Fates Warnning λαϊβ στην Αθηνα

Πραγματικά όποιος δεν έχει βρεθεί σε heavy metal συναυλίες χάνει πολλά από αυτό που ονομάζεται "συναυλιακή εμπειρία". Η αφοσίωση των οπαδών του metal στα συγκροτήματα του είδους είναι τέτοια που οποιοσδήποτε μουσικός θα τη ζήλευε αφόρητα.

Πήγα στο live των Fates Warning στο Fuzz Club στις 20/10, για το οποίο δεν είδα πουθενά ούτε αφίσα. Αλλά ο χώρος ήταν φυσικά σχεδόν γεμάτος. Είναι ιδιαίτερη περίπτωση οι Fates Warning και πολύ αγαπητοί στην Ελλάδα. Με ιστορία 30 χρόνων, είναι ίσως το πρώτο χρονικά progressive-metal συγκρότημα, είναι για το metal ότι είναι οι Rush για το hard-rock: η πιο τίμια και "έξυπνη" μπάντα του είδους. Η μουσική τους είναι δύσκολη, μακροσκελείς συνθέσεις, κόνσεπτ έργα, απανωτές αλλαγές στο ρυθμό, πάντα όμως με έμφαση στη μελωδία. Δεν τους λες και ακριβώς μέταλ με τα βιολιά, το πιάνο, και τα tympani στο αριστουργηματικό At Fates Hands από το μακρινό 1989.



Αυτοί οι τύποι εκάναν πάντα μόνο τη μουσική τους, αδιαφορώντας για τις προσδοκίες και την εμπορική επιτυχία. Αν το γύριζαν λίγο προς το mainstream θα μπορούσαν να έχουν την επιτυχία των Queensryche, αν ήταν πιο επιδειξιομανείς θα ήταν εξίσου μεγάλοι με τους Dream Theater. Επέλεξαν να μείνουν στο περιθώριο - εμπορικά. Καλλιτεχνικά, δεν έπαψαν να εξελίσσονται, μέχρι το αριστούργημά τους, το Pleasant Shade of Grey του 1997, ένα ενιαίο έργο σπασμένο σε 12 άτιτλα κομμάτια, έργο ορόσημο για το prog-rock και το prog-metal.



[τι ντράμερ και αυτός! Σπουδαίος ο αντικαταστάτης του αλλά ο Mark Zonder είναι απλά ο ένας!]

Επέστρεψαν φέτος οι Fates Warning μετά από 9 χρόνια, με έναν αξιοπρεπέστατο καινούριο δίσκο, και με συναυλίες που περιελάμβαναν και τη μακρινή Ελλάδα. Τα 39 μου χρόνια δεν ανέβαζαν το μέσο όρο ηλικίας των θεατών, στις αντρικές τουαλέτες υπήρχαν ουρές ενώ οι γυναικείες ήταν άδειες, οι θεατές δεν χτυπιόντουσαν σαν χταπόδια όπως προ 20ετίας. Όμως όλοι ήξεραν που είχαν έρθει: έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει στίχο προς στίχο κομμάτια που είχα να ακούσω αιώνες, και δίπλα μου σχεδόν όλοι τραγουδούσαν επίσης στίχο προς στίχο. Να η προσήλωση του αυθεντικού μουσικόφιλου! Και τι στίχοι, στίχοι με νόημα, φιλοσοφημένοι, υπαρξιακοί. Κάτι σπουδαίο μου είχαν προσφέρει αυτοί εδώ οι τύποι στα σκοτεινά χρόναι της εφηβείας μου, σκέφτηκα, όταν οι άλλοι χοροπηδούσαν με χαζοχαρούμενα τραγουδάκια του συρμού. Και ένιωσα ευγνωμοσύνη.

Και αυτή η γενικευμένη ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη αμοιβαία και ισότιμη αναγνώριση, ήταν που μετέτρεψε τη συναυλία σε μια πολύτιμη εμπειρία. Είναι  η πρώτη φορά που πηγαίνω σε συναυλία όπου δεν ένιωσα καμία απολύτως απόσταση μεταξύ του κοινού και των μουσικών. Μια παρέα όλοι, κυριολεκτικά. Και σκέφτηκα, χαλάλι το χαμηλό προφίλ, γιατί τόση αγάπη να παίρνεις και να δίνεις για τόσα πολλά χρόνια είναι μεγάλο δώρο. Ανεκτίμητο. Αληθινό, ζωντανό μνημείο.