Εδώ ο Tom Hardy υποδύεται τον γνωστότερο κρατούμενο της Μεγάλης Βρετανίας Michael Peterson aka Charles Bronson. Σε αυτή την σκηνή ο Bronson (μετά από τον αποκλεισμό του από κάθε φυλακή της Αγγλίας) βρίσκεται πλέον μέσα σ'ένα ψυχιατρείο ποτισμένος με κάθε λογής ψυχοφάρμακο και παρέα με (πιθανόν) πρώην θαμώνες του "UMATIC" οι οποίοι ξεσκουριάζουν υπό του ήχους των Pet Shop Boys.
Η Miss Bukovo, Executive Vice-President (με μπλοκάκι την έχουμε, αλλά αυτό δεν ακούγεται τόσο εντυπωσιακό) του Ομίλου Focanegra για θέματα Marketing ήταν σαφής: Χωρίς σεξ και βία δεν θα δείτε επισκέπτες στο μαγαζί...
Αφουγκραζόμενοι, λοιπόν, τις επιθυμίες του κοινού, συνεχίζουμε το αφιέρωμα στην έβδομη τέχνη και μετά την Lee Remickσάς παρουσιάζουμε την Ilona Staller, αυτή τη φορά όχι σε ρόλο μούσας, αλλά εκτελέστριας (κυριολεκτικά...). Ta θύματά της πολλά, από τους Drifters (“Save the last dance for me”) μέχρι τον Morricone (“Cavallina Cavallo”)
Εξ όσων γνωρίζω, πρόκειται για τον μοναδικό (ευτυχώς) μακράς διαρκείας δίσκο της, από το 1979. Εδώ έχουμε την επανέκδοση του 2000, με δύο μπόνους “discomix”. Αν κάποιος αντέξει να την ακούσει ολόκληρη μπορεί να αφήσει τα στοιχεία του στα σχόλια για να του στείλουμε έξτρα (λογοκριμένα) scans…
Οι φίλοι του progressive-rock φαντάζομαι πως τους ξέρουν, οι υπόλοιποι προφανώς όχι. Μοιάζει σαν χθες που ο ipchrist μου έδωσε το Photos of Ghosts - είναι όμως 20 χρόνια πίσω. Το αντέγραψα σε κασέτα, η κασέτα έλιωσε. Από τότε λες και ήταν ταγμένος να ανακαλύψει το καινούριο ιταλικό συγκρότημα που θα μπορούσε να τους συναγωνιστεί, αγοράζοντας οτιδήποτε είχε ιταλικό τίτλο και είχε κυκλοφορήσει την πενταετία 1971-76. Δεν τα κατάφερε, αν και ανακάλυψε μπόλικη καλή μουσική. Δεν φταίει εκείνος, απλά οι Premiata είναι οι καλύτεροι.
Αν κάτι πάντα θαύμαζα σε αυτή τη μπάντα είναι ότι ενώ εμφανίστηκαν σχετικά όψιμα στην prog-rock σκηνή (1972), όταν ήδη δηλαδή είχαν παιχτεί σχεδόν τα πάντα στο είδος, αυτοί μπορούσαν να παίρνουν τα καλύτερα στοιχεία από τις μεγάλες μπάντες του είδους (Yes, Genesis, ELP και κυρίως King Crimson) και να τα ταιριάζουν με ισορροπία και μέτρο στις δικές τους πρωτότυπες συνθέσεις. Καθώς και η μοναδική τους δεξιοτεχνία στο να περνάνε από το ένα μουσικό είδος στο άλλο, από την αναγεννησιακή μουσική στο rock και τη jazz, λες και δεν τρέχει τίποτα. Λυπάμαι, αλλά χρειάζεται και μια μουσική παιδεία για να γράψεις και να παίξεις ένα τόσο μεγαλειώδες κομμάτι όπως αυτό:
Πέρα όμως από τις μεγαλεπήβολες συνθέσεις, κρατώ για τους PFM μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και για κάποιο άλλο λόγο: μέσα στο έργο τους έχουν κάποια τραγούδια πολύ πιο απλά σε σύλληψη, γραμμένα με τέτοια ευαισθησία και γλυκύτητα, που θα την χαρακτήριζα αμιγώς ιταλική. Μου θυμίζει ότι η Ιταλία του Μπερλουσκόνι και της μόδας δεν είναι η πραγματική Ιταλία, ότι από κάτω της κοιμάται η "κόκκινη" Ιταλία της δεκαετίας του '70, η Ιταλία των τεχνών και των γραμμάτων, της αισθητικής και του ανθρωπισμού. Μου θυμίζει ότι ο μεσογειακός Νότος - του οποίου και εμείς είμαστε μέρος του - έχει άλλες αξίες, ή η αξία είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Δεν μπορώ πάρα να συγκινούμαι ακούγοντας την κιθαρίτσα, το φλάουτο, το βιολί στα παρακάτω αγαπημένα μου κομμάτια:
Βλέποντας την ασπρόμαυρη εικόνα της RAI στο τελευταίο βίντεο σκέφτομαι πως, δεν μπορεί, κάτι από όλη αυτή την ομορφιά και την αθωότητα έχει επιζήσει μέσα στους γείτονές μας και μέσα μας. Ho quasi paura che si perda - που λένε στο Impressioni di Settembre και οι Premiata: "σχεδόν φοβάμαι μήπως χαθεί".
Στο αμέσως προηγούμενο ποστ αναφερθήκαμε στον μεγάλο DJ Ashik. Τα δαιμόνια στελέχη μας τον εντόπισαν και εξασφάλισαν για όλους εσάς, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, μια απολαυστική συλλογή που καλύπτει δύο ηπείρους και τέσσερεις δεκαετίες, μαζί με την υπόσχεση για συνέχεια στο μέλλον. Με τα λόγια του ίδιου:
"Η μουσική για μένα είναι ανάσα και αυτή η λίστα είναι για όσους αναπνέουν...
Από το πάντα επίκαιρο "Revolution" έως την άλλη άκρη του Ατλαντικού και το αγαπημένο "Here" περιέχονται κομμάτια που είναι προσωπικά βιώματα, γι'αυτό και "δένουν" μεταξύ τους.... με αγάπη για τους επισκέπτες του Blog"
