Το ΚΣΤ'

Όπως καταλάβατε και από το ποστ του Enzian για τους Hawkwind, ο ΔΟΦ, ο δημοσιοκαφρικός οργασμός focanegra δεν λέει όχι στις "χορηγίες", ειδικά από αυτοκινητοβιομηχανίες:

Πέρα από την πλάκα, μπορεί άραγε να μιλήσει κανείς για τον Nick Drake χωρίς να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «ομορφιά», «μελαγχολία», «χάρισμα», «απώλεια» και «αυτοκτονία;» (πάντα με ερωτηματικό); Στο συνήθως θολωμένο μυαλό μου ο Drake είναι ένας ιδανικός, καβαφικός νέος που σταμάτησε στα ΚΣΤ΄ του χρόνια. Τα βιβλία της τέχνης είναι σίγουρα γεμάτα με πρόωρες απώλειες νέων με ταλέντο, ανθρώπων που πάντα θα σε κάνουν να ταλαντεύεσαι ανάμεσα στην ευγνωμοσύνη για όσα πρόλαβαν και στην όλο θλίψη απορία γι’ αυτά που δεν...

Ο Drake, λοιπόν, πρόλαβε να κυκλοφορήσει τρεις δίσκους μεταξύ 1968 και 1972, 31 τραγούδια όλα κι όλα, και ούτε ένα κακό ή μέτριο μέσα σ’ αυτά. Αν από επαγγελματική διαστροφή ήθελε κανείς να τον αναλύσει, θα εύρισκε ότι ήταν πρωτότυπος κιθαρίστας, με ιδιαίτερα κουρδίσματα και παίξιμο (μου θυμίζει λίγο τον Bert Jansch), καλός συνθέτης, καλύτερος στιχουργός – ποιητής για την ακρίβεια, μετριάζοντας τον εφηβικό του ρομαντισμό και λυρισμό με έναν ψύχραιμο αυτοσαρκασμό χωρίς απελπισία. Συγχρόνως, ήταν άριστος ερμηνευτής των τραγουδιών του με μια πανέμορφη φωνή – ένας αρχετυπικός singer-songwriter. Στους δύο πρώτους δίσκους του (Five Leaves Left το 1969 και Bryter Later το 1970) ευτύχησε να έχει εξαιρετικούς συνεργάτες, ανθρώπους που κατάλαβαν αμέσως το ταλέντο του και τον βοήθησαν, ο καθένας από τη θέση του: ο Joe Boyd στην παραγωγή, οι μισοί Fairport Convention ως session μουσικοί, ο John Cale (στο Bryter Later) και, ασφαλώς, ο Robert Kirby στις τόσο χαρακτηριστικές ενορχηστρώσεις.

Το κοινό, αντίθετα, δεν κατάλαβε τίποτε. Οι αριστουργηματικοί και συγχρόνως τόσο προσιτοί, κυριολεκτικά κλασικοί δύο πρώτοι δίσκοι του πέρασαν απαρατήρητοι και δεν πούλησαν καθόλου. Στις ελάχιστες συναυλίες που άντεξε να δώσει, ο κόσμος προτιμούσε να πίνει και να μιλάει από το να προσέξει άλλον έναν ευαίσθητο νεαρό... Οι περισσότεροι θα τα παρατούσαν κάπου εδώ. Ο Drake αποτραβήχτηκε κι άλλο στον εαυτό του. Το 1972 ηχογράφησε μέσα σε δύο μέρες τον τρίτο του δίσκο, το Pink Moon, κατά βάση μόνο με τη φωνή και την κιθάρα του (εξαίρεση το συγκλονιστικό πιάνο στο ομώνυμο τραγούδι). Μέσα σε λιγότερο από 29 λεπτά (πολύ πριν το Reign In Blood των Slayer) δημιουργεί ένα κλειστό και ρευστό σύμπαν. Θυμάται ότι έχει δει την ομορφιά (Pink Moon, From The Morning), αλλά είναι ήδη αργά, έχει πλέον αμετάκλητο παρελθόν, δεν είναι πια για εδώ, ετοιμάζεται να αποσυρθεί (Place To Be, Parasite)

Know that I love you

Know I don’t care

Know that I see you

Know I’m not there

Τον Φεβρουάριο του 1974, την χρονιά του θανάτου του, όταν είχαν όλα πια χαθεί, τουλάχιστον ως προς τη μουσική, ηχογράφησε τα τέσσερα τελευταία του τραγούδια, και ανάμεσα σε αυτά ένα που με στοιχειώνει από την πρώτη φορά που το άκουσα.

