Πήγα στους Beach Fossils στο ΑΝ την Κυριακή που μας πέρασε και μεταφέρω εδώ τις εντυπώσεις μου για τη συναυλία (και όχι μόνο για τη συναυλία όπως θα διαπιστώσετε). Οι Lumiere brother που προλόγισαν τη συναυλία - παρά τον επαγγελματισμό που τους διακρίνει και τις αδιαμφισβήτητες μουσικές ικανότητες - νομίζω πως χρειάζονται ένα πιο σαφή προσανατολισμό στα τραγούδια τους, ίσως και λιγότερο φλερτ με το maistream-rock. Η μουσική τους δεν μου άφησε ένα ξεκάθαρο στίγμα, παρά τις ωραίες ιδέες και τις δουλεμένες ενορχηστρώσεις.
Το κυρίως μενού περιελάμβανε τους Νεοϋορκέζους Beach Fossils, το live τους ήταν πολύ καλό, αν και δυστυχώς μικρό σε διάρκεια, και μετέδωσε όλη αυτή τη γλυκύτητα και τη μελαγχολία της μουσικής τους ψυχοσύνθεσης. Η μουσική τους, αν και δομημένη με εμφανώς βρετανικό post-punk τρόπο - το μπάσο μπροστά στη μελωδία και οι κιθάρες χωρίς παραμόρφωση - ακούγεται εξίσου αμερικάνικη χάρις στον εξαιρετικό κιθαρίστα τους που μεταφέρει στον ήχο τους στοιχεία surf-rock και ψυχεδέλειας. Αυτός ο συνδυασμός που λειτούργησε άψογα στον αγαπημένο πρώτο τους δίσκο, δυστυχώς δεν είχε την ανάλογη συνέχεια στη φετινή τους δουλειά Clash the Truth. Δεν είναι κακός δίσκος αλλά για συγκρίσεις με το ντεμπούτο τους ούτε λόγος να γίνεται.
Και φτάνω και στο ζουμί, που το έχω θίξει και άλλες φορές: τι γίνεται με αυτές τις καινούριες indie μπάντες ρε παιδί μου; Γιατί δεν μπορούν να βγάλουν δύο, τρεις, πέντε καλούς δίσκους μαζεμένους, όπως τα συγκροτήματα του παλιού καλού καιρού; Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο ότι η φόρμα πλέον μετράει πολύ περισσότερο από το περιεχόμενο, τα γκρουπ προσπαθούν να βρουν τον ήχο τους μέσα από τόνους μουσικής παράδοσης, να διαφέρουν, να εκπλήξουν ώστε να μπορέσουν να καθιερωθούν μέσα από το συρφετό της άπειρης μουσικής που κυκλοφορεί στο ίντερνετ. Όμως χρειάζεται να έχεις και τα τραγούδια. Και τα τραγούδια - όσο "ξύπνιος" και αν είσαι, όσο καλός μουσικός - έρχονται από αλλού.
Αυτό σημαίνει πως το indie έχει πεθάνει; Όχι, αλλά όπως και σε κάθε μουσικό είδος, λίγοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν,λίγοι αυτοί που η μουσική τους θα επιβιώσει μέσα στο χρόνο. Παράδειγμα πρώτο: οι Deerhunter. Έκτος τους δίσκος το Monomania και απλά γίνονται όλο και καλύτεροι, και όλο και εξελίσσονται. Αλλά υπάρχει εκεί ο Bradford Cox που είναι ψιλο-ιδιοφυϊα οπότε εξηγούνται όλα. Η ροή είναι συνεχής
και παράδειγμα δεύτερο ο Justin Vernon. Είναι άδικο βέβαια για τους υπόλοιπους Volcano Choir να αναφέρομαι έτσι αποκλειστικά σε αυτόν, άλλωστε στο ολόφρεσκο Repave δεν έχει συνθέσει τη μουσική, μόνο τραγουδάει. Είναι όμως τόσο επιβλητική η παρουσία του που ο δίσκος ακούγεται σαν προσωπικό του project. Σίγουρα τα κομμάτια έχουν γραφτεί αποκλειστικά για να τα ερμηνεύσει αυτός. Και η ερμηνεία του είναι βαθύτερη από ποτέ. Πολύ καλός δίσκος με 2-3 τραγούδια που σε ταξιδεύουν πραγματικά μακριά.Μέχρι την Αλάσκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου