Καταλαβαίνω πως κάτι τέτοια post θα μου κοστίσουν αργά ή γρήγορα τη θέση μου στο Focanegra - και ένα τσάμπα κούρεμα το δίμηνο - αλλά μου είναι αδύνατο να αντισταθώ σε δύο δυνατότητες που τις θεωρώ χρέος μου: α) να μοιραστώ την αγαπημένη μου μουσική με πιθανούς ομοϊδεάτες β) να αποκαταστήσω τη θέση κάποιων συγκροτημάτων - ή και μουσικών ειδών - στον Κανόνα της σύγχρονης μουσικής.
Σε αυτόν τον κανόνα, όπως έχω ήδη περιγράψει σε προηγούμενη ανάρτηση , δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε κουβαλάει πάνω του τη "ρετσινιά" του heavy metal. Τι να κάνουμε, το metal δεν είναι cool, τα παιδιά με τα καρώ πουκάμισα νίκησαν, η ιστορία απεφάνθη. Είναι θέμα στυλ, με τη μουσική θα ασχολούμαστε; Φανταστείτε λοιπόν πόσο υποτιμημένοι και περιθωριακοί είναι οι Βρεταννοί Witchfynde, που δεν ανήκουν καν στον Κανόνα του Heavy Metal.
Δημιουργημένοι στα μέσα της δεκαετίας του '70 οι Witchfynde μπορεί να ανήκουν χωρο-χρονικά στο λεγόμενο New Wave of British Heavy Metal αλλά στην πραγματικότητα δεν ανήκουν πουθενά. Πρόκειται για μο-να-δι-κή και ανεπανάληπτη περίπτωση στην ιστορία της ροκ μουσικής. Οι κιθάρες και τα ριφς του Montalo είναι σίγουρα heavy και παραπέμπουν στους Black Sabbath, όμως η μουσική είναι απρόσμενα δύσκολη και περιπετειώδης με σαφείς αναφορές τόσο στο progressive rock των 70'ς και τη ψυχεδέλεια όσο και στις γοτθικές ροκ μπάντες του μεγάλου νησιού, τύπου Black Widow, Zior κλπ. Αλλά και οι αυτές οι αναφορές πολύ λίγα μπορούν να μας πουν για κομμάτια όπως το κάτωθι, που πολύ απλά δεν περιγράφονται:
Leaving Nadir, ένας ανυπέρβλητος ύμνος. Σημείο αναφοράς είναι βεβαίως τα φωνητικά του Steve Bridges,με τη βαθιά, μελωδική φωνή, τις υστερικές κραυγές, τον παρανοϊκό γέλωτα. Ο άνθρωπος είναι ο Alain Vega του metal.΄Όπως και η σκοτεινή, σατανιστική θεματολογία: ο ανθρωπόμορφος τράγος με την πεντάλφα στο εξώφυλλο του Give 'em Hell δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Πολύ φυσιολογικά οι Witchfynde αναφέρονται ως σημαντική επιρροή από πολλές black/doom/thrash metal μπάντες που δυστυχώς οι περισσότερες δεν είναι άξιες ούτε τα υποδήματα των Witchfynde να λύσουν.
Όπως αναφέρονται ως επιρροή και από τους Bauhaus. To υπνωτικό θέμα του Bela Lugosi's Dead είναι νότα προς νότα ίδιο με το αρχικό ρεφρέν του Unto the Ages of the Ages. Λογικό μου ακούγεται: ανεξάρτητα από τα μέσα που χρησιμοποιεί το κάθε συγκρότημα, η γοτθική ατμόσφαιρα είναι κοινή αφετηρία και κοινός στόχος. Αυτό το Unto the Ages of the Ages είναι ένα από τα κομμάτια που όσες φορές και να ακούσω πάντα κάτι νέο ανακαλύπτω και πάντα κάτι μου διαφεύγει. Οι Sabbath συναντούν τους Rush που συναντούν τους Siouxsie and the Banshees που συναντούν τους Can. Μουσική για λίγους - ίσως και για κανένα.
Ούτε συζήτηση πως οι Witchfynde πήγαν άπατοι εμπορικά. Οι μόνοι που πλούτισαν είναι οι εξυπνάκηδες που κατέχουν τώρα τα εξαντλημένα επτάιντσα και δίσκους τους.
[το ποστ είναι αφιερωμένο σε 3 ανθρώπους: στον ipchrist φυσικά - ξέρω ότι τουλάχιστον ένας άνθρωπος θα εκτιμήσει τον κόπο μου - στο Νίκο που πρέπει να είναι εκείνος που μου έγραψε την κασέτα με το Give 'em Hell μερικούς αιώνες πριν, και στο Δημήτρη Στεργίου που μας ξεστράβωνε γράφοντας στο Metal Hammer 25 χρόνια πριν.]
Ούτε συζήτηση πως οι Witchfynde πήγαν άπατοι εμπορικά. Οι μόνοι που πλούτισαν είναι οι εξυπνάκηδες που κατέχουν τώρα τα εξαντλημένα επτάιντσα και δίσκους τους.
[το ποστ είναι αφιερωμένο σε 3 ανθρώπους: στον ipchrist φυσικά - ξέρω ότι τουλάχιστον ένας άνθρωπος θα εκτιμήσει τον κόπο μου - στο Νίκο που πρέπει να είναι εκείνος που μου έγραψε την κασέτα με το Give 'em Hell μερικούς αιώνες πριν, και στο Δημήτρη Στεργίου που μας ξεστράβωνε γράφοντας στο Metal Hammer 25 χρόνια πριν.]