Με την φωνή του μόλις να βγαίνει, με την κιθάρα του να κρατάει το ίσο, τραγουδάει:
A black-eyed dog he called at my door

A black-eyed dog he called for more

A black-eyed dog he knew my name

[…]

I’m growing old and I wanna go home

I’m growing old and I don’t wanna know

I’m growing old and I wanna go home

Και για να το κλείσουμε, ο Drake ποτέ δεν υπήρξε πεισιθάνατος, ούτε άφησε την κατάθλιψη ή τα φάρμακά του να  αλλοιώσουν την τέχνη του. Μαζί με το σκοτεινό Black-Eyed Dog με έχει σημαδέψει και με ένα από τα πιο όμορφα και αισιόδοξα-μέσα-στο-σκοτάδι τραγούδια που έχω ακούσει σε αυτόν τον παράδοξο κόσμο, το Northern Sky:

I never felt magic crazy as this

I never saw moons knew the meaning of the sea

I never held emotion in the palm of my hand

Or never felt sweet breezes in the top of a tree

But now you’re here

Brighten my northern sky

I’ve been a long time that I’m waiting

Been a long time that I’m blown

I’ve been a long time that I’ve wandered

Through the people I have known

Oh, if you would and you could

Straighten my new mind’s eye.

ipchrist

Πυραμίδες

Ξέρω ότι μάλλον μπαίνω σε ξένα χωράφια, όμως το συγκρότημα και ο δίσκος που προτίθεμαι να παρουσιάσω είναι απαραίτητο άκουσμα για τους φίλους της afro-jazz - και όχι μόνο για αυτούς.

Το συγκρότημα λέγεται The Pyramids. Πίσω στη δεκαετία του '70 είχαν κυκλοφορήσει 3 σπουδαίους πειραματικούς δίσκους space-jazz με αφρικάνικα στοιχεία, στα χνάρια των Sun Ra Arkestra και Art Ensemble Chicago. Οι δίσκοι αυτοί τυπώθηκαν ιδίοις χρήμασι και σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα (αν στην δισκοθήκη του διανοούμενου μπαμπά σας ανακαλύψετε κάποιο αντίτυπο τους σας έχω καλά νέα: είστε πλούσιοι!).

Οι τύποι είναι σαφές ότι δεν αστειεύονται: από τα βάθη του εξωτικού Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μετανάστευσαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα στις χώρες της Αφρικής, όπου συγκέντρωσαν μουσικό και πνευματικό υλικό που καθόρισε τον ήχο τους. Η μουσική τους υπήρξε πρωτίστως όχημα ακαταπόνητων πειραματισμών και μυστικιστικών αναζητήσεων και ως τέτοιο την αντιλαμβάνονταν οι Pyramids. Όχι ως καλλιτεχνία για να περνάει η ώρα ευχάριστα, αλλά ως βίωμα που αλλοιώνει συνειδήσεις



Δυστυχώς αυτή η φανταστική γκρουπάρα έμεινε εντελώς στην αφάνεια και εγκατέλειψε την ενεργό δράση ήδη από τη δεκαετία του '70. Ευτυχώς όχι μόνο οι δίσκοι τους επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα, καθιστώντας τους επιτέλους προσιτούς στο ευρύ κοινό, αλλά και οι ίδιοι επέστρεψαν στην μουσική παραγωγή 36 ολόκληρα χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο! Το Otherwordly είναι απλά ένα από τα δυναμικότερα come-back των τελευταίων ετών. Ο ήχος είναι σίγουρα πιο "λουστραρισμένος" και οι συνθέσεις πιο μαζεμένες και κάπως πιο συμβατικές: μόνο όμως για τα δεδομένα των Pyramids. Ανάμεσα στις πιο καθαρόαιμες afro-jazz συνθέσεις που αποτελούν τον κορμό του άλμπουμ (Memory Ritual, Nebulosity, Absolution) ετοιμαστείτε για διάφορες εκπλήξεις που δείχνουν ότι οι Pyramids εξακολουθούν στα 60 τους να δοκιμάζουν, να πειραματίζονται, να αναζητούν. Φωτεινό παράδειγμα για όλους μας.

