Δεν υπάρχει εγκάρσια τομή στην ιστορία. Στα μουσικά τεκταινόμενα όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Για αυτό η 7 Οκτωβρίου του 1997 είναι μια τομή στην ιστορία των ηλεκτρικών blues. Είναι η κυκλοφορία του δεύτερου album του Kenny Wayne Shepherd με τίτλο Trouble Is...Θεωρώ αυτό σημαντικότερο και όχι το καταπληκτικό ντεμπούτο του δυο χρόνια νωρίτερα,καθώς σε αυτόν το δίσκο ο Kenny ξεφεύγει,αισθάνεται πιο ώριμος από ποτέ,έχει αποτινάξει τον χαρακτηρισμό μερικών κακεντρεχών(συμπεριλαμβανομένου και του Steve Vai)ως άλλος ένας κλώνος του Stevie Ray Vaughan )δημιουργεί το πιο μεστό και ολοκληρωμένο album του,που ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει.
Magnum Opus λοιπόν ενός αυτοδίδακτου μουσικού από την Louisiana. Γιατί όμως είναι σημαντικό αυτό? Στην χρονολογία κρύβεται η απάντηση. 7 χρόνια(προαιώνια η μεταφυσική αξία που προσέδιδαν στον συγκεκριμένο αριθμό)μετά τον θάνατο του μεγαλύτερου ηγέτη της σκηνής,του πρωτοπόρου και instant legend Stevie Ray Vaughan. Πολλοί θεώρησαν ότι μπήκε ταφόπλακα στον χώρο των blues,γιατί μεγάλοι μουσικοί υπήρχαν (Robben Ford,Buddy Guy,B.B King,John Lee Hooker,ακόμα και ο Gary Moore το γύρισε στα blues,κ.α)αλλά τίποτε συγκλονιστικό από νέο καλλιτέχνη.
Αυτό το album σηματοδοτεί τον καρπό που φύτρωσε,την απαρχή της οργασμικής έκρηξης νέων καλλιτεχνών,που όχι μόνο στέκονται αξιοπρεπώς, αλλά διεκδικούν τα πρωτεία, επαναπροσδιορίζουν τον ήχο, προσθέτοντας το δικό τους λιθαράκι στην πορεία αυτής της μουσικής. Και σε ένα είδος που θεωρητικά δεν προκαλεί πλέον εμπορική επιτυχία και πολλές φορές θεωρείται απολίθωμα μουσείου
Το album επιτυγχάνει τον απόλυτο συγκερασμό των παλιών, μπαρουτοκαπνισμένων ηλεκτικών blues,με την αγάπη για την rock μουσική. Κλείνει το μάτι στον αγαπημένο του SRV (με τον τίτλο Trouble Is...και με την επιλογή στο μισό δίσκο να πάρει την μπάντα του, Chris Layton στα drums,Reese Wynan στα keyboards,Tommy Shannon στο μπάσο)τον ενσωματώνει στο παίξιμο του, αλλά μόνο για να κοιτάξει μπροστά.
Ο δίσκος ξεκινάει με ένα ασύλληπτα δυναμικό Slow Ride, που καταδεικνύει την αγάπη και ικανότητα για το wah pedal και τον Hendrix και σε εισάγει αμέσως στο κλίμα του δίσκου.
Ακολουθεί ένα αριστουργηματικό υβρίδιο blues/rock με τον Kenny πραγματικά να βάζει φωτιά στην εξάχορδη με έναν απίστευτα φορτισμένο αυτοσχεδιασμό.True Lies! Και φυσικά η μεγαλύτερη επιτυχία του συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το album,το Blue On Black,το οποίο στρογγυλοκάθησε στα Billboard Chart και είναι αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη «αμερικάνικη καυλάντα».Blues με ακουστική διάσταση,την εξαιρετική φωνή του Noah Hunt να αναδεικνύεται στην ολότητά της και με τον KWS να το χρωματίζει με αισθαντικές μελωδίες
To album περιλαμβάνει φοβερές εκτελέσεις σε κομμάτια του Hendrix(I don’t live today),του Bob Dylan (Everything is Broken) και φυσικά το personal favourite Somehow,Somewhere,Someway εκτός των άλλων
Πρέπει να γίνει ειδική μνεία για την εκρηκτική παραγωγή,απολύτως συνυφασμένη με το κλίμα και το feel των blues,του μεγάλου Jerry Harrison, των Talking Heads και παραγωγό σε δίσκους των No Doubt,Violent Femmes,The Von Bodies κ.α.
Ο Kenny (κατά την γνώμη μου)δεν έβγαλε δίσκο αντάξιο των 2 πρώτων(αν εξαιρέσουμε ίσως το αξιοπρεπές 3ο album του)ενώ και στα zeros δεν διακρίθηκε για την εργατικότητα του (2 album εκ των οποίων μια συλλογή). Αλλά αυτός ο δίσκος λάμπει ως ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα της μοντέρνας εποχής των blues με τεράστιους καλλιτέχνες όπως ο Derek Trucks, o Warren Haynes, o ασύλληπτος Joe Bonamassa, η Susan Tedeschi, η Beth Hart, o Johny Lang, o Robert Randolph, o γλυκανάλατος πλην όμως εκπληκτικός κιθαρίστας John Mayer, ο Gary Clark Jr., ο Chris Duarte, o Eric Steckel(απίστευτος πραγματικά)και άπειροι άλλοι, που κρατάνε τον φάρο της τόσο πολυσυλλεκτικής μες την απλότητα της μουσικής των blues.
Ο Kenny (κατά την γνώμη μου)δεν έβγαλε δίσκο αντάξιο των 2 πρώτων(αν εξαιρέσουμε ίσως το αξιοπρεπές 3ο album του)ενώ και στα zeros δεν διακρίθηκε για την εργατικότητα του (2 album εκ των οποίων μια συλλογή). Αλλά αυτός ο δίσκος λάμπει ως ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα της μοντέρνας εποχής των blues με τεράστιους καλλιτέχνες όπως ο Derek Trucks, o Warren Haynes, o ασύλληπτος Joe Bonamassa, η Susan Tedeschi, η Beth Hart, o Johny Lang, o Robert Randolph, o γλυκανάλατος πλην όμως εκπληκτικός κιθαρίστας John Mayer, ο Gary Clark Jr., ο Chris Duarte, o Eric Steckel(απίστευτος πραγματικά)και άπειροι άλλοι, που κρατάνε τον φάρο της τόσο πολυσυλλεκτικής μες την απλότητα της μουσικής των blues.
