O ipchrist υποσχέθηκε ένα αυτοτελές αφιέρωμα στο σουηδικό prog-rock εδώ , επειδή όμως οι καιροί είναι χαλεποί και οι υποσχέσεις εύκολα ξεχνιούνται σκέφτηκα να κάνω την αρχή με ένα σχετικά άγνωστο δίσκο που ανακάλυψα στο χάος του διαδικτύου.
Πρόκειται για τους Algarnas Tradgard και τον ομώνυμο δίσκο τους από το μακρινό 1972. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που δεν έχω εντρυφήσει στη σκανδιναβική prog-rock σκηνή αν και είμαι σίγουρος για την αξία της. Ένας από αυτούς είναι η επιμονή των συγκροτημάτων στη χρήση της εθνικής γλώσσας τους, κάτι που δυσκολεύει ακόμη και την συγκράτηση στη μνήμη μου των ονομάτων των συγκροτημάτων. Διαβάζοντας μεγαλόφωνα τους σουηδικούς τίτλους τραγουδιών φοβάμαι πως ακούγομαι σαν τον Σουηδό σεφ από τα Muppets.
Οι Algarnas Tradgard πάντως αξίζουν τον κόπο που απαιτείται και για να διαβάσεις τους τεράστιους τίτλους των κομματιών τους και για να εντρυφήσεις στη μουσική τους. Με εντυπωσιάζει πραγματικά η τόλμη τους στον πειραματισμό και τη σύνθεση, η απροσδόκητη μετάβαση από το ένα μουσικό είδος στο άλλο: παίζουν κατά βάση ένα μείγμα ψυχεδέλειας με kraut εξάρσεις που θυμίζει τους Amon Duul, εύκολα όμως παρατάνε τον ηλεκτρικό ήχο και μετατρέπονται σε σύνολο μουσικής δωματίου με έγχορδα και πνευστά ή σε ethnic-folk μπάντα. Νομίζω πως ο κοινός παρονομαστής της μουσικής του είναι μια μυστικιστική διάθεση που επιδιώκουν και σε πολύ μεγάλο βαθμό επιτυγχάνουν οι Algarnas Tradgard.
Τα δύο μπόνους κομμάτια του cd είναι και τα αριστουργήματα του δίσκου: το 5/4 είναι ένας δεκάλεπτος εκστατικός αυτοσχεδιασμός όπου ο Sebastion Oberg κλέβει την παράσταση με την ιδιοφυέστατη χρήση του cello του. Το δε Mirrors of Gabriel πρέπει να ακουστεί για να πιστευτεί: μουσική που σε στοιχειώνει, σε καθηλώνει, σε ταξιδεύει - όχι στο Βορρά της Σκανδιναβίας αλλά στην Ανατολή.
Εν κατακλείδι, για τους φίλους του prog και της ψυχεδέλειας απαραίτητη προσθήκη.