Round Midnight

Round   Midnight                      #moviekillers     

Πέρασε η εορταστική περίοδος, πάει κ ο παλιο(ς)χρόνος καί αφού
πρώτα σας ευχηθώ καλή χρονιά να πώ ότι εσκεμμένα καθυστέρησα αυτή την ανάρτηση μιάς καί δεν ήθελα να συνδεθεί με τα Χριστούγεννα. Το λέω γιατί κάποιοι θεωρούν την  Jazz κάπως "Χριστουγεννιάτικη" μουσική, μάλλον γιατί θεωρούν  τόν Frank Sinatra jazz αλλά όση σχέση έχει ο Franky με την jazz άλλη τόση έχουν τα Χριστούγεννα με το Πάσχα.  

Ακόμα και αν δέν είσαι λάτρης αυτής τής μουσικής ή Σινεφίλ αξίζει να δείς έστω μία φορά στή ζωή σου το "Round Midnight",
το αριστούργημα του Bertrand Tavernier γυρισμένο το 1986.

Tο καταπληκτικό soundtrack πού ντύνει την ταινία με τήν υπογραφή του Herbie Hancock ο οποίος είναι καί στο cast τών μουσικών πού παρελαύνουν από αυτήν,

κέρδισε το πρώτο βραβείο της ακαδημίας τήν χρονιά εκείνη γιά την καλύτερη μουσική. Επίσης υπήρξε συμπληρωματικό soundtrack που γράφτηκε στά γυρίσματα τής ταινίας από τον σαξοφωνίστα καί πρωταγωνιστή Dexter Gordon με τόν τίτλο "The Other Side Of Round Midnight", ο οποίος εκτός από υποψήφιος για Oscar πρώτου ανδρικού ρόλου (το εχασε απο τον Paul Newman) τιμήθηκε καί με το Grammy στήν κατηγορία "Best Instrumental Jazz Performance". Mουσικός ήταν ο άνθρωπος...όχι ηθοποιός.

Το original jazz standar "Round Midnight" γράφτηκε και πρωτοπαίχτηκε απο τον μεγάλο Thelonious Monk το 1944.

Στήν ταινία τα κομμάτια παίζονται "ζωντανά" από μεγάλα ονόματα της jazz σκηνής και αυτό είναι ένα από τα στοιχεία πού την κάνει μοναδική.. Herbie Hancock, Freddie Hubbard, Bobby Hutcherson, John McLaughlin, Wayne Shorter, Ron Carter, Tony Williams, Billy Higgins και φυσικά Dexter Gordon  δεν συναντάς κάθε μέρα.

Η ιστορία μάς μεταφέρει στο 1959 καί εκτυλίσσεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στο Παρίσι. Ο Gordon υποδύεται έναν σαξοφονίστα πού αφήνει τη Νέα Υόρκη αναζητώντας τον εαυτό του,να ξορκίσει τους δαίμονες του πρίν έρθει το τέλος.

Προβληματικός, αλκοολικός θα βρεί τον φύλακα άγγελο του, έναν νεαρό Γάλλο ονόματι Francis που τον έχει ίνδαλμα καί λατρεύει την μουσική του.Προσπαθεί να τον σώσει αλλά η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη, η λύτρωση πλησιάζει...
Είναι ένα τραγικό πορτραίτο ενός "αληθινού" καλλιτέχη που ζεί μόνο για τήν μουσική, αυτοκαταστροφικός αλλά χαρισματικός.
Ο χρακτήρας μπορεί να είναι φανταστικός αλλά έχει βασιστεί πάνω σε δύο μεγάλες προσωπικότητες της jazz, είναι οί Lester Young καί Bud Powell οί οποίοι επίσης πέρασαν ένα μεγάλο διάστημα τής ζωής τους στο Παρίσι.
Να πούμε εδώ ότι καί ο Gordon (πού "έφυγε" τέσσερα χρόνια μετά τα γυρίσματα) είχε επίσης ζήσει καί δουλέψει στο Παρίσι.

