Εν θερμώ

Για τα live γράφουμε εν θερμώ, μόνο.

1. Στην αρχή σκέφτηκα ότι το να πάω μόνος στο πάρτυ των Last Drive Παρασκευή και Σάββατο κάτι λέει για μένα και τους φίλους μου. Αλλά πολλοί ήταν δικαιολογημένοι, ασθενείς, εργαζόμενοι, οδοιπόροι, υπερήλικες, φλώροι. Και εν πάση περιπτώσει πάντα μόνοι μας είμαστε κατά βάθος, στα live και παντού. Ο Enzian έκανε ένα αξιοπρεπές και μεστό πέρασμα απόψε και κατάλαβε.

2. Παρασκευή πρωί, για προθέρμανση, έβαλα το Heatwave στις κόρες μου, εξηγώντας στην (τετράχρονη) μεγάλη ότι το αυτοκόλλητο με το "16" σημαίνει ότι αυτός ήταν ο 16ος δίσκος που αγόρασα, στο μακρινό (;) 1989. Δεκάδες χρόνια και χιλιάδες δίσκους μετά, οι τόσο σπουδαίοι, χιλιοπαιγμένοι και ακόμα αγαπημένοι δίσκοι είναι πολύ λίγοι.

3. Από τις αρχές 90s που τους πρωτοείδα μέχρι και το διήμερο αυτό, τα live των Last Drive είναι πάντα απολαυστικά. Αλλά αυτή η γιορτή για τα 30 χρόνια είχε ακόμη περισσότερη αγάπη και συγκίνηση. Και είχε και τις παρουσίες τόσων και τόσων που μας συντρόφευσαν, περισσότερο ή λιγότερο, από μια πρώιμη εφηβεία μέχρι το κατώφλι της τρομακτικής μέσης ηλικίας. 

Oι Villa 21 και οι Deus X Machina, οι Make Believe, Nightstalker, Non-man-doll, Echo Tatttoo, Sound Explosion, 700 machines, Earthbound, Ducky Boys, για να αναφέρω μόνο μερικούς από αυτούς που έδωσαν το παρόν, μικρές ή μεγάλες στάσεις σε ένα ταξίδι  που συνεχίζεται. Μαζί με όλους αυτούς, ο Αγγελάκας, ο Πουλικάκος και οι Dead Moon, τιμώντες και τιμώμενοι.

4. Υπήρχαν χίλιοι τρόποι να πάει στραβά αυτή η γιορτή (αγώνας παλαιμάχων, κουρέλια, μνημόσυνο, βγάλτε φτυάρια...) αλλά μόνο ένας να είναι όλα σωστά, και αυτός περνάει από την ποιότητα και την αγάπη.  Το γιατί, 30 χρόνια μετά, δεν ξεπεράστηκαν και παραμένουν τόσο σπουδαίοι, όχι απλά bons pour l' orient, αλλά διεθνείς, περήφανοι ως Έλληνες και όχι καλοί για Έλληνες, είναι μια άλλη κουβέντα που πρέπει να γίνει. Όπως και να 'χει, ωραίο να έχεις αυτήν την ιστορία, κρίμα να μην.

5. Ο ήχος: Δεν είμαι ειδικός, μπορεί να έχουν καλύτερο ηχολήπτη, μπορεί να κάνουν soundcheck για ώρες, αλλά τόσο καθαρό ροκ ήχο δεν έχω ξανακούσει. Και νομίζω ότι ο λόγος είναι ότι είναι μουσικάρες και δεν φοβούνται να ακουστεί ακριβώς αυτό που παίζουν, δεν έχουν τίποτε να κρύψουν πίσω από θόρυβο.

6. Δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε ή να ξεχωρίσουμε τις συναυλίες της Παρασκευής και του Σαββάτου, οριακά περισσότεροι προτίμησαν Αγγελάκα από Πουλικάκο, οι Dead Moon έπαιξαν και τις δύο μέρες, οι διασκευές μοιράστηκαν ωραία (π.χ. Stooges vs. Cramps) ή παίχτηκαν και τις δύο μέρες (π.χ. Knockin' On Heaven's Door, Gimme Shelter) για να συγκρίνουμε εκτελέσεις, η Παρασκευή είχε το δεύτερο encore με το It's all over now baby blue και το Σάββατο ένα διονυσιακό blues τζαμάρισμα με τον Πουλικάκο στα drums. Ο πιστός σας ανταποκριτής πήγε και στις δύο μέρες και δεν το μετάνιωσε. Ήταν, τελικά, ένα συνεχές μουσικής, αγάπης για τη μουσική και αγάπης.

