Καρό πουκάμισο και too much alcohol

Φορούσε πάντα καρό πουκάμισο αλλά δεν ήταν hipster. Για την ακρίβεια ήταν το αντίθετο ενός hipster, καθότι δεν είχε καμία αίσθηση πόζας. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που η μουσική του λίγη   
επιτυχία γνώρισε και ο ίδιος - αν και χαίρει ενός γενικότερου σεβασμού - παραμένει υποτιμημένος.

Δεν είναι να μιλάει κανείς πολύ για ένα μουσικό σαν το Rory Gallagher - ούτε θα ανακαλύψω την Αμερική αν πω ότι πρόκειται ίσως για τον σπουδαιότερο λευκό blues-rock κιθαρίστα όλων των εποχών (εγώ προσωπικά μόνο τον Peter Green των Fleetwood Mac βάζω δίπλα του). Ξανάκουσα πρόσφατα το Irish Tour -είναι στις συναυλίες του που ο Gallagher άφηνε το ταλέντο του ασυγκράτητο, να ξεδιπλωθεί σε όλο του το εύρος.

Παραθέτω ένα σόλο απόσπασμα από το Walk on Hot Coals που είναι χαρακτηριστικό - δεν ξέρω αν θα το ακούσει κανείς - στις μέρες μας 7 λεπτά συνεχούς ακρόασης ενός κιθαριστικού σόλο φαντάζομαι πως δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο - έτσι ανυπόμονοι που έχουμε γίνει.



Τι ταξίδι η μουσική - ούτε και ο ίδιος ο δημιουργός της δεν ξέρει που μπορεί να τον οδηγήσει, η εικόνα βοηθάει για να νιώσουμε την έκπληξη που και ο ίδιος πρέπει να νιώθει με όλες αυτές τις νότες να αναβρύζουν από μέσα του, την αφοσίωση του αληθινά εμπνευσμένου ανθρώπου, όπου όλα γύρω του σβήνουν και γίνονται θολά και δεν μένει παρά μόνο η μουσική, το ταξίδι.

Surfin' Waves

Kαλοκαίρι... περίοδος διακοπών,χαλάρωσης,ανεμελιάς(πιο πολύ για  τους μικρότερους)... παραλίες, έναστροι ουρανοί, ανεκπλήρωτοι έρωτες αλλά καί ζέστη...πολλή  ζέστη ! Mιάς κ είμαστε εν μέσω καύσωνα λοιπόν είπα να σας δροσίσω λίγο με βρώμικες  βρεγμένες κιθάρες που ακροβατούν στην κόψη του κύματος.
Γιά την Surf μουσική όλα ξεκίνησαν αρχές δεκαέτιας τού 60 απο το Orange County της California όταν ο "γκουρού" Dick Dale με τούς Del-Tones του, πρόσθεσε - στο ηδη επιτυχημένο instrumental rock της εποχής (παιγμένο επάξια απο μπάντες οπως οι Ventures, Link Wray) - αυτή τήν "ηχώ" στόν ήχο της κιθάρας που άλλωστε χαρακτηρίζει το είδος. Με επιρροές απο την surf κουλτούρα της Νότιας Καλιφόρνια κ Μεξικού το 1961 χρησιμοποιώντας τους χαρακτηριστικούς fender ενισχυτές (ο πρώτος ενισχυτής κιθάρας 100 vatt !) κ κιθάρες φτιαγμένες απο την ιδια εταιρία, έδινε την αίσθηση της «υγρής» αντήχησης ,ή οποία μιμείται τον ήχο των κυμάτων, κάμπτοντας πολλές φορές τη νότα πρός τα κάτω με ενα τρέμουλο στο παίξιμο.Απλά παιγμένα πράγματα, σε ευθεία γραμμή που λέμε μουσικά (4/4) με σταθερό τέμπο αργό η γρήγορο με τις κιθάρες να κυριαρχούν, συχνά βέβαια με την υποστήριξη ενός ηλεκτρικού πιάνου η ενός σαξόφωνου . Να πούμε εδώ οτι ηSurf μουσική ήταν ένα από τα πρώτα μουσικά είδη που υιοθέτησε παγκοσμίως το ηλεκτρικό μπάσο ενώ δεν χρειάζεται να αναφέρω φυσικά το πόσο επηρέασε την εξέλιξη της Rock μουσικής. Επίσης μυθικά έχουν μείνει τα πάρτυ κ τα events του Ballroom στο Balboa.
Οπως ήταν φυσικό πολύ σύντομα έπαψε να είναι προνόμιο μόνο των Καλιφορνέζων καί εμφανίστηκαν πολλές αξιόλογες μπάντες από άλλες περιοχές της Αμερικής όπως οι Astronauts (Colorando) oi Trashmen (Minnesota) oi Rivieras (Indiana) , από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού κ την Αγγλία όπως οι Shadows ,oι Dacotas αλλά ακόμα καί από Αυστραλία όπως οι Denvermen, Atlantics.
Mία άλλη πρωτιά που κατέχει το είδος είναι ότι οι Ventures είναι το group με τις περισσότερες πωλήσεις δίσκων στήν ιστορία της instrumental μουσικής !

