Πήγα πριν κάμποσες μέρες στη συναυλία των Blackmail στο ΑΝ, αλλά μιας και αυτοί παίζουν live μια φορά τα 10 χρόνια είπα και εγώ να καθυστερήσω τη σχετική ανάρτησή μου...
Η συναυλία ήταν εξαιρετική και ανέδειξε άψογα τον πλούτο (δεν ξέρω ποια άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω) της τελευταίας τους δουλειάς, The Gift. Η τσελίστρια μπορεί να καταποντίστηκε από τον ηλεκτρικό ορυμαγδό των υπόλοιπων οργάνων, όμως ο έξτρα μουσικός στα κρουστά έδωσε ένα παγανιστικό χρώμα στη μουσική που σίγουρα ταίριαζε.
Και επειδή αν δεν τα πούμε εμείς δεν ξέρω ποιος θα τα πει, πόσο σπουδαίος δίσκος είναι αυτό το Gift; Όμως πόσο; Ακούγοντάς το για πρώτη φορά διαπίστωσα την απόλυτη αδυναμία μου να κατατάξω τη μουσική του σε κάποιο από τα γνωστά παρακλάδια του ροκ. Πολλά ακούσματα αργότερα, η αδυναμία μου αυτή απλά επιδεινώθηκε. Τι στο διάολο παίζουν; Indie; Ψυχεδέλεια; Κλασικό Ροκ; Μέταλ; Post Punk; Τσάμικα;
Εδώ δεν μιλάμε για απλό συγκερασμό μουσικών επιρροών αλλά για μια δεξιοτεχνική απόκρυψη κάθε μουσικής επιρροής (μου έρχεται συνειρμικά στο νου ο David Bowie, ο τρόπος που ενσωματώνει μουσικά δάνεια στο έργο του, αφανίζοντας την προέλευσή τους). Όχι μόνο κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα αλλά ακόμα και στο ίδιο κομμάτι ακούς στοιχεία τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που θα στοιχημάτιζες πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν: στο Devil's Toy για παράδειγμα, ένα λυρικό κιθαριστικό θέμα το διαδέχεται ένα τζαζ/προγκ τζαμάρισμα με φωνητικά αλά Beach Boys προτού μπει ένα ανατολίτικο θέμα βγαλμένο λες από το Vol4 των Black Sabbath. Μουσική για τροφίμους ασύλων; Όχι, ένα τέλειο αριστούργημα.
Και οι εκπλήξεις δεν σταματούν πουθενά: Ακούς τρομπόνια με βυζαντινά μουρμουρητά, slide κιθάρες συνοδευόμενες από βιολιά, jazz ηλεκτρικά πιάνα και hammond organs, ακούς σπαραξικάρδιες μπαλάντες, επικά ινστρουμένταλ, ακούς βαριά αυθεντικά riffs. Ναι, κιθαριστικά riffs, η ουσία της ροκ μουσικής, όπως το κολοσσιαίο riff του Death Ray που σε γυρίζει πίσω καμιά 20αρια χρόνια και σε κάνει πάλι έφηβο, να χτυπιέσαι στο πάτωμα σαν χταπόδι: τύφλα να έχει το Kashmir των Zeppelin!
Εδώ είναι όλα, και όλα ταιριάζουν, και όλα έρχονται από μέσα. Που - κακά τα ψέματα - είναι το ζητούμενο. Γιατι - κακά τα ψέματα - η ροκ μουσική έχει γίνει πια ένα αναμάσημα, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένο, αλλά πάντως αναμάσημα, μελωδίες που έχεις ξανακούσει, ενορχηστρώσεις που κάτι σου θυμίζουν, τα ίδια και τα ίδια. Το καινούριο απουσιάζει - προφανώς γιατί το καινούριο έρχεται πάντα από μέσα. Εμπρός ρε 20χρονα! Μην αφήνετε τους πενηντάρηδες να σας βάζουν έτσι τα γυαλιά!
Άλμπουμ οφ δε γίαρ για μένα. Όσο για τους BLML, παράκληση να σας βλέπουμε και να σας ακούμε συχνότερα - σας χρειαζόμαστε.
Η συναυλία ήταν εξαιρετική και ανέδειξε άψογα τον πλούτο (δεν ξέρω ποια άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω) της τελευταίας τους δουλειάς, The Gift. Η τσελίστρια μπορεί να καταποντίστηκε από τον ηλεκτρικό ορυμαγδό των υπόλοιπων οργάνων, όμως ο έξτρα μουσικός στα κρουστά έδωσε ένα παγανιστικό χρώμα στη μουσική που σίγουρα ταίριαζε.
Και επειδή αν δεν τα πούμε εμείς δεν ξέρω ποιος θα τα πει, πόσο σπουδαίος δίσκος είναι αυτό το Gift; Όμως πόσο; Ακούγοντάς το για πρώτη φορά διαπίστωσα την απόλυτη αδυναμία μου να κατατάξω τη μουσική του σε κάποιο από τα γνωστά παρακλάδια του ροκ. Πολλά ακούσματα αργότερα, η αδυναμία μου αυτή απλά επιδεινώθηκε. Τι στο διάολο παίζουν; Indie; Ψυχεδέλεια; Κλασικό Ροκ; Μέταλ; Post Punk; Τσάμικα;
Εδώ δεν μιλάμε για απλό συγκερασμό μουσικών επιρροών αλλά για μια δεξιοτεχνική απόκρυψη κάθε μουσικής επιρροής (μου έρχεται συνειρμικά στο νου ο David Bowie, ο τρόπος που ενσωματώνει μουσικά δάνεια στο έργο του, αφανίζοντας την προέλευσή τους). Όχι μόνο κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα αλλά ακόμα και στο ίδιο κομμάτι ακούς στοιχεία τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που θα στοιχημάτιζες πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν: στο Devil's Toy για παράδειγμα, ένα λυρικό κιθαριστικό θέμα το διαδέχεται ένα τζαζ/προγκ τζαμάρισμα με φωνητικά αλά Beach Boys προτού μπει ένα ανατολίτικο θέμα βγαλμένο λες από το Vol4 των Black Sabbath. Μουσική για τροφίμους ασύλων; Όχι, ένα τέλειο αριστούργημα.
Και οι εκπλήξεις δεν σταματούν πουθενά: Ακούς τρομπόνια με βυζαντινά μουρμουρητά, slide κιθάρες συνοδευόμενες από βιολιά, jazz ηλεκτρικά πιάνα και hammond organs, ακούς σπαραξικάρδιες μπαλάντες, επικά ινστρουμένταλ, ακούς βαριά αυθεντικά riffs. Ναι, κιθαριστικά riffs, η ουσία της ροκ μουσικής, όπως το κολοσσιαίο riff του Death Ray που σε γυρίζει πίσω καμιά 20αρια χρόνια και σε κάνει πάλι έφηβο, να χτυπιέσαι στο πάτωμα σαν χταπόδι: τύφλα να έχει το Kashmir των Zeppelin!
Εδώ είναι όλα, και όλα ταιριάζουν, και όλα έρχονται από μέσα. Που - κακά τα ψέματα - είναι το ζητούμενο. Γιατι - κακά τα ψέματα - η ροκ μουσική έχει γίνει πια ένα αναμάσημα, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένο, αλλά πάντως αναμάσημα, μελωδίες που έχεις ξανακούσει, ενορχηστρώσεις που κάτι σου θυμίζουν, τα ίδια και τα ίδια. Το καινούριο απουσιάζει - προφανώς γιατί το καινούριο έρχεται πάντα από μέσα. Εμπρός ρε 20χρονα! Μην αφήνετε τους πενηντάρηδες να σας βάζουν έτσι τα γυαλιά!
Άλμπουμ οφ δε γίαρ για μένα. Όσο για τους BLML, παράκληση να σας βλέπουμε και να σας ακούμε συχνότερα - σας χρειαζόμαστε.
