Home Cookin' #2

Η εκτίμηση της οποίας χαίρει ο Πακιστανικός πολιτισμός στη χώρα μας είναι μάλλον περιορισμένη, ειδικά αυτήν την εποχή, και σίγουρα δεν πρόκειται να αλλάξει, όσα post κι αν κάνω… Πάμε στην ουσία λοιπόν:

  

Ο Nusrat Fateh Ali Khan γεννήθηκε το 1948 στο Φαιζαλαμπάντ και πέθανε σαν σήμερα το 1997. Είναι μια από τις πέντε – δέκα σπουδαιότερες ηχογραφημένες φωνές παγκοσμίως. Μπορούμε να συζητάμε ώρες για το ποιες είναι οι υπόλοιπες (Καρούζο; Κάλλας; Ουμ Καλσούμ; Μπίλι Χόλιντεϊ; Μίλλι Βανίλλι;), πάντως ο Nusrat είναι εκεί.

    

Πληθωρικός σε όλα του, με ένα εύρος πολλών οκτάβων, μεγάλη δύναμη, ένθεο πάθος και αντοχή στη φωνή του, εκπληκτικούς αυτοσχεδιασμούς και πλήθος ηχογραφήσεων, ο Nusrat λατρεύεται στη χώρα του ως ο  βασιλιάς των βασιλιάδων στο Qawwali – ας πούμε ότι είναι η μελοποιημένη Sufi ποίηση ανατολικά της Περσίας, δεν λέει και πολλά ο ορισμός όμως, το θέμα είναι η εμπειρία.

  

Χωρίς τη γνώση της γλώσσας (Urdu κυρίως), χωρίς τη γνώση και κατανόηση των στίχων, χωρίς τη γνώση των μουσικών δρόμων, χωρίς τη μέθεξη που προϋποθέτει μια κοινότητα πίστης και εμπειριών, αυτό που φτάνει σε εμάς δεν είναι παρά η σκιά της σκιάς, ωστόσο είναι τόσο ισχυρό που ξεπερνά όλα τα εμπόδια.

Αυτό εδώ μιλά για τον Mansoor Al-Hallaj που εκτελέστηκε στην Περσία το 922 ως βλάσφημος, αφού φώναζε "Ana Al Haqq" ("είμαι η Αλήθεια"):

Χωρίς να προδίδει αυτήν την παράδοση αιώνων, χωρίς να φοβάται τη «μόλυνση» από ξένα στοιχεία, ο Nusrat δοκίμασε και δοκιμάστηκε με επιτυχία σε κάθε είδους συνεργασίες και επιμιξίες με δυτικούς μουσικούς και τρόπους, από τον Peter Gabriel και τον Eddie Vedder (στα soundtrack του Τελευταίου Πειρασμού και του Dead Man Walking αντίστοιχα) μέχρι τον Michael Brook  και τους Massive Attack.

Και επειδή με ενοχλεί που η αφορμή για αυτό το ποστ, όπως και για το προηγούμενο, δεν είναι άλλη παρά ο ελέφαντας στο σαλόνι που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, ας πω κι αυτό: Έχουμε πλέον ξεσκεπάσει τους οχετούς και περιφέρουμε σαν τρόπαια όσα τόσο καιρό κρύβαμε επιμελώς κάτω απ’ το χαλί… Συνηθίζουμε στη δυσωδία και τη δικαιολογούμε με κάθε τρόπο, την απομαγεύουμε καταναλώνοντας όλο και μεγαλύτερες δόσεις της, δοκιμάζουμε τα όριά μας σαν παιδιά και ξύνουμε κακοφορμισμένες πληγές μέχρι την ώρα του ακρωτηριασμού… Ο «Πακιστανός», οι «Αφρικανοί», οι «ανθρωπόμορφοι», σα φιγούρες από κακή παράσταση, μόνο που εδώ δεν είμαστε ακούσιοι ή αθώοι θεατές. Γνωρίζουμε, πράττουμε, ευθυνόμαστε. 

ipchrist