Green Grass

 Κάθε φορά που ακούω Τομ Γουέϊτς ψάχνω ν’ανάψω ενα τσιγάρο. Μπορεί να μην είμαι συστηματικός καπνιστής, αλλά με το που ακούω την βραχνάδα της φωνής του, θέλω να γεμίσει το βλέμμα μου με καπνό.

 Με πιάνω να υποδύομαι χαρακτήρα από βιβλίο του Μπουκόφσκι και μεταφέρομαι τηλεπαθητικά σε εκείνο το μπαράκι που το δείχνει ακόμα και ο Κολοκοτρώνης, ανεβασμένος πάνω στο άλογο του με προτεταμένο το χέρι δείχνοντας μια στοά απέναντι...

 Δεν μπορώ να διαλέξω με σιγουριά ποιο είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από τον Τομ Γουέϊτς, αλλά σε όποιο τραγούδι του έχει παίξει κιθάρα ο Μαρκ Ρίμποτ το επίπεδο ανεβαίνει έναν όροφο.

Υ.Γ Η Cibelle με αυτή την διασκευή αλλά και με το υπέροχο βίντεο κλίπ, έκανε το κομμάτι δικό της.

Υ.Γ 2 Κάποτε μου είχαν πει: "Ποτέ μην αφήσεις γυναίκα που γουστάρει Τομ Γουέϊτς".

Τσιγαράκι;