Αν οι αναρτήσεις στο ιστολόγιο αυτό αφορούν όλο και περισσότερο στο απώτερο παρελθόν δεν είναι απαραίτητα δική μας ευθύνη. Είναι και που γενικότερα δεν κινείται μουσικά σχεδόν τίποτα στις μέρες μας. Και πως να κινηθεί όταν τα περισσότερα συγκροτήματα ακολουθούν με ευλάβεια την πεπατημένη και στοχεύουν αποκλειστικά στη δημιουργία ενός ή δύο δίσκων και στην επιστροφή τους στην αφάνεια;
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα συγκροτήματα την τελευταία δεκαετία έχουν έστω 3 πραγματικά αξιόλογους δίσκους: ελάχιστα. Συνήθως ένα καλό ντεμπούτο, ένα αμήχανο δεύτερο άλμπουμ και πάπαλα. Γιατί για να έχεις διάρκεια σαν μπάντα θα πρέπει να πειραματιστείς και να ψαχτείς. Αλλά αυτό θέλει και τόλμη και ταλέντο - και αυτά τα στοιχεία δυστυχώς σπανίζουν.
Τρία χρόνια χρειάστηκαν οι Beach House για το διαδόχο δίσκο του εξαιρετικού - πράγματι - Teen Dream του 2009. Τώρα εγώ σκέφτομαι πως στα τρία πρώτα τους χρόνια οι Zeppelin είχαν κυκλοφορήσει 4 μνημειώδεις δίσκους και είχαν σοκάρει τον κόσμο περνώντας από το μεταλλικό blues-rock του ΙΙ στο ακουστικό folk του ΙΙΙ. Και τι μας προσφέρουν οι Beach House μετά από 3 χρόνια; Τίποτα. Ή μάλλον μια από τα ίδια. Μια ανιαρή, κατατονική απομίμηση του Teen Dream - οι ίδιες ενορχηστρώσεις, η ίδια παραγωγή, οι ίδιες όμορφες - αλήθεια - μελωδίες, τα ίδια φωνητικά. Έλεος ρε παιδιά. Δεν σας πέρασε από το μυαλό ένα τραγούδι σε ολόκληρο το δίσκο να είναι κάπως διαφορετικό, να έχει κάτι άλλο να πει, λίγο να ρισκάρετε, λίγο να μας εκπλήξετε;
Τελικά μου φαίνεται πως κάτι μπάντες σαν τους Beach House υπάρχουν για να βγάζουν το ψωμί τους οι άμπαλοι που γράφουν στο pitchfork (άκου εκεί 9.1). Και μετά από αυτό το ξέσκισμα επιστρέφω στα kraut-prog-psych ακούσματα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον μου εσχάτως. Χωρίς την παραμικρή ενοχή μήπως χάσω κάνα ακόμη από τα μεγαλουργήματα που αποθεώνει το kitschfork.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου