Είχα προειδοποιήσει πως στις προθέσεις μου είναι να αναφερθώ στο φυλετικά καθαρό kraut-rock, οπότε αφού έβγαλα το χρέος μου προς τη μαύρη φυλή με το κείμενο για τους Death μπορώ να γράψω δίχως τύψεις και για τους φίλους μας τους Γερμανούς.
Και ναι, θα γράψω για τους αγαπητούς στην Ελλάδα Scorpions! Μα καλά, τι kraut rock, αυτοί παίζουν heavy metal και μάλιστα εμπορικό heavy metal, έτσι δεν είναι; Και όμως, και όμως. Πίσω στο μακρινό 1972, όταν οι Scorpions κυκλοφόρησαν το αριστουργηματικό ντεμπούτο τους Lonesome Crow ουδεμία σχέση είχαν με το είδος. Πρόκειται για μετάλλαξη από τις πολύ σπάνιες. Μέσα σε μια καριέρα 40 και βάλε χρόνων οι Scorpions κατάφεραν το ανέφικτο: κάθε καινούριος δίσκος τους να είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. Δηλαδή το Lonesome Crow είναι με διαφορά ο καλύτερος δίσκος τους.
Μιλάμε για βαριά ψυχεδέλεια με άφθονα jazz-rock στοιχεία, κλασσικές επιρροές και μοναδικά χορωδιακά φωνητικά που παραπέμπουν στη μουσική του Μορρικόνε για τα επικά γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε. Ένας συνδυασμός μοναδικός ακόμη και για τα εντελώς πειραματικά πρότυπα της εποχής:
Στην κιθάρα ο 16χρονος Michael Schenker, η ξανθόμαλλη, άρεια απάντηση στον Jimmy Hendrix. Μένεις με το στόμα ανοικτό ακούγοντάς τον. Ο Schenker μεγαλούργησε αργότερα και στους Βρετανούς UFO, το παίξιμό του όμως στο Lonesome Crow είναι πραγματικά από αλλού. Είναι να απορεί κανείς με τα σκέρτσα της ύπαρξης: άλλοι μοχθούν μια ολόκληρη ζωή για να φτάσουν κάπου και άλλους τους ακουμπά η νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι της και δίχως κόπο κατακτούν τις ψηλότερες κορυφές, όπως φαίνεται και στο ακόλουθο αυτοσχεδιαστικό, κιθαριστικό όργιο
Ο Μπόμπυ Φίσερ της κιθάρας! Στα 22 του βέβαια είχε ήδη σχεδόν καεί - κάποιοι τρέχουν τον δρόμο τους πολύ γρήγορα. Τίποτα πραγματικά αξιόλογο δεν έκανε από τους UFO και μετά. Και το ίδιο ισχύει για τους Scorpions. Στράφηκαν προς τον σκληρό ήχο, διατηρώντας τα ψυχεδελικά στοιχεία, στους επόμενους δύο εξαιρετικούς δίσκους τους (Fly to the Rainbow, In Trance - o M. Schenker είχε αντικατασταθεί από έναν άλλο σπουδαίο Γερμανό της κιθάρας, τον Uli Roth) και σιγά-σιγά αποφάσισαν να πέσουν με τα μούτρα στη μάσα γράφοντας μπαλάντες που αποτελούν τον ορισμό του γλυκανάλατου
Λερώσαμε το μπλογκ γαμώτο! Μπορεί να έγιναν ζάπλουτοι, το κύρος όμως που απολαμβάνουν άλλα γερμανικά συγκροτήματα όπως οι Can και οι Amon Duul δεν θα το έχουν ποτέ. Όχι τυχαία το Lonesome Crow δεν συμπεριλαμβάνεται κατά κανόνα στις λίστες με τα σημαντικότερα δημιουργήματα της kraut σκηνής, και οι ίδιοι οι Scorpions έχουν καταντήσει ο περίγελος των απανταχού μουσικόφιλων. Δικαίως, αν σκεφτεί κανείς τη συνολική πορεία τους. Αδίκως, αν ακούσει ύμνους όπως αυτόν:
Έχω πάθει σοκ!
ΑπάντησηΔιαγραφή