Φορούσε πάντα καρό πουκάμισο αλλά δεν ήταν hipster. Για την ακρίβεια ήταν το αντίθετο ενός hipster, καθότι δεν είχε καμία αίσθηση πόζας. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που η μουσική του λίγη
επιτυχία γνώρισε και ο ίδιος - αν και χαίρει ενός γενικότερου σεβασμού - παραμένει υποτιμημένος.
Δεν είναι να μιλάει κανείς πολύ για ένα μουσικό σαν το Rory Gallagher - ούτε θα ανακαλύψω την Αμερική αν πω ότι πρόκειται ίσως για τον σπουδαιότερο λευκό blues-rock κιθαρίστα όλων των εποχών (εγώ προσωπικά μόνο τον Peter Green των Fleetwood Mac βάζω δίπλα του). Ξανάκουσα πρόσφατα το Irish Tour -είναι στις συναυλίες του που ο Gallagher άφηνε το ταλέντο του ασυγκράτητο, να ξεδιπλωθεί σε όλο του το εύρος.
Παραθέτω ένα σόλο απόσπασμα από το Walk on Hot Coals που είναι χαρακτηριστικό - δεν ξέρω αν θα το ακούσει κανείς - στις μέρες μας 7 λεπτά συνεχούς ακρόασης ενός κιθαριστικού σόλο φαντάζομαι πως δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο - έτσι ανυπόμονοι που έχουμε γίνει.
Τι ταξίδι η μουσική - ούτε και ο ίδιος ο δημιουργός της δεν ξέρει που μπορεί να τον οδηγήσει, η εικόνα βοηθάει για να νιώσουμε την έκπληξη που και ο ίδιος πρέπει να νιώθει με όλες αυτές τις νότες να αναβρύζουν από μέσα του, την αφοσίωση του αληθινά εμπνευσμένου ανθρώπου, όπου όλα γύρω του σβήνουν και γίνονται θολά και δεν μένει παρά μόνο η μουσική, το ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου