικά, για την Μαργαρίτα Ρόμπερτς. Επειδή γράφτηκαν και ακούστηκαν ένα σωρό ψέματα και, το χειρότερο, μισές αλήθειες γι’ αυτήν τώρα τελευταία, είναι καιρός να αποκαλύψω, μόνο σε σας, όσα μου εκμυστηρεύθηκε ένα βροχερό απόγευμα στο Λονδίνο κάπου στα μέσα των 90s.

Αρκετοί ξέρουν π.χ. ότι ξεκίνησε την καριέρα της ως χημικός, λίγοι όμως γνωρίζουν για τους προσωπικούς της πειραματισμούς επί σειρά δεκαετιών με ψυχότροπα και παραισθησιογόνα. Το εμφανές τίμημα αυτών των καταχρήσεων ήταν το κλασικό γνωστό σε όλους “zombie stare”:

Το αφανές αποτέλεσμα όμως, σε συνδυασμό με την μεγάλη και ανομολόγητη αγάπη της για τον Γκυ Ντεμπόρ και τους Καταστασιακούς, ήταν η απόφασή της – σχέδιο ζωής, να γίνει το πρώτο και καλύτερο τρολ στην ιστορία της πολιτικής. Όχι απλά να ανατρέψει το σύστημα από μέσα, αλλά να το γελοιοποιήσει, να το πάει τόσο πολύ στα άκρα του, να το κάνει καρικατούρα και σμπαράλια, με κάθε τρόπο και μέσο. Στην απόφασή της αυτή έμεινε σταθερή και αμετακίνητη. Ήταν σίγουρη ότι θα την καταλάβαιναν αμέσως και το παιχνίδι της θα σταματούσε εξαρχής, αλλά αυτό δεν συνέβη, κι έτσι η Μαργαρίτα το πήγαινε όλο και παραπέρα.

Όταν μπήκε π.χ. στην πολιτική, ψήφισε υπέρ της επαναφοράς της βίτσας στα σχολεία, κι αμέσως έγινε γνωστή και δημοφιλής. Ως υπουργός παιδείας έκοψε το δωρεάν γάλα στα σχολεία. Σε απευθείας σύνδεση με την αγγλική μαζοχιστική ψυχή, έπαιζε την αυστηρή δασκάλα / γκουβερνάντα που δεν θα είχε πρόβλημα να στις βρέξει μέχρι να βγάλεις αίμα, πάντα με αγάπη και πάντα για το καλό σου.

Με εγχειρίδια τα βιβλία του Hayek και της Rand, κυρίως όμως το 1984 του Orwell, η Μαργαρίτα ακολουθούσε τακτικές που έγιναν κλασικές: «διαίρει και βασίλευε» (σαλαμοποίηση), «όλοι εναντίον όλων», «TINA» (there is no alternative) και, φυσικά, η επίκληση στην «κοινή λογική» και την «φύση των πραγμάτων».

Βήμα το βήμα, μάχη τη μάχη, τα πονταρίσματα ανέβαιναν, αλλά κανείς δεν έβλεπε την μπλόφα της και η Μαργαρίτα κέρδιζε το ένα στοίχημα μετά το άλλο. Ο ένας μετά τον άλλο κλάδο εργαζομένων – απεργών συνθλιβόταν. Την θέση των Εβραίων ως αποδιοπομπαίων τράγων πήραν οι συνδικαλιστές, οι Ιρλανδοί και οι σοσιαλ-κομμουνιστές, πάντα στο όνομα της δημοκρατίας.

Δαιμονοποίηση του αντιπαραγωγικού και τεμπέλη δημοσίου τομέα, ιδιωτικοποιήσεις μέχρι τον σκληρό πυρήνα του κράτους (πλην στρατού και αστυνομίας), απορρύθμιση στο όνομα της «ελευθερίας». Διαρκής αναζήτηση του εξωτερικού (οι Ρώσοι, οι Αργεντίνοι, ο IRA, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών) ή εσωτερικού «εχθρού» που πρέπει να συνθλιβεί (μέχρι τον επόμενο) για να σωθούμε (αθάνατε Carl Schmitt!). Και εντωμεταξύ τα κεφάλια μέσα.

Ως αυθεντική πανκ, ακολουθούσε σταθερά την πρόκληση ως αυτοσκοπό, δοκιμάζοντας τα όρια τα δικά της και των άλλων. Συνέθλιψε τους ανθρακωρύχους κλείνοντας ακόμη και κερδοφόρα ορυχεία, άφησε τους απεργούς πείνας του IRA να πεθάνουν διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησής τους, χαριεντιζόταν με τους δικτάτορες και τους (ισχυρούς) παρίες όλου του κόσμου χωρίς να κάνει διακρίσεις (με ξεχωριστά αισθήματα για τον Πινοσέτ και τον Μπόθα του απαρτχάιντ, ακόμη και ουδετεροφιλία για τον Πολ Ποτ) και της έβγαιναν όλα.

Το πόσο μοναδική ήταν στις περφόρμανς αυτές φάνηκε και κατά την αποχώρησή της, όταν ο τόσο λίγος και θλιβερός Major που την διαδέχτηκε προσπάθησε να την μιμηθεί και, φυσικά, έσκασε σαν κακοπαιγμένη φάρσα. Αυτοί που έπιασαν το νόημα, αντίθετα, ήταν η νέα γενιά «εκσυγχρονιστών» ηθοποιών των 90s, αυτοί που την κατήγγειλαν κατ’ όνομα για να την ακολουθήσουν πιστά στην πράξη. Αυτοί, ωστόσο, αργούν ακόμη πολύ να πεθάνουν, οπότε τους αφήνουμε ήσυχους για την ώρα.

Επειδή είμαστε (και) μουσικό μπλογκ, σταματάω εδώ τις αποκαλύψεις. Μαργαρίτα, σε ευχαριστούμε για τα τραγούδια (μόνο).

ΥΓ: Δεν είμαι από αυτούς που θα γιορτάσουν τον θάνατο (σχεδόν) οποιουδήποτε συνανθρώπου. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σε κάποιο βαθμό κομιστές του θατσερισμού, ο οποίος, ως σύμπτωμα και νόσος, χαρακτηρίζεται πάνω από όλα από την συνειδητή και δογματική αδιαφορία για τις συνέπειες των πράξεών μας και τον πόνο που μπορεί να προκαλέσουν, με επίκληση, ειλικρινή ή προσχηματική, μιας μεταφυσικής πίστης σε κάποια υπερβατική δικαιοσύνη και δικαίωση («θα πονέσει αλλά θα σας σώσει» / «είμαστε οι καλοί μαθητές και μας ζηλεύουν»). Αν αυτό μπορούσε να πεθάνει, θα έσερνα πρώτος τον χορό...

ipchrist