Double bill

Χαθήκαμε... Τέλος πάντων, τώρα είμαστε εδώ και για να καλύψουμε λίγο από τον χαμένο χρόνο προσφέρουμε ένα double bill στην τιμή του ενός, με διπλάσιο αμονιαζόλ και νέα βελτιωμένη γεύση.

Έχει γίνει πολλή κουβέντα τελευταία για την χρυσή αυγή. Αν εξαιρέσει κανείς τη δυσφήμιση που γίνεται στο black metal, δε νομίζω ότι χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς ιδιαίτερα. Μερικά πράγματα είναι πρωτίστως ζήτημα αισθητικής (και τήρησης των νόμων, αλλά μάλλον ζητάμε πολλά). Έτσι, αν και φλέρταρα αρκετά με την ιδέα να ποστάρω μόνο μη αρεία μουσική μέχρι τις επόμενες εκλογές, μάλλον δεν θα το κάνω.

Από μουσικής άποψης, δύο είναι οι αξιομνημόνευτες «χρυσές αυγές». Η πρώτη μας έρχεται από τα ψυχεδελικά sixties και το ιδιαίτερα εύφορο σε τέτοιες μπάντες Τέξας. Το Power Plant του 1968 είναι ο μόνος δίσκος που κυκλοφόρησαν και είναι ένας μικρός θρύλος. Όπως συχνά συμβαίνει, το συγκρότημα διαλύθηκε λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου, καθώς τους σνόμπαραν ως κόπια των σπουδαίων 13^th Floor Elevators, αλλά ακόμη και ένα άκουσμα δείχνει επιρροές και από Love, καθώς και αρκετή πρωτοτυπία.

Οι δεύτεροι Golden Dawn φτιάχτηκαν στη Σκωτία το 1986, κυκλοφόρησαν δύο 7ιντσα στη Sarah Records (τα #9 και 17, το πρώτο από αυτά το ψάχνω ακόμη...) και ένα φλέξι στη Raving Pop Blast και διαλύθηκαν λίγο μετά, ενώ μέλη τους έφτιαξαν τους Christine’s Cat (με το ακόμη πιο σπάνιο 5ιντσο στη Sarah... πονεμένη ιστορία σας λέω). Οι Σκώτοι αυτοί, που θα έλεγε και ο Μανόλο, έπαιζαν όμορφη αγγλική indie pop, με τις ευαισθησίες που μαθαίνει κανείς να αγαπά / μισεί στην Sarah Records (αξίζει ιδιαίτερο ποστ, για να δούμε).

 Κι αν φτάσατε ως εδώ, έχουμε για μπόνους την τελευταία δουλειά του Δαυίδ του Κρακοβίτη, ενός "αλάδωτου" "γαμψομύτη" που μάλλον δεν ακούγεται πολύ στα γραφεία του κόμματος των αυγών. Αριστοτέχνης στο klezmer κλαρινέτο, ακολουθώντας την παράδοση του Tarras, του Brandwein και πολλών άλλων που γλίτωσαν την τελική λύση, ο κ. Krakauer έχει ήδη πίσω του μια σειρά από εξαιρετικές κυκλοφορίες (Klezmer Madness, A New Hot One κλπ.) και συνεργασίες (π.χ. Kronos Quartet, Masada). Εδώ ξεκινά με βάση «παραδοσιακές» συνθέσεις του Zorn για τους Masada, παντρεύει το klezmer με jazz, funk και fusion και με μια φανταστική μπάντα (και ένα laptop) κάνει, κυριολεκτικά, όργια, με αποκορύφωμα, για μένα τουλάχιστον, το δαιμονικό Tandal. Ακούγεται δυνατά!

ipchrist