Ο Enzian μπήκε στη σκέψη μου με το
εξαιρετικό post του για τους Death, οπότε απλά συνεχίζω από εκεί που σταμάτησε (σχεδόν):
Μια από τις κορυφαίες – για μένα –
στιγμές των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων ήταν το χρυσό μετάλλιο του Keshorn Walcott από το
Τρινιντάντ στο ακόντιο.
Μία απάντηση είναι, μοναδικά καλό punk και hardcore: Όπως είπε και ο Enzian, ο πρώτο-garage punk δυναμίτης των Death δεν έσκασε ποτέ στην εποχή του και ήρθε κατευθείαν στα
χέρια μας. Αντίστοιχη ήταν η μοίρα των Pure
Hell:
σχηματίστηκαν το 1974 αμιγώς (φτηνό λογοπαίγνιο) από αφρο-αμερικανούς
(αθλιότερος όρος) που ήθελαν να κάνουν θόρυβο αντί για σαλιαρίσματα. Έβγαλαν
μόλις ένα 7ιντσο το 1978, με μια καλή διασκευή του These Boots... της Σινάτρα, ενώ το "Noise Addiction", ο πολύ ταιριαστά τιτλοφορημένος και υπέροχος δίσκος που ηχογράφησαν την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε μόλις το 2005, παρόλο που είναι ένα εκρηκτικό αριστούργημα
κιθάρας, θορύβου και βίας το οποίο δεν μπαίνει σε κατηγορίες: Rock’n’roll, punk, hardcore, metal (το Wild
One είναι
σχεδόν επικό), φανταστική κιθάρα παντού και νοοτροπία in your face.
Όπως φαίνεται, ακόμη και 1978, όταν το punk και ο σκληρός γενικά ήχος ήταν κοινά αποδεκτός, κάποια πράγματα ήταν «παράδοξα» και μη αποδεκτά... χάθηκε να παίζουν disco κι αυτοί οι «άνθρωποι»;
Τους Pure
Hell, ωστόσο,
τους είδαν και τους άκουσαν άλλοι «ομόχρωμοί» τους, πιο τυχεροί, όπως οι Bad Brains, ένα από τα κορυφαία – και πιο παράδοξα – hardcore σχήματα.
Σχηματίστηκαν το 1977 και πήραν το όνομά τους
από αυτό εδώ το τραγούδι:
Μαύροι και rastafarians, έπαιζαν από πολύ νωρίς δυνατό και γρήγορο hardcore όπως μπορούσαν μόνο οι καλύτεροι του είδους, διανθίζοντάς
το με reggae – dub ιντερλούδια που σίγουρα
προκαλούσαν δυσπεψία στους δυσκοίλιους ορθόδοξους ακροατές τους.
Το θρυλικό
πρώτο επίσημο άλμπουμ τους, η κασέτα με το όνομά τους που κυκλοφόρησε στην
ιστορική ROIR το 1982, παραμένει μια από τις
σημαντικότερες κυκλοφορίες στον χώρο, ενώ το ακολούθησαν τα πολύ καλά Rock For Light και I Against I, πρωτοπορώντας και πάλι με metal και funk επιμιξίες.
Για να το κλείσουμε, όπως λέει και ο Enzian, πρόκειται πάνω και πρώτα από όλα για
σπουδαία μουσική. Δεν θα μας άρεσε λιγότερο αν την είχαν παίξει εξωγήινοι, αλμπίνοι ή βεδουίνοι.
ipchrist
Apolafstikos opos panta
ΑπάντησηΔιαγραφή