Λυπούμεθα (not!). Το κατάστημα δεν
προσφέρει κριτικές συναυλιών (ακόμη). Αλλά θα κάνουμε μια πρώτη εξαίρεση για τη συναυλία των Cult Of Youth στο BIOS την περασμένη Πέμπτη.
Ας αρχίσουμε με το ρεπορτάζ μόδας. Ο μπασίστας
φορούσε t-shirt αυτών εδώ:
Και ο κιθαρίστας αυτών εδώ:
Το alter ego του συγκροτήματος, ο Sean Ragon φορούσε ένα Fred
Perry πόλο, με κούρεμα που θα ενέκρινε το κατηχητικό, αλλά μάλλον δεν θα σταύρωνε
γκόμενα. Ήταν, όμως, αλλού και από αλλού. Να το θέσουμε αλλιώς: Υπάρχουν αυτοί
που λένε τραγούδια και αυτοί που είναι τα τραγούδια τους. Τραγούδια επείγοντα,
εκτάκτου ανάγκης, που δεν μπορούν παρά να ειπωθούν.
Παρά τον μέτριο ήχο και το μικρό κοινό,
οι Cult Of Youth έπιασαν στο live τα πολύ ψηλά
standards του Love Will Prevail, ενός από τους δίσκους
της χρονιάς. Για τους λίγους που ήταν παρόντες και πήραν κάτι, για τους πολλούς
που δεν τα κατάφεραν, εδώ έχουμε την
δισκογραφία του συγκροτήματος (πλην των δύο τελευταίων LP τους στην Sacred Bones που βρίσκονται
εύκολα και πωλούνται ακόμη). Μια πορεία που ξεκίνησε με μάλλον τυπικές neo-folk αναζητήσεις (και δεν
απέφυγε τις ανοησίες με τα τσεκούρια και τα τοιαύτα) και έφτασε σε έναν προσωπικό
και πρωτότυπο ήχο, κάπου στο σταυροδρόμι των post-punk τρόπων και των neo-folk καταβολών, με επικά, θορυβώδη,
λυρικά και μελωδικά μέρη σε σωστές αναλογίες.
Το μαγαζί σας μυρίζει μούχλα. Οι δυο δεινόσαυροι που μαζέψατε θυμούνται
μόνο ιστορίες με πεθαμένους και δίσκους που βγήκαν πριν γεννηθώ, λες και δεν
συμβαίνει τίποτε τώρα. Ξυπνήστε!»
Αγαπητή αναγνώστρια,
Ψυχραιμία. Για να μη χαλάμε χατίρια όμως, ας
δούμε στα γρήγορα μερικές καλές φετινές κυκλοφορίες:
1.Woods – Bend Beyond
Δεν είναι έκπληξη, είναι επιβεβαίωση.
Οι Woods άφησαν (για
λίγο;) τα kraut trips και έκαναν
τελικά τον υπέροχο “pop” δίσκο που
πάντα είχαν μέσα τους. Σε ευθεία γραμμή επικοινωνίας με τους Byrds, τους Grateful Dead και την
ψυχεδέλεια της Δυτικής Ακτής, μεγαλουργούν, γλυκά και όχι ανάλατα. Όποιος αγαπά
ή έστω ανέχεται το αγγελικό falsetto
του τραγουδιστή (που μερικές φορές μου θυμίζει Mercury Rev με λίγο μπούκωμα), ας μην
προσπεράσει, είναι δίσκος που θα ακούμε και του χρόνου...
2. Lumerians – Transmissions From Telos: Vol. IV
Αντίθετα με τους Woods, οι Lumerians στην τελευταία τους
κυκλοφορία ξεφεύγουν ακόμη περισσότερο και προσφέρουν τέσσερα μακρινά ορχηστρικά
ταξίδια όπου αποδομούν τις, ας πούμε, garage
καταβολές τους σε μια πολύ όμορφη κυκλοφορία της σχετικά καινούριας
εταιρείας Hands In The
Dark…
…η οποία μας
πρόσφερε φέτος και το πολύ καλό split
του Lee Noble με τους Ensemble Economique. Συνήθως όταν
ακούω για ambient drone και παρόμοια
χωράφια προσπαθώ να μένω στην άσφαλτο, εδώ όμως η παράκαμψη αξίζει πέρα για
πέρα τον κόπο. Μουσική για το τέλος της ημέρας και/ή το τέλος του κόσμου...
4.Chelsea Wolfe – Unknown Rooms
Είχαμε παρουσιάσει την λύκαινα από την
Καλιφόρνια πέρσι σ’ αυτό το blog. Συνεχίζει
δυνατή και σκοτεινή, κι από τις διασκευές σε Burzum και Rudimentary Peni (respect!) περνά σε ένα
ακουστικό σετ – προάγγελο, ίσως, των επόμενων βημάτων της; Γίνεται γνωστή, αλλά
ακόμη αντέχει...
5.Group Rhoda – Out Of Time, Out Of Touch
Το όνομα ξεγελά, είναι μόνο ακόμη μια
Καλιφορνέζα στο ντεμπούτο της. Με την ως συνήθως απατηλή ετικέτα “synth pop” δημιουργεί παράδοξα
τοπία και διατρέχει μεγάλες αποστάσεις σε παρελθόντες χώρους και χρόνους, στους
οποίους περιλαμβάνονται όλων των ειδών τα «κύματα» - dark wave, cold wave κι όποια άλλη
ετικέτα θέλετε. Μόλις κυκλοφόρησε και σε βινύλιο από την επίσης καινούρια Night School Records.
6.The UFO Club – The UFO Club
Η εμπλοκή του Christian Bland των Black Angels είναι εγγύηση. Εδώ
είναι απόλυτα απενοχοποιημένος και μαζί με τον Lee Blackwell των Night
Beats αποτίει έναν απολαυστικό φόρο τιμής στις επιρροές και τις αγάπες του, χωρίς την περίφημη
«αγωνία της επίδρασης». Ο μεγάλος Bo Diddley, οι πρώιμοι Pink Floyd, η surf, τα 50’s, τα 60’s όλα είναι εδώ, όπως
πρέπει.
Bonus,
the Greek way: Baby Guru / Drug Free Youth
Στη λίστα αυτή ανήκουν δικαιωματικά δύο
δίσκοι των οποίων η ελληνική προέλευση μέχρι και μειονέκτημα μπορεί να
αποδειχθεί. Τα “Pieces” και “Avocado
Index”, δεύτεροι δίσκοι των Baby
Guru και του Drug Free Youth αντίστοιχα,
αξίζει να αγοραστούν και να ακουστούν κατ’ επανάληψη, όχι «για να βοηθήσουμε τα
δικά μας παιδιά», αλλά γιατί είναι απολαυστικοί, αφομοιώνουν δημιουργικά τις
καλές επιρροές τους, έχουν καθαρή στόχευση και μεγάλη αποτελεσματικότητα...
Extra
bonus (για δεινόσαυρους μόνο): ZZ Top – La Futura
Από τα τελευταία πράγματα που μπορούσα
να φανταστώ για το 2012 είναι να ακούω τους παλιόγερους με τα γένια, αυτούς που
κορόιδευαν ως τελειωμένους ήδη το 1987 οι Dumpy’s
Rusty Nuts. Και όμως. Με την παραγωγή του χρυσοδάκτυλου Rick Rubin, ο οποίος είχε κάνει θαύματα
και με τον Cash, δεν ξεχνάς ότι είναι ένα συγκρότημα που έβγαλε τον
πρώτο δίσκο του το 1971, δεν αλλάζουν το στυλ τους ούτε την ιστορία της
μουσικής, αλλά την κατάλληλη στιγμή θέλεις να τους ακούσεις. Καθόλου λίγο.
