Αμηχανία / Ευδαιμονία

Λοιπόν, με την άφιξη και του Dimitris InChains πίστεψα ότι θα είμαστε το πρώτο blog με περισσότερους συντάκτες από αναγνώστες (κάτι σαν τους 58 με τους ψηφοφόρους ένα πράγμα). Προϊόντος του χρόνου, με τις υπερωρίες του Enzian και το νεανικό ενθουσιασμό του Δημήτρη, διαπιστώνω ότι οι αργομισθίες του Freakastaire και του υπογράφοντος καλά κρατούν. Τέλος πάντων, επιστρέφουμε με double bill και θέτουμε τις βάσεις για ένα καλό bonus και το προσωπικό μας success story:

Αμηχανία...

Λοιπόν, ως κάποιος (ελπίζω να μην διαβάζει η Δ.) που έχει συχνά αγοράσει τον ίδιο δίσκο Tindersticks περισσότερες από δύο φορές, μόνο και μόνο γιατί μπορεί να είχε διαφορετικό εξώφυλλο, ή να ήταν η αμερικάνικη και/ή η αγγλική εκδοχή του, ή το test pressing, ή ακόμη και χωρίς λόγο (αρχές άνοιας), είμαι ο τελευταίος που θα γκρινιάξω αν βγάλουν ένα ακόμη live (μετά το Λονδίνο του 2010 και το Σαν Σεμπαστιάν του 2012) ή ένα ακόμη best of (μετά το Working For The Man του 2004). Ευτυχώς ή δυστυχώς, το Across Six Leap Years που μόλις κυκλοφόρησε δεν είναι τίποτε από αυτά. Εδώ ερμηνεύουν ξανά δέκα ηχογραφημένα κομμάτια τους, τόσο από την «κλασική» εποχή τους (μέχρι το 2003) όσο και, κυρίως, από τα πρόσφατα χρόνια, μετά την «χαμένη» πενταετία 2003 – 2008. Εδώ υπάρχουν μικρότερα ή μεγαλύτερα «στάνταρ» όπως τα She’s Gone, Dying Slowly, Sleepy Song, A Night In, I Know That Loving, η διασκευή στο If You’re Looking for A Way Out, και μαζί τους αουτσάιντερ όπως τα What Are You Fighting For?, Marseilles Sunshine και Friday Night.

Κάποιος που έχει λιώσει τις πρώτες εκτελέσεις ή έχει τη μνήμη του Φούνες (του Μπόρχες και όχι του μακαρίτη πρώην παίκτη του Ολυμπιακού) θα βρει διαφορές στις καινούριες, ενώ είναι σίγουρο ότι η φωνή του Stuart έχει αλλάξει μετά από έξι δίσεκτα χρόνια. Από την άλλη πλευρά, καθένας μας μπορεί να φτιάξει ένα πιο συνεκτικό best of της μπάντας. Νομίζω ότι πολλά συγκροτήματα θα ήθελαν να έχουν αυτήν την «πολυτέλεια», να ξαναδούν και στο στούντιο παλιά τους κομμάτια, να «παίξουν» με την ερμηνεία, την παραγωγή (στον δίσκο αυτό οι Tindersticks πήγαν στα Abbey Road Studios), τις ενορχηστρώσεις, να ξοφλήσουν παλιά γραμμάτια, να δώσουν δεύτερες ευκαιρίες στους εαυτούς τους. Από την άποψη αυτή ίσως το Across Six Leap Years είναι σημαντικότερο για το συγκρότημα απ’ ό,τι για τους περισσότερους από εμάς. 

Είμαι σίγουρος ότι οι Tindersticks δεν θα κάνουν καινούριους οπαδούς με τον δίσκο αυτό, ίσως μάλιστα μερικοί από τους παλιούς δυσαρεστηθούν ή αδιαφορήσουν. Για μένα, με το εξαιρετικό Something Rain πέρσι έδειξαν και απέδειξαν πού βρίσκονται και τι μπορούν να κάνουν, από κει και πέρα είμαι ευγνώμων για κάθε ευκαιρία και αφορμή να ακούσω ξανά και ξανά κομμάτια σαν αυτό:

Ευδαιμονία...

Για να μην μακρηγορούμε (δυστυχώς πληρωνόμαστε με το κομμάτι και όχι με τις λέξεις): Η ερώτηση δεν είναι αν ο Bill Callahan έβγαλε άλλο ένα αριστούργημα, αλλά αν εμείς είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε άλλο ένα αριστούργημα του Bill Callahan. Η απάντηση δεν είναι κατ’ ανάγκη προφανής.

Ο Callahan, βήμα βήμα, δίσκο δίσκο, από το μακρινό πια 1989, θεραπεύεται, «γίνεται», περνάει στο «είναι». Διαλογίζεται για τα μπαρ των ξενοδοχείων χωρίς παράθυρα, όπου μπορείς να περάσεις τη μέρα σου λέγοντας μόνο “beer” και “thank you”, σκαρώνει mantras με το bar-room bar-room, αλλά έχει αφήσει την πόλη και ανήκει πια στη φύση, τόσο μακριά από εδώ. Ζωγραφίζει, απαγγέλλει και τραγουδάει για τα ποτάμια, ονειρικά και μη, τους κάστορες, τους αετούς, τα φράγματα, τους γλάρους, τις πτήσεις με μικρά αεροπλάνα (φταίω εγώ που σκέφτομαι τον Richard Bach;)

Φτιάχνει τραγούδια χορευτικά, όπως το ακαταμάχητο Javellin Unlanding με την κιθάρα που θυμίζει Curtis Mayfield ή, ακόμη καλύτερα, θυμίζει την διασκευή των Lambchop στον Curtis Mayfield (αυτό δεν είναι ένα μικρό κοπλιμέντο).

Φτιάχνει τραγούδια αγαπησιάρικα (Small Plane), με μια αξιέπαινη εμμονή στις υπαίθριες επαφές (Στο φετινό Spring: “All I want to do / Is make love / To you / In the fertile dirt / With a careless careless careless mind”. Στο Dress Sexy At My Funeral (2000):  “Tell them about the time we did it / On the beach with fireworks above us / On the railroad tracks / With the gravel in your back”).

Αφήνει χώρο στους μουσικούς του να λάμψουν, από το βιολί στο "Sing" μέχρι το φλάουτο και την κιθάρα στο "Javellin" και αλλού, αφήνει χώρο στους ήχους. Δεν παίζει για τις εντυπώσεις, δεν παίζει καν για το αποτέλεσμα, είναι η ουσία και κάνει διαχρονική αμερικανική μουσική. Καθόλου λίγο, πολύ όμορφο.