Όπως είναι φυσικό και από αυτό το αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λείψει μια play list με αγαπημένα αλλα κ χαρακτηριστικά κομμάτια του είδους, τα οποία βέβαια κυκλοφορούν κ σε πολλές διαφορετικές εκτελέσεις. Να μην ξεχάσω να σημειώσω οτι οι Μεξικάνοι είναι επάξιοι συνεχιστές της surf μουσικής στην εποχή μας έχοντας αναπτύξει μια αξιοθαύμαστη σκηνή με πιο εξελιγμένο "βρώμικο" surf garage rock ήχο με ολίγη γεύση από spaguetti αλλά κ comedy στοιχεία στά Live τους.
Μπάντες όπως οι Lost Acapoulco, Los Coronas, Surfcrush, Los Elasticos, Los Straitjackets, Sr. Bikini σίγουρα αξίζουν την προσοχή σας, ειδικά αν είστε fun. Τέλος σας έχω κ ένα "ψαγμένο" extra tip...είναι οι El Ray με Space Surf Garage από Δανία.
Η λίστα είναι αφιερωμένη στον φίλο αναγνώστη αλλά κ θερμό υπoστιρικτή του blog,τον γνωστό κ μη εξαιρετέο Koukouroukou που με προέτρεψε να κάνω αυτό το post.

Ashik.

Bloom - Beach House

Αν οι αναρτήσεις στο ιστολόγιο αυτό αφορούν όλο και περισσότερο στο απώτερο παρελθόν δεν είναι απαραίτητα δική μας ευθύνη. Είναι και που γενικότερα δεν κινείται μουσικά σχεδόν τίποτα στις μέρες μας. Και πως να κινηθεί όταν τα περισσότερα συγκροτήματα ακολουθούν με ευλάβεια την πεπατημένη και στοχεύουν αποκλειστικά στη δημιουργία ενός ή δύο δίσκων και στην επιστροφή τους στην αφάνεια;

Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα συγκροτήματα την τελευταία δεκαετία έχουν έστω 3 πραγματικά αξιόλογους δίσκους: ελάχιστα. Συνήθως ένα καλό ντεμπούτο, ένα αμήχανο δεύτερο άλμπουμ και πάπαλα. Γιατί για να έχεις διάρκεια σαν μπάντα θα πρέπει να πειραματιστείς και να ψαχτείς. Αλλά αυτό θέλει και τόλμη και ταλέντο - και αυτά τα στοιχεία δυστυχώς σπανίζουν.

Τρία χρόνια χρειάστηκαν οι Beach House για το διαδόχο δίσκο  του εξαιρετικού - πράγματι - Teen Dream του 2009. Τώρα εγώ σκέφτομαι πως στα τρία πρώτα τους χρόνια οι Zeppelin είχαν κυκλοφορήσει 4 μνημειώδεις δίσκους και είχαν σοκάρει τον κόσμο περνώντας από το μεταλλικό blues-rock του ΙΙ στο ακουστικό folk του ΙΙΙ. Και τι μας προσφέρουν οι Beach House μετά από 3 χρόνια; Τίποτα. Ή μάλλον μια από τα ίδια. Μια ανιαρή, κατατονική απομίμηση του Teen Dream - οι ίδιες ενορχηστρώσεις, η ίδια παραγωγή, οι ίδιες όμορφες - αλήθεια - μελωδίες, τα ίδια φωνητικά. Έλεος ρε παιδιά. Δεν σας πέρασε από το μυαλό ένα τραγούδι σε ολόκληρο το δίσκο να είναι κάπως διαφορετικό, να έχει κάτι άλλο να πει, λίγο να ρισκάρετε, λίγο να μας εκπλήξετε;

Τελικά μου φαίνεται πως κάτι μπάντες σαν τους Beach House υπάρχουν για να βγάζουν το ψωμί τους οι άμπαλοι που γράφουν στο pitchfork (άκου εκεί 9.1). Και μετά από αυτό το ξέσκισμα επιστρέφω στα kraut-prog-psych ακούσματα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον μου εσχάτως. Χωρίς την παραμικρή ενοχή μήπως χάσω κάνα ακόμη από τα μεγαλουργήματα που αποθεώνει το kitschfork.