Home Cookin’ #3½

Ο Enzian μπήκε στη σκέψη μου με το εξαιρετικό post του για τους Death, οπότε απλά συνεχίζω από εκεί που σταμάτησε (σχεδόν):

Μια από τις κορυφαίες – για μένα – στιγμές των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων ήταν το χρυσό μετάλλιο του Keshorn Walcott  από το Τρινιντάντ στο ακόντιο.

 Ο πρώτος «έγχρωμος» (άθλιος όρος) που κέρδισε τους Ευρωπαίους σε αυτό το αγώνισμα (και ο μικρότερος σε ηλικία Ολυμπιονίκης στο ακόντιο) σίγουρα στενοχώρησε πολλούς παπ-άρειους αναγνώστες της Edda, της Kalevala και της Ιλιάδας... Τι άλλο θα δούμε από τους «αραπάδες»;

Μία απάντηση είναι, μοναδικά καλό punk και hardcore: Όπως είπε και ο Enzian, ο πρώτο-garage punk δυναμίτης των Death δεν έσκασε ποτέ στην εποχή του και ήρθε κατευθείαν στα χέρια μας. Αντίστοιχη ήταν η μοίρα των Pure Hell: σχηματίστηκαν το 1974 αμιγώς (φτηνό λογοπαίγνιο) από αφρο-αμερικανούς (αθλιότερος όρος) που ήθελαν να κάνουν θόρυβο αντί για σαλιαρίσματα. Έβγαλαν μόλις ένα 7ιντσο το 1978, με μια καλή διασκευή του These Boots... της Σινάτρα, ενώ το "Noise Addiction", ο πολύ ταιριαστά τιτλοφορημένος και υπέροχος δίσκος που ηχογράφησαν την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε μόλις το 2005, παρόλο που είναι ένα εκρηκτικό αριστούργημα κιθάρας, θορύβου και βίας το οποίο δεν μπαίνει σε κατηγορίες: Rock’n’roll, punk, hardcore, metal (το Wild One είναι σχεδόν επικό), φανταστική κιθάρα παντού και νοοτροπία in your face. 

Όπως φαίνεται, ακόμη και 1978, όταν το punk και ο σκληρός γενικά ήχος ήταν κοινά αποδεκτός, κάποια πράγματα ήταν «παράδοξα» και μη αποδεκτά... χάθηκε να παίζουν disco κι αυτοί οι «άνθρωποι»;

Τους Pure Hell, ωστόσο, τους είδαν και τους άκουσαν άλλοι «ομόχρωμοί» τους, πιο τυχεροί, όπως οι Bad Brains, ένα από τα κορυφαία – και πιο παράδοξα – hardcore σχήματα. 

Σχηματίστηκαν το 1977 και πήραν το όνομά τους από αυτό εδώ το τραγούδι:

Μαύροι και rastafarians, έπαιζαν από πολύ νωρίς δυνατό και γρήγορο hardcore όπως μπορούσαν μόνο οι καλύτεροι του είδους, διανθίζοντάς το με reggae – dub ιντερλούδια που σίγουρα προκαλούσαν δυσπεψία στους δυσκοίλιους ορθόδοξους ακροατές τους. 

Το θρυλικό πρώτο επίσημο άλμπουμ τους, η κασέτα με το όνομά τους που κυκλοφόρησε στην ιστορική ROIR το 1982, παραμένει μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες στον χώρο, ενώ το ακολούθησαν τα πολύ καλά Rock For Light και I Against I, πρωτοπορώντας και πάλι με metal και funk επιμιξίες. 

Για να το κλείσουμε, όπως λέει και ο Enzian, πρόκειται πάνω και πρώτα από όλα για σπουδαία μουσική. Δεν θα μας άρεσε λιγότερο αν την είχαν παίξει εξωγήινοι, αλμπίνοι ή βεδουίνοι.

ipchrist