Lee Remick

Βλέποντας την Lee Remick, περασμένα τα 40 της, να υποφέρει ως μητέρα του Demian στην «Προφητεία» (1976), δεν θα μπορούσε ίσως να φανταστεί κανείς, παρά την κομψότητά της, ότι θα αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού / ονειρώξεων δύο (τουλάχιστον) συγκροτημάτων, σε βαθμό που να της αφιερώσουν τις πρώτες κυκλοφορίες τους. 

Κι όμως, πριν φτάσει στο ρόλο αυτό η Lee Remick είχε πίσω της ήδη μια σπουδαία καριέρα, έχοντας παίξει με τους Orson Wells, Montgomery Clift και Glenn Ford, καθώς και υπό τη σκηνοθεσία του Otto Preminger στο Anatomy of a Murder, αλλά και δίπλα στον Jack Lemmon στο Days of Wine and Roses.

Πρώτοι ήρθαν οι σπουδαίοι Go-Betweens, οι οποίοι το 1978 τιτλοφόρησαν την πρώτη κυκλοφορία τους «Lee Remick», με το ομώνυμο κομμάτι να βρίσκεται στην πρώτη πλευρά του 7ιντσου και την φωτογραφία της στο εξώφυλλο, μαζί με τον Τσε και τον Ντύλαν.

Η δεύτερη πλευρά του δίσκου έχει το αριστουργηματικό «Karen», όπου οι Go-Betweens επιβεβαιώνουν τα διαβάσματά τους, με αναφορές σε Ζένε, Μπρεχτ και Τζόυς. Το τραγούδι αυτό έκανε γνωστό στην αθηναϊκή νύχτα ο μεγάλος DJ Ashik.

Για την ιστορία, το δισκάκι αυτό ήταν η πρώτη κυκλοφορία της αυστραλέζικης Able Label και είναι πλέον αντικείμενο πόθου για τους συλλέκτες. Η μόνη κόπια που μπόρεσα να εντοπίσω διατίθεται στη συμβολική τιμή των 528 Ευρώ (ούτε καν δύο κατώτατοι μισθοί, ευκαιρία!), ενώ και μια πρόσφατη επανέκδοσή του είναι δύσκολη. Για τους κοινούς θνητούς που δεν αρκούνται στο mp3, η καλύτερη επιλογή είναι ένα 12” του 1986 με τίτλο «The Able Label Singles» που μαζεύει τα δυο πρώτα 7ιντσα του συγκροτήματος και έχει και εξώφυλλο το κορίτσι μας.

Δεύτεροι ήρθαν οι δημοφιλείς στην Ελλάδα Hefner, οι οποίοι ξεκίνησαν με τη Lee Remick το 1997 (η ίδια είχε πεθάνει το 1991). Δεύτερο δισκάκι για το συγκρότημα, 500 αντίτυπα (βρίσκεται!), η Lee στο εξώφυλλο και “when I was young I dreamt of Lee Remick” στους στίχους. Άξια!

Ανούσιο trivia: και οι Hefner έχουν τραγούδι Karen (στο Hefner Heart)...

You keep me hangιng on - χαμούρα: covers pt1

Πόσοι άραγε έχουν έστω ακουστά το όνομα Vanilla Fudge στις μέρες μας; Και όμως πρόκειται για συγκρότημα που σάρωνε στην Αμερική στα τέλη των 60's (οι Zeppelin έπαιζαν support σε αυτούς), και όλα τα "βιβλία" τους αναφέρουν σαν το πλέον επιδραστικό σχήμα για την ανάπτυξη τόσο του heavy rock όσο και του ψυχεδελικού ήχου.

Ομολογώ πως και εγώ δεν τους είχα ψάξει τόσο προσεκτικά - ίσως επηρεασμένος από το γεγονός πως έπαιζαν ως επί το πλείστον διασκευές και όχι δικές τους συνθέσεις. Έπαθα λοιπόν την πλάκα μου ανακαλύπτοντας ξανά τον πρώτο και ομώνυμο δίσκο τους, κυκλοφορία του 1967 .

Πρόκειται για ένα μετα-μοντέρνο αριστούργημα, θα έλεγε κανείς προπομπός της εποχής των re-mixes, αποτελούμενο αποκλειστικά από διασκευές. Τα κομμάτια - δημοφιλή κομμάτια της εποχής, Beatles, Motown funk/soul, Cher - είναι παιγμένα με ένα εντελώς μοναδικό τρόπο: στη μισή από την αρχική τους ταχύτητα, χορωδιακά φωνητικά, δραματικές ερμηνείες, εκκλησιαστικό-hammond όργανο που πλημμυρίζει το χώρο, ξεκούρδιστες κιθάρες, λυσσαλέα τύμπανα. Και πάνω απ'όλα αδιάκοπες εναλλαγές από μία ένταση που πλησιάζει τα όρια της φασαρίας σε μια ησυχία που σβήνει μέσα στη σιωπή.



