Κάποιες στιγμές που αισθάνομαι άσχημα σκέφτομαι πως αυτοί οι τρεις τύποι (το ζεύγος και ο "χοντρός") βρίσκονται κάπου στο New Jersey και γράφουν καινούρια τραγούδια, 30 χρόνια σχεδόν μετά από την πρώτη τους συνεύρεση ως μουσικό συγκρότημα. Και αμέσως αισθάνομαι καλύτερα.
Ευτυχώς που υπάρχουν. Και ευτυχώς που γράφουν καινούρια τραγούδια, όπως φαίνεται και από τον καινούριο τους δίσκο, το Fade.
Δύσκολο να μιλήσω για τους Yo La Tengo χωρίς συναίσθημα αλλά και τι αξία θα είχε αυτό όταν η ίδια η μουσική τους είναι συμπυκνωμένο συναίσθημα; Ακριβώς για αυτό τους θεωρώ το αρχετυπικό και πλέον σημαντικό indie rock συγκρότημα: οι μελωδίες τους και οι στίχοι τους έχουν τη δύναμη να κάμπτουν τις αντιστάσεις της μηχανικής ακρόασης, να τρυπώνουν μέσα σου από περίεργες διαδρομές, να ξυπνούν συναισθήματα ξεχασμένα.
Αν κάτι τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους μεγάλους της γενιάς τους (Pavement, Sonic Youth, Pixies κλπ) είναι νομίζω ο τρόπος που ενσωμάτωσαν την αμερικανική παράδοση στη μουσική τους. Φυσικά κυριαρχουν οι αναφορές στους Velvet Underground του ομώνυμου δίσκου και του Loaded, ο προσεκτικός όμως ακροατής ακούει στους Tengo και Beach Boys, ακούει garage και ψυχεδέλεια, jazz και country. Οι Yo La Tengo είναι οικουμενικοί.
Και φυσικά είναι η διάρκεια: 26 χρόνια και ούτε ένας μέτριος δίσκος μετράει για επίτευγμα ίσως και μοναδικό στην ιστορία του rock'n'roll.
Ίσως οι εποχές των πολύ μεγάλων συνθέσεων να έχουν παρέλθει (μην είσαι και τόσο σίγουρος: το Stupid Things και το Cornelia and Jane θα χώραγαν σε ένα υποθετικό πενταπλό CD best of), το Fade όμως κερδίζει το στοίχημα χάρη στην ομοιογένειά του. Και πράγματι οι Tengo υπήρξαν πάντοτε η μπάντα των τραγουδιών και όχι των LPs. Κανένας δίσκος τους δεν ξεχωρίζει - με την εξαίρεση του And Then Nothing Turned Itself Inside-Out, που αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση στη δισκογραφία τους. Αντίθετα είναι αδύνατο να βρεις 10 τραγούδια τους να φτιάξεις ένα mix-tape. Θα αδικούσες 100 άλλα...
Ο δίσκος λοιπόν που κρατάς στα χέρια σου (sic) φίλε αναγνώστη ξεκινάει με τη γνωστή ποικιλία που χαρακτηρίζει τους τελευταίους τους δίσκους, περιέχει όμως μια σειρά τραγουδιών (Stupid Things, I'll Be Around, Cornelia and Jane, Two Trains, The Point of it) που θεωρώ ότι ακούγονται υποχρεωτικά μαζί. Η ατμόσφαιρα είναι η τρυφερή μελαγχολία που μας έχουν συνηθίσει στις λιγότερο άγριες στιγμές τους, οι τόνοι είναι χαμηλοί, οι αποχρώσεις απαλές. Ο τίτλος του δίσκου δεν τυχαίος: Fade. Η μουσική σβήνει μέσα στη σιωπή.
Και επειδή τα υπόλοιπα είναι συναίσθημα και δεν πολυκουβεντιάζονται, όσοι πιστοί προσέλθετε: βάλτε ένα ωραίο ποτάκι και ακούστε αυτή τη σειρά τραγουδιών επαναληπτικά. Ευτυχώς οι Yo LaTengo είναι και πάλι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου