O πειρασμός να απαντήσω στις διαδοχικές, μελαμψόχρωμες αναρτήσεις του ipchrist με κάμποσο ξανθόμαλλο, άρειο, τευτονικό kraut-rock ήταν μεγάλος αλλά τελικά αποφάσισα να συμμορφωθώ με το "πνεύμα της εποχής" και να γράψω για τους Death. Μην ψήνεστε, όχι για την ιστορική deαth metal μπάντα του αδικοχαμένου Chuck Schuldiner αλλά για τους μαύρους (στο δέρμα) proto-punkers από το Detroit.
Η ιστορία νομίζω πως είναι πια λίγο-πολύ γνωστή. Τρία μαύρα αδέλφια στις αρχές της δεκαετίας του '70 σχηματίζουν μια μουσική μπάντα που πειραματίζεται με τον σκληρό, κιθαριστικό ήχο του Detroit (MC5, Stooges). Το αποτέλεσμα είναι τόσο μπροστά από την εποχή του που ο πρώτος τους ηχογραφημένος δίσκος δεν κυκλοφορεί ποτέ. H δισκογραφική εταιρία πιέζει τους Death να αλλάξουν το όνομά τους σε κάτι πιο φιλικό προς το χρήστη, εκείνοι πεισματικά αρνούνται και η ιστορία τελειώνει εκεί. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, το 2009, το αδικοχαμένο ντεμπούτο τους επιτέλους κυκλοφορεί και γίνεται χαμός. Άπαντες ομοφωνούν: πρόκειται για ένα χαμένο αριστούργημα, ένα δίσκο που όφειλε να έχει καθιερώσει τους Death ως πρωτοπόρους μιας μεγάλης μουσικής επανάστασης.
Εγώ θα προτιμήσω εδώ να αναφερθώ στην - υποτιμημένη - συλλογή demo ηχογραφήσεων των Death που κυκλοφόρησε μόλις πέρσι (Spiritual, Mental, Physical). Η ποιότητα του ήχου μπορεί να είναι αναμενόμενα χαμηλή όμως ποιος νοιάζεται; Αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για ηχογραφήσεις παλαιότερες από το ντεμπούτο τους, η μόνη υπόθεση που στέκει είναι πως τα αδέρφια Hackney ήταν εξωγήινοι προορισμένοι να εξελίξουν το rock'n'roll καμιά δεκαετία: το Views - με τα υστερικά φωνητικά του Bobby Hackney - είναι το μεγάλο τραγούδι που ποτέ δεν έγραψαν οι Sex Pistols, το The Storm Within αγνός hardcore θόρυβος και το Masks η απόδειξη πως το metal και το punk (και οι Beatles!) μπορούν να συνυπάρξουν: οι Death ήταν ιδιοφυείς και καταιγιστικοί ταυτόχρονα
Φυσικά η μουσική κριτική δεν παύει να επισημαίνει τα δύο στοιχεία που κάνουν τους Death τόσο ξεχωριστούς: το χρώμα του δέρματος ("μα καλά, μαύροι πάνκηδες;") και το πρώιμο της εμφάνισης τους ("μα καλά, μαύροι πάνκηδες το 1975;). Για μένα και τα δυο αυτά στοιχεία - μετά την αρχική έκπληξη - έχουν πια εντελώς εξουδετερωθεί. Είναι τόσο αυθεντική η μουσική των Death που απλά περιφρονεί κάθε προσπάθεια ταξινόμησης ή αρχειοθέτησης. Είναι τόσο εκρηκτικό το μείγμα τους - "μουσική για εκκένωση κτιρίων!" - που τους τοποθετεί αυτόματα δίπλα στους αμίμητους και τους αδούλωτους: τους Motorhead, τους Stooges, τους Ramones. Από εδώ που να πας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου