Double bill

Χαθήκαμε... Τέλος πάντων, τώρα είμαστε εδώ και για να καλύψουμε λίγο από τον χαμένο χρόνο προσφέρουμε ένα double bill στην τιμή του ενός, με διπλάσιο αμονιαζόλ και νέα βελτιωμένη γεύση.

Έχει γίνει πολλή κουβέντα τελευταία για την χρυσή αυγή. Αν εξαιρέσει κανείς τη δυσφήμιση που γίνεται στο black metal, δε νομίζω ότι χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς ιδιαίτερα. Μερικά πράγματα είναι πρωτίστως ζήτημα αισθητικής (και τήρησης των νόμων, αλλά μάλλον ζητάμε πολλά). Έτσι, αν και φλέρταρα αρκετά με την ιδέα να ποστάρω μόνο μη αρεία μουσική μέχρι τις επόμενες εκλογές, μάλλον δεν θα το κάνω.

Από μουσικής άποψης, δύο είναι οι αξιομνημόνευτες «χρυσές αυγές». Η πρώτη μας έρχεται από τα ψυχεδελικά sixties και το ιδιαίτερα εύφορο σε τέτοιες μπάντες Τέξας. Το Power Plant του 1968 είναι ο μόνος δίσκος που κυκλοφόρησαν και είναι ένας μικρός θρύλος. Όπως συχνά συμβαίνει, το συγκρότημα διαλύθηκε λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου, καθώς τους σνόμπαραν ως κόπια των σπουδαίων 13^th Floor Elevators, αλλά ακόμη και ένα άκουσμα δείχνει επιρροές και από Love, καθώς και αρκετή πρωτοτυπία.

Οι δεύτεροι Golden Dawn φτιάχτηκαν στη Σκωτία το 1986, κυκλοφόρησαν δύο 7ιντσα στη Sarah Records (τα #9 και 17, το πρώτο από αυτά το ψάχνω ακόμη...) και ένα φλέξι στη Raving Pop Blast και διαλύθηκαν λίγο μετά, ενώ μέλη τους έφτιαξαν τους Christine’s Cat (με το ακόμη πιο σπάνιο 5ιντσο στη Sarah... πονεμένη ιστορία σας λέω). Οι Σκώτοι αυτοί, που θα έλεγε και ο Μανόλο, έπαιζαν όμορφη αγγλική indie pop, με τις ευαισθησίες που μαθαίνει κανείς να αγαπά / μισεί στην Sarah Records (αξίζει ιδιαίτερο ποστ, για να δούμε).

 Κι αν φτάσατε ως εδώ, έχουμε για μπόνους την τελευταία δουλειά του Δαυίδ του Κρακοβίτη, ενός "αλάδωτου" "γαμψομύτη" που μάλλον δεν ακούγεται πολύ στα γραφεία του κόμματος των αυγών. Αριστοτέχνης στο klezmer κλαρινέτο, ακολουθώντας την παράδοση του Tarras, του Brandwein και πολλών άλλων που γλίτωσαν την τελική λύση, ο κ. Krakauer έχει ήδη πίσω του μια σειρά από εξαιρετικές κυκλοφορίες (Klezmer Madness, A New Hot One κλπ.) και συνεργασίες (π.χ. Kronos Quartet, Masada). Εδώ ξεκινά με βάση «παραδοσιακές» συνθέσεις του Zorn για τους Masada, παντρεύει το klezmer με jazz, funk και fusion και με μια φανταστική μπάντα (και ένα laptop) κάνει, κυριολεκτικά, όργια, με αποκορύφωμα, για μένα τουλάχιστον, το δαιμονικό Tandal. Ακούγεται δυνατά!

ipchrist

Eurovision - revisited

Ανακάλυψα μία γκρουπάρα από τη Σερβία πρόσφατα και σκέφτηκα να μοιραστώ την ανακάλυψή μου αυτή με τις ορδές των πεινασμένων (κυριολεκτικά;) αναγνωστών του focanegra μας. Ω τι έκπληξις, το 1974 οι Korni Grupa είχαν συμμετάσχει στο διαγωνισμό της Eurovision με το κάτωθι άσμα



Το τραγούδι - αν και νερόβραστο - είναι όμορφο, την παράσταση όμως κλέβουν τα λαμέ, "χιόνια στο καμπαναριό" παντελόνια και οι διαπλανητικοί γιακάδες. Δυστυχώς οι Korni πάτωσαν και ο ιδρυτής τους Κορνήλιος Κόβατς, κουρασμένος από την πολυετή εμπορική αποτυχία, αποφάσισε να διαλύσει την μπάντα.

Τρία χρόνια πριν το άδοξο αυτό τέλος οι Korni Grupa είχαν κυκλοφορήσει το αριστουργηματικό ομώνυμο ντεμπούτο τους, το οποίο ήταν και ο 4ος (!) ροκ δίσκος που τυπωνόταν στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Τα μέλη του συγκροτήματος μπορεί να έχουν ονόματα που θυμίζουν μπασκετμπολίστες (Πρέλεβιτς, Πετζάκοβιτς), σαν μουσικοί πάντως σκίζουν. Ειδικά η φωνάρα ο τραγουδιστής τους και ο ταλαίπωρος Κόβατς, βιρτουόζος jazz πιανίστας. Η μουσική είναι jazz-fusion με prog στοιχεία που παραπέμπει στη γειτονική σκηνή της Ιταλίας. Αυτό που τους ξεχωρίζει πάντως είναι οι ρυθμοί της Βαλκανικής χερσονήσου που χρησιμοποιούν, φαντάζομαι ότι υπήρξαν πρωτοπόροι στο να παντρέψουν jazz και rock με παραδοσιακή μουσική, κάτι που στα χρόνια μας έγινε κανόνας με την ethnik-jazz σκηνή:



Κομματάρα αυτό το Πούτσα Ίστοκ, και όλος ο δίσκος είναι ένα χαμένο διαμάντι για τους φίλους του είδους. Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε - που λέει και ο Νιόνιος.

Enzian