Υπάρχουν κομμάτια στη μουσική μας που δεν τα περιμένεις, δεν τα καταλαβαίνεις, που σε σαγηνεύουν, σε γοητεύουν, πολύ πέρα από το νοητικό επίπεδο, από κάπου αλλού έρχονται και σε παίρνουν μαζί τους.
Μοναδικός ο Alice Cooper και καίριος όσο κανείς στη δεκαετία του '70 (μόνο με τον David Bowie θα τον συνέκρινα ως προσωπικότητα). Τραγούδια όπως το "I am Eighteen", το "School's out", το "Elected" σφράγισαν τον σκληρό ήχο σε όλες τις μορφές του, υπήρξαν ύμνοι για μια ολόκληρη γενιά, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ακούγοντας το Elected καταλαβαίνεις και τη συγγένεια με τους Who και απορείς γιατί έπρεπε να υπάρξουν οι Sex Pistols όταν κάποιος άλλος το είχε κάνει όλο αυτό πολύ νωρίτερα.
Σε αυτή την τριετή εκπληκτική διαδοχή αριστουργημάτων, από το Love it to Death του 1970 ως και το Billion Dollar Babies του 1973, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει μουσικές επιρροές από παντού: garage-rock, ψυχεδέλεια, τζαζ, Beatles, βωντεβίλ - όλα χωράνε και όλα ταιριάζουν. Και παρά το εντελώς πειραματικό αυτό ύφος, υπάρχει μια σύνθεση που δεν μπορεί να αναχθεί σε καμία επιρροή, σε καμία προέλευση. Φαντάζει αυτοφυής.
Αναφέρομαι στο Halo of Flies από τον καλύτερο (μάλλον) δίσκο του Cooper, το Killer. Το να ονομάσεις αυτό το 8λεπτο μεγαλειώδες έπος progressive-rock είναι μια εύκολη, όσο και φτηνή λύση. Έχω ακούσει πολύ -υπερβολικά πολύ - progressive-rock και αυτή η αρρωστημένη κομματάρα δεν μου θυμίζει τίποτα από ότι έχω ακούσει. Υπάρχουν καμιά δεκαριά μουσικά θέματα εδώ μέσα, το ένα καλύτερο από το άλλο: άλλος θα τα είχε χρησιμοποιήσει για να γράψει 2-3 δίσκους. Ο Cooper και η εκπληκτική μπάντα του τα έβαλαν σε ένα τραγούδι, όπου το ένα θέμα ρέει μέσα στο επόμενο με ένα τρόπο αναγκαίο και αναντικατάστατο: δεν μπορείς ούτε κόμμα να αλλάξεις σε αυτή τη σύνθεση χωρίς να καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα.
Αυτή η ροή εξασφαλίζεται φυσικά τόσο από το βιρτουόζικο παίξιμο των μουσικών όσο και από την υπέροχη ερμηνεία του Alice Cooper: από ευαίσθητος και ρομαντικός ερμηνευτής μεταμορφώνεται ξαφνικά σε σχιζοφρενή δολοφόνο, γιατί είναι και τα δύο, γιατί μπορεί να είναι και τα δύο, και τα τρία και τα χίλια. Ένας performer με όλη τη σημασία της λέξης.
Θα μπορούσα να γράψω και για το Dead Babies από τον ίδιο δίσκο και για την εισαγωγή του που την έχουν ξεπατικώσει άπειρα new-wave post-punk συγκροτήματα (σαν να ακους Joy Division 10 χρόνια πριν τους Joy Division), αλλά ας μείνουμε εδώ, στο Halo of Flies, σε μια από τις δυνατότερες και αυθεντικότερες μουσικές στιγμές της δεκαετίας του '70.
