Το ΚΣΤ'

Όπως καταλάβατε και από το ποστ του Enzian για τους Hawkwind, ο ΔΟΦ, ο δημοσιοκαφρικός οργασμός focanegra δεν λέει όχι στις "χορηγίες", ειδικά από αυτοκινητοβιομηχανίες:

Πέρα από την πλάκα, μπορεί άραγε να μιλήσει κανείς για τον Nick Drake χωρίς να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «ομορφιά», «μελαγχολία», «χάρισμα», «απώλεια» και «αυτοκτονία;» (πάντα με ερωτηματικό); Στο συνήθως θολωμένο μυαλό μου ο Drake είναι ένας ιδανικός, καβαφικός νέος που σταμάτησε στα ΚΣΤ΄ του χρόνια. Τα βιβλία της τέχνης είναι σίγουρα γεμάτα με πρόωρες απώλειες νέων με ταλέντο, ανθρώπων που πάντα θα σε κάνουν να ταλαντεύεσαι ανάμεσα στην ευγνωμοσύνη για όσα πρόλαβαν και στην όλο θλίψη απορία γι’ αυτά που δεν...

Ο Drake, λοιπόν, πρόλαβε να κυκλοφορήσει τρεις δίσκους μεταξύ 1968 και 1972, 31 τραγούδια όλα κι όλα, και ούτε ένα κακό ή μέτριο μέσα σ’ αυτά. Αν από επαγγελματική διαστροφή ήθελε κανείς να τον αναλύσει, θα εύρισκε ότι ήταν πρωτότυπος κιθαρίστας, με ιδιαίτερα κουρδίσματα και παίξιμο (μου θυμίζει λίγο τον Bert Jansch), καλός συνθέτης, καλύτερος στιχουργός – ποιητής για την ακρίβεια, μετριάζοντας τον εφηβικό του ρομαντισμό και λυρισμό με έναν ψύχραιμο αυτοσαρκασμό χωρίς απελπισία. Συγχρόνως, ήταν άριστος ερμηνευτής των τραγουδιών του με μια πανέμορφη φωνή – ένας αρχετυπικός singer-songwriter. Στους δύο πρώτους δίσκους του (Five Leaves Left το 1969 και Bryter Later το 1970) ευτύχησε να έχει εξαιρετικούς συνεργάτες, ανθρώπους που κατάλαβαν αμέσως το ταλέντο του και τον βοήθησαν, ο καθένας από τη θέση του: ο Joe Boyd στην παραγωγή, οι μισοί Fairport Convention ως session μουσικοί, ο John Cale (στο Bryter Later) και, ασφαλώς, ο Robert Kirby στις τόσο χαρακτηριστικές ενορχηστρώσεις.

Το κοινό, αντίθετα, δεν κατάλαβε τίποτε. Οι αριστουργηματικοί και συγχρόνως τόσο προσιτοί, κυριολεκτικά κλασικοί δύο πρώτοι δίσκοι του πέρασαν απαρατήρητοι και δεν πούλησαν καθόλου. Στις ελάχιστες συναυλίες που άντεξε να δώσει, ο κόσμος προτιμούσε να πίνει και να μιλάει από το να προσέξει άλλον έναν ευαίσθητο νεαρό... Οι περισσότεροι θα τα παρατούσαν κάπου εδώ. Ο Drake αποτραβήχτηκε κι άλλο στον εαυτό του. Το 1972 ηχογράφησε μέσα σε δύο μέρες τον τρίτο του δίσκο, το Pink Moon, κατά βάση μόνο με τη φωνή και την κιθάρα του (εξαίρεση το συγκλονιστικό πιάνο στο ομώνυμο τραγούδι). Μέσα σε λιγότερο από 29 λεπτά (πολύ πριν το Reign In Blood των Slayer) δημιουργεί ένα κλειστό και ρευστό σύμπαν. Θυμάται ότι έχει δει την ομορφιά (Pink Moon, From The Morning), αλλά είναι ήδη αργά, έχει πλέον αμετάκλητο παρελθόν, δεν είναι πια για εδώ, ετοιμάζεται να αποσυρθεί (Place To Be, Parasite)

Know that I love you

Know I don’t care

Know that I see you

Know I’m not there

Τον Φεβρουάριο του 1974, την χρονιά του θανάτου του, όταν είχαν όλα πια χαθεί, τουλάχιστον ως προς τη μουσική, ηχογράφησε τα τέσσερα τελευταία του τραγούδια, και ανάμεσα σε αυτά ένα που με στοιχειώνει από την πρώτη φορά που το άκουσα.

Με την φωνή του μόλις να βγαίνει, με την κιθάρα του να κρατάει το ίσο, τραγουδάει:
A black-eyed dog he called at my door

A black-eyed dog he called for more

A black-eyed dog he knew my name

[…]

I’m growing old and I wanna go home

I’m growing old and I don’t wanna know

I’m growing old and I wanna go home

Και για να το κλείσουμε, ο Drake ποτέ δεν υπήρξε πεισιθάνατος, ούτε άφησε την κατάθλιψη ή τα φάρμακά του να  αλλοιώσουν την τέχνη του. Μαζί με το σκοτεινό Black-Eyed Dog με έχει σημαδέψει και με ένα από τα πιο όμορφα και αισιόδοξα-μέσα-στο-σκοτάδι τραγούδια που έχω ακούσει σε αυτόν τον παράδοξο κόσμο, το Northern Sky:

I never felt magic crazy as this

I never saw moons knew the meaning of the sea

I never held emotion in the palm of my hand

Or never felt sweet breezes in the top of a tree

But now you’re here

Brighten my northern sky

I’ve been a long time that I’m waiting

Been a long time that I’m blown

I’ve been a long time that I’ve wandered

Through the people I have known

Oh, if you would and you could

Straighten my new mind’s eye.

ipchrist