Ο πρώτος δίσκος της Cat
Power που αγόρασα ήταν το Moon
Pix το 1998. Πήρα και κάθε επόμενό της. Μου άρεσε που διασκεύασε (και)
Smog (το “Red Apples”) το
2000 στο Covers Record, όπως είχε κάνει (με
το “Bathysphere”) και το 1996, στο What
Would The Community Think. Αργότερα έμαθα ότι ήταν μαζί με τον Callahan εκείνα τα
χρόνια. Λογικό. Τέλος πάντων, την αγαπάω πολύ, είχα λιώσει τα You Are Free / Playing For Trees / The Greatest όταν βγήκαν και τα ακούω ακόμη, και παρακολουθώ τα
σκαμπανεβάσματά της με ενδιαφέρον.
Στα 25 χρόνια (νομίζω) που πηγαίνω σε συναυλίες, η προχθεσινή της Cat Power στο Fuzz ήταν «αντικειμενικά» η χειρότερη, με μόνη εξαίρεση την μη εμφάνιση των TV Personalities στο Tiki, με τον Dan Treacy ολοκληρωτικά
καμένο. Η αντικειμενικότητα όμως, για να μην αρχίσω τα γαλλικά, είναι μια
κουβέρτα που άλλους τους υπερκαλύπτει και άλλους τους αφήνει παγωμένους και δεν
έχει καμία θέση εδώ.
Αν οι δίσκοι είναι σινεμά, οι συναυλίες είναι θέατρο. Εγώ
τουλάχιστον δεν μπορώ να φανταστώ τον Κίνσκι σε περιοδεία να παίζει κάθε βράδυ
τον Αγκίρε ή τον Νοσφεράτου σε διαφορετικό κάθε φορά κοινό με μπίρες και
πατατάκια που «πλήρωσε» για να «διασκεδάσει». Όπως και να χει, για κάθε εκατό
ψυχρούς ή «επαγγελματίες» «εκτελεστές» / «ερμηνευτές» υπάρχουν και ένας ή δύο άνθρωποι με περίβλημα πιο
λεπτό και πιο εύθραυστο απ’ ό,τι πρέπει, οι οποίοι στην τέχνη τους, καλή ή
κακή, βγάζουν κυριολεκτικά την ψυχή τους, χωρίς προστατευτικό δίχτυ και
μεταφέρουν τη ζωή τους και επί σκηνής. Η Chan
Marshall / Cat Power είναι μια από αυτούς, και νομίζω ότι κάποιοι σαν τον Nick Drake και τον Elliott Smith μπορούν να μπουν
στην ίδια πρόταση. Όχι ως «ρομαντικοί» ή «καταραμένοι» καλλιτέχνες, αλλά ως
άνθρωποι πολύ ευαίσθητοι, εκτός συναλλαγής, οι οποίοι δεν τα καταφέρνουν πάντα
να σταθούν στο παζάρι των ζωντανών εμφανίσεων, ακριβώς επειδή οι δικές τους
εμφανίσεις είναι (/ήταν) ζωντανές, αληθινές, άνισες και απρόβλεπτες, αντί για
μια κονσέρβα μηχανικής αναπαραγωγής. Η αλήθεια δεν ισοδυναμεί με την ομορφιά. Ο
καθένας επιλέγει.
Αισθάνθηκα έτσι πολύ άβολα προχθές βλέποντας την κατάρα
του Fuzz να προσπαθεί
να καταπιεί και την Cat
Power. Διαχρονικά ασταθής στα live
της, έχει ήδη πίσω της στα 42 μια γεμάτη ζωή (και όχι καριέρα), μας ήρθε πέντε
μηνών έγκυος, σε μια εξαντλητική περιοδεία που την έστειλε ήδη την Κυριακή και
την Δεύτερα στην Κωνσταντινούπολη.
Βρέθηκε πεταμένη μόνη στη σκηνή με μια
κιθάρα και ένα πιάνο, χωρίς ένα τεχνικό να βοηθήσει στοιχειωδώς, με αδυναμία
επικοινωνίας με τον ηχολήπτη (ο αβυσσαλέος ήχος που έβγαινε κάποιες φορές θα
ταίριαζε ίσως στους Possessed
αλλά όχι εδώ), με κακό φωτισμό στο πιάνο, αδιάκοπα τικ με ένα προβληματικό μικρόφωνο,
false starts, τραγούδια
παρατημένα στη μέση και ένα κοινό που εν μέρει αποχώρησε γρήγορα (ευτυχώς), εν
μέρει περίμενε με αδημονία την κατάρρευσή της επί σκηνής για να χορτάσει αίμα
(ή έστω δάκρυα) με παραγγελιές εκτός τόπου και χρόνου και εν μέρει καταλάβαινε
και αγαπούσε. Αυτό το τελευταίο το εισέπραξε και εκείνη.
Σε αυτές τις συνθήκες η Cat Power έμεινε επί σκηνής για πάνω από δυόμισι ώρες, πέρασε από περισσότερα από
35 τραγούδια και πριν φύγει ζήτησε συγγνώμη που αυτή δεν ήταν μια συναυλία όπως
την ήθελε, εξηγώντας ότι στις συναυλίες θέλει να δίνει τουλάχιστον όσα η ίδια
παίρνει, αυτό είναι το συμβόλαιο που θέλει να τηρεί. Don't explain, Cat.
ipchrist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου