"Έχεις Primal Scream;" Vinyl Attack #1

-Έχεις Primal Scream; Ρώτησε ο νεαρός πότης με το ωραιότατο Fred Perry μπλουζάκι που καθόταν πίσω από την μπάρα. Αμέσως βγήκε ένα συννεφάκι σκέψης από το κεφάλι μου (σαν αυτό που βλέπεις στα καρτουν) με το εξώφυλλο του screamadelica. Ξέρεις, αυτή την ηλιακή φάτσα σαν πατημένο καρτουν που έχει πάρει πιο πρίν αρκετό MDMA, ε αυτή.

-Όχι ρε συ, άλλαξα έχθες τα βινύλια από την τσάντα και δεν το έφερα μαζί μου σήμερα..

Εκείνος με την μια, μου κάνει την γνωστή κίνηση α λα ρεφερι ποδοσφαιρικών γηπέδων την στιγμή που καταλογίζει πέναλτι και απευθείας κόκκινη κάρτα στον παίχτη. Η αντίδραση μου θα έπρεπε να είναι α λα Βαμβακούλας «γιου φαουλ;» αλλά εκείνη την στιγμή μόλις είχα φάει μια προσωπική ήττα και το βλέμμα μου είχε ήδη φτάσει στα πατώματα. Δεν ήταν δυνατόν να παίζεις σε μαγαζί τύπου indie, alternative και να μην έχεις μαζί σου τουλάχιστον ένα άλμπουμ των Primal..

Η παραπάνω ιστορία έγινε στα τέλη των 90’s, την εποχή που τα μαγαζιά είχαν ακόμα τα πικ απ στις μπάρες τους και εμείς είχαμε λίγα παραπάνω κιλά στις πλάτες μας για κουβαλάμε. Ήταν η εποχή που δεν χωρούσε η μουσική (της βραδιάς) μέσα σ’ένα σκληρό δίσκο για να την μεταφέρεις με το σκεπτικό «κάτσε να έχω αυτό αλλά και εκείνο και το άλλο μωρέ αφού όλα χωράνε». Ήταν η εποχή που δεν μπορούσες να κατεβάσεις όλη την δισκογραφία των Stones σε 10-20 λεπτά με ενα κλικ, αλλά η εποχή που όποιος έπαιζε δίσκους ήξερε ποιο νούμερο ήταν το κάθε κομμάτι στον δίσκο, έλεγες: “πω ρε συ, τι έβαζα μετά από αυτό;” και ξαφνικά σου ερχόταν το εξώφυλλο στο μυαλό “ναι ρε, είναι το 9 από εκείνο των Smiths με τον Ντελον ξάπλα“ και μπαμ!

Τώρα απλά γράφεις στον υπολογιστή μια λέξη και τσουπ το βρήκες. Σίγουρα πιο βολικό, αλλά άλλη φάση ρε φίλε. Το βινύλιο είναι σαν ένας μικρός πίνακας στα χέρια σου, το βγάζεις το επεξεργάζεσαι μέσα έξω, το ζυγίζεις, το σπινάρεις, ακούς τον γλυκό του ήχο μαζί και τα χράτσα χρούτσα του.

Αυτό που δεν μου αρέσει, είναι να βλέπω την ίδια εικόνα κάθε φορά που μπαίνω σε μπαρ με ντι τζεϊ που παίζει μουσική με υπολογιστή. Έναν κολλημένο τύπο στην οθόνη ενός υπολογιστή, στρίβωντας τσιγάρα και κουνώντας το ποντίκι πέρα δώθε, επιλέγοντας τραγούδια ακόμα και από το Youtube.

Αυτή την στιγμή στην Αθήνα υπάρχουν πολύ λίγα μαγαζιά που να έχουν πικ απ στις μπάρες τους και ακόμα πιο λίγα με ντι τζεϊ που να παίζουν δίσκους. Ίσως γιατί βόλευε όλους αυτή η φάση. Όλοι ξαφνικά έγιναν ντι τζεϊ και έτσι τα μεροκάματα έφτασαν στα πατώματα. Ο κάθε ένας πλέον μπορούσε να παίξει την μουσική που είχε στον σκληρό του δίσκο. Οι μαγαζάτορες πλέον δεν ενδιαφέρονται για την μουσική που θα βάλεις αλλά για το πόσο κόσμο θα φέρεις. Λογικό από την στιγμή που τα βραδινά μαγαζιά πέρασαν σε χέρια ατόμων που δεν είχαν καμία επαφή με το επάγγελμα του μπαρμαν...

 Υ.Γ Να πεθάνουν όσα κομμάτια τελειώνουν με fade out