7.  Καμία μεταφυσική. Το είναι που ανθίζει μέσα από το φαίνεσθαι. Το εδωνά-είναι. Εδώ και τώρα. Εδώ και τριάντα χρόνια.

Που να σας πάρουν οι Μάυροι Άγγελοι - live

Tα είπε ο Ιpchrist τα περισσότερα εδώ, αλλά οφείλω και εγώ να το πω το λογάκι μου: χειρότερο κοινό σε συναυλία δεν έχω συναντήσει. "Νεκροζώντανοι, που με περιτριγυρίζετε", που λέει και ο Νίτσε.

Την είχαμε βεβαίως οσμιστεί την φάση με το απρόσμενα πρόωρο sold-out, με παιδιά που αποτελούν fan των Black Angels να μένουν χωρίς εισιτήριο, με το ανελέητο, καθημερινό promotion από τον Εν Λευκώ. Αποτέλεσμα ήταν να γεμίσει ο χώρος του Fuzz από τους γνωστούς χιπστεροχαφιέδες και από άγνωστους άσχετους που αν κρίνω από τις αντιδράσεις τους ούτε που καταλάβαιναν τι άκουγαν. Μάλλον από τις μη-αντιδράσεις τους.

Κάποια στιγμή που τόλμησα να κάνω λίγο head-banging ένα χιπστεροτσουτσέκι από πίσω μου, με τη γνωστή στολή του (γυαλί, μούσι, καρώ πουκάμισο) μου είπε "πρόσεχε μην κουτουλήσουμε". Την κατάλαβε τη δουλειά από το βλέμμα μου και απομακρύνθηκε έγκαιρα. 

Την προηγούμενη φορά που είδαμε τους Black Angels μείναμε χωρίς μπλούζες και παντελόνια - στην κυριολεξία. Τώρα οι φίλοι μου που συνήθως τα σπάνε δεν έβγαλαν ούτε το μπουφάν τους.

Αποδεικνύεται ότι οι ροκ συναυλίες είναι μια συνάντηση, των μουσικών με το κοινό. Στο Fuzz η συνάντηση αυτή δεν έγινε ποτέ. Οι Black Angels ήταν εκεί, με όλη την κάβλα της μουσικής τους και με τον επαγγελματισμό που τους διακρίνει. Το κοινό όμως απουσίαζε. Κρίμα.

Που να σας πάρουν οι Μαύροι Άγγελοι και να σας σηκώσουν. Νεκροζώντανοι που μας περιτριγυρίζετε. 

Προλεγόμενα...

...στη δικαιολογημένη αγανάκτηση του Enzian  (και όχι μόνο). 

Ίσως φταίει που το Fuzz είναι τόσο κοντά στα μπουζούκια της Πειραιώς και της Ιεράς Οδός (sic). Ίσως φταίει το ντέφι που τόσο συχνά χρησιμοποιούν οι Black Angels μπέρδεψε το κοινό... Δεν ξέρω. Δεν έχω κάτι με τα μούσια, τα καρό και τις αφέλειες, αλλά η συναυλία είναι (και) ρινγκ και απόψε στο Fuzz μύριζε ψοφίμια...

...Κι αυτό είναι κρίμα, γιατί η μπάντα έπαιξε πολύ και ωραία, ο ήχος ήταν σωστός, τα visuals μια χαρά, λίγη ανταπόκριση ήθελε, 10 – 20 άτομα μπροστά να δείξουν ότι δεν είναι σε αφασία. Τι να το κάνω το πλήθος και το στριμωξίδι όταν δεν καταλαβαίνουμε τι ακούμε; Χίλιες φορές σε ένα μέρος σαν το «Αν» με ήχο από τηλεφωνικό θάλαμο παρά αυτή η κονσέρβα...

Αυτά, εν θερμώ. Ες αύριον με τον Enzian.