Δύναμη της γάτας – κατάρα του Fuzz σημειώσατε Χ

Ο πρώτος δίσκος της Cat Power που αγόρασα ήταν το Moon Pix το 1998. Πήρα και κάθε επόμενό της. Μου άρεσε που διασκεύασε (και) Smog (το “Red Apples”) το 2000 στο Covers Record, όπως είχε κάνει (με το “Bathysphere”) και το 1996, στο What Would The Community Think. Αργότερα έμαθα ότι ήταν μαζί με τον Callahan εκείνα τα χρόνια. Λογικό. Τέλος πάντων, την αγαπάω πολύ, είχα λιώσει τα You Are Free / Playing For Trees / The Greatest όταν βγήκαν και τα ακούω ακόμη, και παρακολουθώ τα σκαμπανεβάσματά της με ενδιαφέρον.

Στα 25 χρόνια (νομίζω) που πηγαίνω σε συναυλίες, η προχθεσινή της Cat Power στο Fuzz ήταν «αντικειμενικά» η χειρότερη, με μόνη εξαίρεση την μη εμφάνιση των TV Personalities στο Tiki, με τον Dan Treacy ολοκληρωτικά καμένο. Η αντικειμενικότητα όμως, για να μην αρχίσω τα γαλλικά, είναι μια κουβέρτα που άλλους τους υπερκαλύπτει και άλλους τους αφήνει παγωμένους και δεν έχει καμία θέση εδώ.

Αν οι δίσκοι είναι σινεμά, οι συναυλίες είναι θέατρο. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να φανταστώ τον Κίνσκι σε περιοδεία να παίζει κάθε βράδυ τον Αγκίρε ή τον Νοσφεράτου σε διαφορετικό κάθε φορά κοινό με μπίρες και πατατάκια που «πλήρωσε» για να «διασκεδάσει». Όπως και να χει, για κάθε εκατό ψυχρούς ή «επαγγελματίες» «εκτελεστές» / «ερμηνευτές» υπάρχουν και ένας ή δύο άνθρωποι με περίβλημα πιο λεπτό και πιο εύθραυστο απ’ ό,τι πρέπει, οι οποίοι στην τέχνη τους, καλή ή κακή, βγάζουν κυριολεκτικά την ψυχή τους, χωρίς προστατευτικό δίχτυ και μεταφέρουν τη ζωή τους και επί σκηνής. Η Chan Marshall / Cat Power είναι μια από αυτούς, και νομίζω ότι κάποιοι σαν τον Nick Drake και τον Elliott Smith μπορούν να μπουν στην ίδια πρόταση. Όχι ως «ρομαντικοί» ή «καταραμένοι» καλλιτέχνες, αλλά ως άνθρωποι πολύ ευαίσθητοι, εκτός συναλλαγής, οι οποίοι δεν τα καταφέρνουν πάντα να σταθούν στο παζάρι των ζωντανών εμφανίσεων, ακριβώς επειδή οι δικές τους εμφανίσεις είναι (/ήταν) ζωντανές, αληθινές, άνισες και απρόβλεπτες, αντί για μια κονσέρβα μηχανικής αναπαραγωγής. Η αλήθεια δεν ισοδυναμεί με την ομορφιά. Ο καθένας επιλέγει.

Αισθάνθηκα έτσι πολύ άβολα προχθές βλέποντας την κατάρα του Fuzz να προσπαθεί να καταπιεί και την Cat Power. Διαχρονικά ασταθής στα live της, έχει ήδη πίσω της στα 42 μια γεμάτη ζωή (και όχι καριέρα), μας ήρθε πέντε μηνών έγκυος, σε μια εξαντλητική περιοδεία που την έστειλε ήδη την Κυριακή και την Δεύτερα στην Κωνσταντινούπολη. 

Βρέθηκε πεταμένη μόνη στη σκηνή με μια κιθάρα και ένα πιάνο, χωρίς ένα τεχνικό να βοηθήσει στοιχειωδώς, με αδυναμία επικοινωνίας με τον ηχολήπτη (ο αβυσσαλέος ήχος που έβγαινε κάποιες φορές θα ταίριαζε ίσως στους Possessed αλλά όχι εδώ), με κακό φωτισμό στο πιάνο, αδιάκοπα τικ με ένα προβληματικό μικρόφωνο, false starts, τραγούδια παρατημένα στη μέση και ένα κοινό που εν μέρει αποχώρησε γρήγορα (ευτυχώς), εν μέρει περίμενε με αδημονία την κατάρρευσή της επί σκηνής για να χορτάσει αίμα (ή έστω δάκρυα) με παραγγελιές εκτός τόπου και χρόνου και εν μέρει καταλάβαινε και αγαπούσε. Αυτό το τελευταίο το εισέπραξε και εκείνη.

