Νιόνιος

Τελικά η μοίρα μας σαν λαός είναι αυτή της συρρίκνωσης. Κάποτε όλος ο γνωστός κόσμος μιλούσε ελληνικά. Τώρα είμαστε καμιά 15αριά εκατομμύρια άνθρωποι με τη δική μας γλώσσα, το δικό μας αλφάβητο, τις δικές μας ιδιαιτερότητες, μια μικρή έκταση γης ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο...πάντα κάπου ανάμεσα. Ότι και αν συμβαίνει εδώ δύσκολα πηγαίνει παρα-έξω, δύσκολα διαδίδεται, εύκολα μετατρέπεται σε εθνικό γεγονός.

Κάτι τέτοιο υπήρξε και ο Διονύσης Σαββόπουλος: ένα εθνικό γεγονός. Ψάχνω στο ίντερνετ να βρω εξωτερικές, μη-ελληνικές πηγές: τίποτα. Είναι κρίμα από τη μία, και από την άλλη έχουμε εμείς το προνόμιο να γνωρίζουμε και να απολαμβάνουμε την μουσική του. Αλλά στην τελική είναι κρίμα.

Όμως γνωρίζουμε τη μουσική του; Γιατί ο Σαββόπουλος δεν είναι μόνο Συννεφούλα και Μην Μιλάς άλλο για Αγάπη, δεν είναι καν μόνο Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη και Θαλασσογραφία. Είναι και Μπάλος και Βρώμικο Ψωμί, είναι δηλαδή ο συνθέτης των μακροσκελών και πολύπλοκων συνθέσεων όπου ο ηλεκτρικός ήχος, η ψυχεδέλεια και το μπλουζ συναντάνε τη βαλκανική μουσική παράδοση, τα ρεμπέτικα και τα δημοτικά. Progressive-rock κάνει ο άνθρωπος (ότι και αν σημαίνει αυτό) και είναι από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του - και ας μην τον βρίσκεις σε καμία εγκυκλοπαίδεια και σε κανένα αφιέρωμα για το είδος.

Προσωπικά εγώ τον τοποθετώ πάνω από τον Ian Anderson των Jethro Tull - ίσως γιατί η μουσική του Σαββόπουλου είναι πιο συγκροτημένη, χωρίς περιττές διακοσμήσεις και πλατειάσματα. Στο αριστούργημά του από το Βρώμικο Ψωμί, τη Μαύρη Θάλασσα δεν μπορείς να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις ούτε φωνήεν. Πόση έμπνευση να χωρέσει σε 12 λεπτά μουσικής, το καταπληκτικό φλάουτο της Στέλλας Γαδέδη, το μπάσο τέζα στην παραμόρφωση, τα χορωδιακά φωνητικά, οι απόκοσμοι γυναικείοι αλαλαγμοί, οι διονυσιακοί ήχοι της Θράκης. Και τα λόγια, τα λόγια που έχουμε το προνόμιο να γνωρίζουμε και να απολαμβάνουμε. Μακρινές μου πεδιάδες πίσω από τις Συμπληγάδες.