Καταλαβαίνετε ότι η ταινία συνδέεται μέ τήν πραγματικότητα με πολλούς καί διάφορους τρόπους...ένα ακόμα στοιχείο πού τήν κάνει μοναδική. Ακόμα καί ο χαρακτήρας Francis έχει παρθεί από υπαρκτό πρόσωπο.

Αξιομνημόνευτο καί το πέρασμα του Martin Scorsese σε έναν μικρό ρόλο.

Οι αναφορές πάνω στην εξέλιξη της jazz είναι ουσιώδεις καί η ατμόσφαιρα που φτιάχνει ο Tavernier σε καταδύει στά βάθη της ψυχής. Μήπως αυτό δεν είναι η jazz ? Αυτό δεν είναι πού μέ κάνει νά βουρκώνω κάθε φορά ? Ή μήπως είναι η βροχή....


 Ashik            

Σε Αναζήτηση για Διάστημα

Για όσους έχουν δει το πολύ όμορφο spot της Ford για το Β-Max μπορεί να αναρωτιούνται για την μουσική υπόκρουση





Το κομμάτι είναι το Master of the Universe των Βρεταννών Hawkwind από το αριστουργηματικό In Search for Space του 1971. Ακόμη και τα 40 δευτερόλεπτα του clip αρκούν για να δώσουν ένα ικανοποιητικό δείγμα του απίθανου ήχου τους: δολοφονικές κιθάρες-εκδορείς, εξωγήινα συνθεσάιζερς, το απαλό φλάουτο του Nick Turner, όλα είναι εδώ.


Λοιπόν, την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν ποιο είναι το κορυφαίο kraut-rock συγκρότημα θα τους απαντήσω: οι Hawkwind! Ναι, αλλά δεν είναι Γερμανοί θα μου πουν. Και θα απάντησω: ναι αγορίνα μου, αλλά εσύ ψάχνεις στο ίντερνετ να χρυσοπληρώσεις τους Γερμανούς αδερφούς Κατσάμπα της ψυχεδέλειας και δεν έχεις καν ακούσει το In Search for Space. Αν έχεις τα άντερα κάτσε και άκουσε τον 15λεπτο jazz/punk ύμνο που σου παραθέτω και σταμάτα να καις θυμιατά στους Can γιατί υπήρχαν και άλλοι μεγάλοι...





Πέρα από το χαβαλέ, χρειάζονται κατεβατά ολόκληρα για να μιλήσεις για τη μουσική διαδρομή των Hawkwind: μια αχανής δισκογραφία και μια συνεχής διάθεση πειραματισμού και μετεξέλιξης (Αναζήτηση για Διάστημα) τους καθιστούν εξ'ορισμού απρόσιτους και φευγαλέους. Να πεις για τα ανεπανάληπτα live τους; Για τις συνεργασίες τους με τον κορυφαίο fantasy συγγραφέα Michael Moorcock; Για τον Lemmy; Για την επιδρασή τους στο punk κίνημα (μέχρι και οι Sex Pistols τους έχουν διασκευάσει); Για το Hashis-Hashin που προκαλούσε πονηρά χαμόγελα στους έφηβους των 80's;





Από ψυχεδέλεια, metal, prog-rock, space θόρυβο, jazz, punk οι Hawkwind δοκίμασαν και έπαιξαν τα πάντα, διώχνοντας τα πλήθη και κρατώντας τους ελάχιστους ορκισμένους οπαδούς τους. Το Master of the Universe και το In Search for Space είναι μια εξαιρετική αφετηρία για να τους προσεγγίσουμε πάλι και να τους ανακαλύψουμε.