Συνδικαλισμός στο όνειρο

#1 Ο Enzian μού ζήτησε να γράψω εγώ για τη συναυλία, και μου παραχώρησε και την ατάκα του «Ο μόνος λόγος που οι Dream Syndicate δεν έγιναν διάσημοι είναι ότι ο Wynn είναι τόσο καλός άνθρωπος, όλοι οι άλλοι είναι σκατόψυχοι.». Σωστό, αλλά δεν φτάνει. Εγώ θέλω να σκέφτομαι ότι καλοί άνθρωποι είναι (ή έγιναν) αυτοί που είδαν τους Dream Syndicate με τους Last Drive το 1983 και με τους Jaywalkers το 1988, οι λίγες δεκάδες που είδαμε τον Steve στο Tiki πριν δυο χρόνια και οι πάρα πολλοί και καλοί που αξιωθήκαμε να τους δούμε και να τους ακούσουμε χθες (και προχθές στη Θεσσαλονίκη, προφανώς).

#2 Δεν είναι κάθε μέρα που αξιώνεσαι να ζήσεις το όνειρό σου, να δεις τους παιδικούς (έστω, εφηβικούς) σου ήρωες ζωντανά. Να τους δεις όχι σε ξεπούλημα ή μνημόσυνο, όχι να παίζουν διεκπεραιωτικά σαν κουρέλια, κουρασμένα παλικάρια που μαζεύουν ένσημα. Να τους δεις ζωντανούς, επίκαιρους, κατεπείγοντες. Εδώ και τώρα. Και να παίζουν δύο από τους πιο αγαπημένους δίσκους, το Days Of Wine And Roses και το εξίσου υπέροχο Medicine Show, με νέα δύναμη και ατελείωτη εμπειρία, για πάνω από δύο ώρες.

#3 Συζητιέται αν οι Dream Syndicate ήταν καλύτεροι ή αν θα μπορούσαν να γίνουν μεγαλύτεροι π.χ. από τους R.E.M. Στ’ αλήθεια δεν με νοιάζει, δεν ξέρω καν αν έχει νόημα αυτή η κουβέντα. Για μένα οι Syndicate ήρθαν και έσωσαν το ροκ, ήρθαν μετά το πανκ και εν γνώσει αυτού για να δείξουν ότι υπάρχει πάντα χώρος για κιθάρες, ενέργεια και (ιδίως από το Medicine Show και μετά, και σε όλη την καριέρα του Wynn), ροκ ιστορίες. Οι Syndicate είναι, πέρα από τις ανόητες ετικέτες των κριτικών για το Paisley Underground, μια μεγάλη αμερικάνικη μπάντα. Παίρνουν τον Dylan και τους Crazy Horse (ή ακόμη και τους Creedence), τους φιλτράρουν μέσα από τους Velvets και στους φέρνουν κατά πρόσωπο, με άπειρη ενέργεια και πανκ «ερασιτεχνισμό» χωρίς ρετρό ενδοιασμούς.

#4 Πολλοί σκεφτήκαμε την Kendra Smith στο Too Little, Too Late και αρκετοί τον Karl Precoda στο Halloween και το Bullet With My Name On It. Είναι σαφώς αναντικατάστατοι, αλλά το να μείνει κανείς σ’ αυτό θα ήταν αδικία όχι μόνο για τον Mark Walton (είναι έτσι κι αλλιώς ο μπασίστας του γκρουπ στους περισσότερους δίσκους του) αλλά και για τον Jason Victor (απ' τους Miracle Three, με πέρασμα και από τους Willard Grant Conspiracy και συμμετοχή και στην tribute συλλογή του Wynn).

#5 Ήταν μια από τις συναυλίες που καταλαβαίνεις από την αρχή ότι θα είναι ξεχωριστή. Δεν χρειάζεται να πει κανείς κάτι για τους Last Drive, it is known, ακόμη και η ειδική σχέση τους με τους Dream Syndicate και τον Paul B. Cutler. Στην παράδοξη εδώ και πάρα πολλά χρόνια γι’ αυτούς θέση του support (που λέει ο λόγος), είχαν την ευγένεια και τη διακριτικότητα του καλού οικοδεσπότη να ζεστάνουν και όχι να κάψουν το κοινό, όσο και αν εύκολα θα το μπορούσαν. Αντίθετα, μπορεί κανείς να πει πολλά για το κοινό, με οπαδούς από 20 μέχρι 50 (και λίγα λέω), συγκινημένους και έτοιμους να χτυπηθούν με αγάπη στο ρινγκ.

#6 Στη δισκοθήκη μου υπάρχει ένα ολόκληρο παρεκκλήσι αφιερωμένο στο μεγάλο δέντρο των Dream Syndicate, από τους προφήτες Suspects και 15 Minutes μέχρι τα singles και bootlegs τους, την τεράστια μετέπειτα καριέρα του Wynn, σόλο και μη, τους δίσκους των υπολοίπων και των φίλων τους (εδώ βάζεις από Rain Parade και Rainy Day μέχρι True West, New Ryders, Three O’Clock, Bangles και δεν συμμαζεύεται). Από χθες το άγιο πνεύμα το ζωοποιό μέσα σ’ όλους αυτούς τους ήχους και  τις εικόνες θα είναι αυτή η συναυλία. Ευγνωμοσύνη.

ipchrist