Φυσικά έρχονται πολλά ονόματα απ’ευθείας στο νου, πρωτοπόροι
που αγνοήθηκαν ολοκληρωτικά γιατί πολύ απλά ήταν μπροστά από την εποχή τους ή
μπάντες που ο ήχος τους ήταν τόσο δύσκολος που απευθύνονταν ούτως ή άλλως σε
περιορισμένο κοινό. Ανεξάρτητα όμως από
το μουσικό είδος η περίπτωση που θα μας απασχολήσει νομίζω πως δεν έχει
προηγούμενο, ο συντελεστής αξίας του καλλιτέχνη προς εμπορική απήχηση και αναγνώριση που εισέπραξε είναι ο υψηλότερος δυνατός.
Αναφέρομαι στους Βρετανούς Diamond Head, την καλύτερη metal μπάντα της δεκαετίας του 80. Μόνο η μεταφυσική μπορεί να εξηγήσει το γιατί δεν τα κατάφεραν. Την στιγμή που ο σκληρός ήχος επέστρεφε δυναμικά στις αρχές της δεκαετίας του '80 - μετά το αποφασιστικό πλήγμα που είχε δεχτεί από την punk αισθητική - οι Diamond Head βρίσκονταν στην κορυφή της φάλαγγας. Ο ήχος τους ήταν ένας συνδυασμός της βαριάς και ασήκωτης μουσικής των Sabbath με τον αισθησιασμό και την επικότητα των Led Zeppelin, σε ταχύτητες όμως που προανήγγειλαν τη νέα εποχή. Το μεγάλο τους ατού βέβαια ήταν ο ανεπανάληπτος τραγουδιστής τους, ο Sean Harris: κανένα από τα ομότεχνα συγκροτήματά τους δεν είχε τότε τραγουδιστή που να άξιζε να του ξεσκονίσει τα παπούτσια. Πρόκειται για φωνή που θα μπορούσε να μνημονεύεται μόνο δίπλα στις μεγάλες φωνές του βρετανικού rock: τον Robert Plant, τον Paul Rodgers, τον David Coverdale. Τέτοιο μέγεθος.
O πρώτος τους δίσκος, το μνημειώδες Lightning to the Nations, είναι απλά μια χαριστική βολή από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όλο το metal περικλείεται εδώ: τα ιδιοφυή riff που κολλάνε στον εγκέφαλο, τα solos τα επηρεασμένα από κλασική μουσική, οι σπηνταριστοί χτυπήστε-με-σαν-το-χταπόδι-ρυθμοί, τα φωνητικά που ξεχειλίζουν εφηβική κάβλα και ενέργεια. Και όμως αυτό το αριστούργημα δεν βρέθηκε καμία εταιρεία να το κυκλοφορήσει. Οι Diamond Head το κυκλοφόρησαν μόνοι τους, χωρίς εξώφυλλο, χωρίς καν τη λίστα τραγουδιών, σε 1000 αντίτυπα. Το επόμενο LP τους κυκλοφόρησε κανονικά από την ΜCA, η οποία όμως πίεσε το συγκρότημα να νερώσει το κρασί του και να συμπεριλάβει και πιο εμπορικά κομμάτια στο δίσκο. Έτσι συνυπήρχαν εύπεπτα τραγουδάκια όπως το Call me με το απόλυτο μέταλ κομμάτι, τον ύμνο αυτό που όμοιος του ούτε ξαναγράφτηκε ούτε θα ξαναγραφτεί
Το μείγμα αυτό μπέρδεψε το κοινό τους, ο δίσκος όμως ανέβηκε στα βρετανικά charts. Ίσως είχε έρθει η στιγμή για την καταξίωση με τον τρίτο τους δίσκο το Canterbury, όμως τα προβλήματα δεν έλειψαν (η εταιρεία απέσυρε την πρώτη παρτίδα λόγω προβληματικής τύπωσης!) και ο ήχος της μπάντας είχε πια αλλάξει καθοριστικά. Λιγότερες κιθάρες, περισσότερα keyboards, prog-rock αναζητήσεις που απομάκρυναν τους πιστούς φίλους του συγκροτήματος. Οι Diamond Head διαλύθηκαν και απλά έβλεπαν μπάντες με ούτε το ελάχιστο από το ταλέντο τους να αποθεώνονται ή τους Metallica να λεηλατούν - διασκευάζοντας ή ληστεύοντας - τις συνθέσεις τους. (θα γράψω και για αυτούς κάποτε, ίσως με τίτλο "η πιο ευνοημένη μπάντα στην ιστορία της μουσικής"). Αδικία; Σίγουρα. Όμως ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;
ΥΓ περιμένουμε στα σχόλια τις προτάσεις σας για άλλες ανάλογες περιπτώσεις σε οποιοδήποτε μουσικό είδος
Enzian
Enzian