Σε αυτές τις συνθήκες η Cat Power έμεινε επί σκηνής για πάνω από δυόμισι ώρες, πέρασε από περισσότερα από 35 τραγούδια και πριν φύγει ζήτησε συγγνώμη που αυτή δεν ήταν μια συναυλία όπως την ήθελε, εξηγώντας ότι στις συναυλίες θέλει να δίνει τουλάχιστον όσα η ίδια παίρνει, αυτό είναι το συμβόλαιο που θέλει να τηρεί. Don't explain, Cat.

ipchrist

Musik fra Sverige

Η ιδέα για το ποστ ξεκίνησε στον απόηχο της πρόσφατης εξαιρετικής συναυλίας των Saxon, όταν ήρθε η κουβέντα με τον Enzian για τη συνεισφορά της Σουηδίας στη μουσική. Νομίζω ότι το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η αγάπη, η γνώση και η αφοσίωση στο είδος με το οποίο ασχολούνται, καθώς και μια αυτοπεποίθηση που τους επιτρέπει να στοχεύσουν, και να φτάσουν, στο υψηλότερο επίπεδο παγκοσμίως (ΔΕΝ θέλω να ακούσω για τους ABBA, όποιος έχει αντίθετη γνώμη να τα πει στα σχόλια). 

Εντελώς αυθαίρετα, όπως πάντα, επιλέγω τρία πολύ αγαπημένα ονόματα (αφήνω συνειδητά εκτός το σπουδαίο σουηδικό prog και τα παρακλάδια του για κάποιο μελλοντικό ποστ):

 Jazz

Όπως όλοι οι Σκανδιναβοί, οι Σουηδοί έχουν αγάπη και παράδοση στην τζαζ, από το Jazz Pa Svenska, τη Monica Zetterlund και τον Lars Gullin μέχρι τον Mats Gustafsson και τους E.S.T. Προσωπική μου αδυναμία, το κουιντέτο του πιανίστα Staffan Abeleen με τον τρομπετίστα Lars Färnlöf. Το youtube έχει δυστυχώς πολύ λίγα δείγματα δουλειάς τους, ωστόσο συστήνω ανεπιφύλακτα όλες τις κυκλοφορίες τους – για την ώρα έχω καταφέρει να αποκτήσω τα Downstream, Persepolis και Svit Cachasa κα μπορώ να εγγυηθώ για αυτά: άρτια, εξωστρεφής και κυρίως απολαυστική modal jazz, όπως θα πρέπει να είναι.

Hardcore

Η ιδέα ότι ο μάλλον καλύτερος hardcore δίσκος των 90s (και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών) δεν έχει βγει στην Δυτική ή έστω στην Ανατολική Ακτή μοιάζει παραδοξολογία, είναι όμως αλήθεια. Το “The Shape Of Punk To Come”, κύκνειο άσμα των Refused το 1998, είναι, για μένα, ακριβώς αυτό. Ενέργεια, θυμός, πρωτοτυπία, ποικιλία, γνώση και τρομερή αυτοπεποίθηση που τους επιτρέπει να βάζουν ακουστικά μέρη, techno περάσματα, βαγκνερικά ιντερλούδια ανάμεσα σε κομμάτια – δυναμίτες. Ένας δίσκος αριστοτεχνικά σχεδιασμένος για πολλά ακούσματα, ο οποίος δεν οφείλει μόνο το όνομά του στην προοδευτική τζαζ του Ornette και της παρέας του.

Metal

Αν είναι πολύ δύσκολο να διακριθεί μια σουηδική μπάντα σε πρωτίστως αμερικάνικους ήχους όπως η jazz ή το hardcore, τα πράγματα φαίνονταν σχεδόν αδύνατα όσον αφορά στο παρακλάδι του metal που ονομάστηκε doom: Πώς να φτιάξεις τέτοια μουσική στη σκιά και υπό το ασήκωτο βάρος των Black Sabbath; Οι Candlemass έκαναν ακριβώς αυτό, ήδη με τον εξαιρετικό πρώτο τους δίσκο το 1986, με τον απόλυτα σαφή ως προς τις προθέσεις τους τίτλο Epicus Doomicus Metallicus. 

Και νομίζω ότι έχουν αυτό το κοινό με τους Iron Maiden, μια μεγάλη συζήτηση για τον ιδανικότερο τραγουδιστή τους: ο Johan Langqvist είναι υπέροχος σε αυτό το αριστουργηματικό ντεμπούτο, απ’ την άλλη όμως ο Messiah Marcolin συνδέθηκε με μια σειρά από σημαντικές κυκλοφορίες (και περιοδείες). Σε κάθε περίπτωση, άλλη μια σπουδαία μπάντα από τη Σουηδία. Και για να κλείσουμε την ενότητα αυτή, να πω ότι δεύτερους σε αυτό το παιχνίδι θα έβαζα μόνο τους Bathory.

ΥΓ: Προσωπικό (και ανθεκτικό στο χρόνο) guilty pleasure από Σουηδία για μένα, οι Baxter.