Ειλικρινά δεν ξέρω τι ναρκωτικά έπιναν, αλλά το ότι μπόρεσαν και άκουσαν μέσα στο πολύ όμορφο up-tempo τραγουδάκι των Supremes αυτό τον υπερ-δραματικό, ψυχεδελικό ύμνο  στο τέλος μιας σχέσης που οι ίδιοι ηχογράφησαν δεν εξηγείται εύκολα. Δύσκολα το λες και διασκευή, με τόση μουσική που οι ίδιοι ανακάλυψαν σκάβοντας μέσα στη μελωδία του τραγουδιού. Απλά ακούστε και απολαύστε - τι να λέμε τώρα;



YΓ1 music from outer space λέει ο τηλεπαρουσιαστής. Κάποτε αυτά παίζονταν στην τηλεόραση...
ΥΓ2 το αγαπημένο μου πάντως είναι το Εleanor Rigby
ΥΓ3 και η εκδοχή της Kim Wilde μια χαρά είναι - αλλά μην θίγουμε τα ιερά και τα όσια με αστείες συγκρίσεις.

Iron Maiden's gonna get you

Κανένα μουσικό είδος δεν περιχαρακώθηκε με τόσο βάναυσο τρόπο όσο το heavy metal. Και πράγματι: όσοι ακούνε heavy metal ακούνε μόνο heavy metal και τίποτα άλλο. Όλοι οι υπόλοιποι περιφρονούν το metal ως μουσική για σπυριάρηδες εφήβους με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Επιτέλους, κάποια στιγμή και το metal θα πρέπει να πάρει τη θέση που του αναλογεί στην ιστορία της rock μουσικής. Γιατί, προτού στηθούν τα χαρακώματα, το metal αποτελούσε ένα ζωτικό μέρος της, σε άμεση επικοινωνία με τις εκάστοτε μουσικές εξελίξεις.

Κανένα συγκρότημα δεν συμπυκνώνει την ιστορία του metal - και την μοίρα του - όσο οι Iron Maiden. Όποιος έχει μεγαλώσει στην δεκαετία του '80 καταλαβαίνει γιατί μιλάω. Δεν νοούνταν να ακούς metal και να μην προσκυνάς τους Maiden. Γιατί άραγε; Απλά γιατί οι Maiden - εσκεμμένα ή όχι - έθεσαν τα όρια του είδους σε όλα τα επίπεδα: σκληρές κιθάρες + επικές μελωδίες + "καθαρός" ήχος + τερατάκια στα εξώφυλλα + δερμάτινα και μακρύ μαλλί= η μανιέρα μέσα στην οποία το metal απολιθώθηκε και έχασε όλη τη φρεσκάδα και την επαναστατικότητα που το διέκρινε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Με τους Maiden το metal αποκόπηκε από τις rock'n'roll καταβολές του και φυσιολογικά εκφυλίστηκε σε  ένα αναμάσημα δίχως ουσία.

Για τους λιγότερο μυημένους θα πρέπει να αναφέρω ότι οι Maiden εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 μαζί με δεκάδες άλλα βρετανικά συγκροτήματα - παντελώς άγνωστα στις μέρες μας - ως εκφραστές του νέου κύματος του βρετανικού heavy metal και ως απάντηση στην έκρηξη του punk στο νησί. Απάντηση στο punk - αλλά με άφθονα στοιχεία από αυτό, όσο και αν οι πιστοί μεταλλάδες ορκίζονται για το αντίθετο. Αυτοχρηματοδοτούμενες ηχογραφήσεις - lo-fi ήχος - επίθεση στο κατεστημένο - αλητεία - η πηγή ήταν και εδώ η ίδια - rock'n'roll ρε μουνιά που θα έλεγε κάποιος (εγώ ίσως;)

Δεν προσπαθώ βεβαίως να εξισώσω το punk με το metal, οι διαφορές είναι προφανείς και πασίγνωστες, απλά το χάσμα δεν είναι τόσο αχανές όσο κάποιοι νομίζουν - υπάρχουν και οι θεοί Motorhead να μας το υπενθυμίζουν πάντα αυτό.

Το πρώτο Maiden δισκάκι - ανεξάρτητα από metal ή ξε-metal - είναι ένα αριστούργημα της ροκ μουσικής, από τα αυθεντικότερα και δυνατότερα δείγματα του είδους, μπουνιά στο στομάχι. Και ναι, υπάρχουν οι επικές μελωδίες και οι διπλές κιθάρες αλά Thin Lizzy. Υπάρχει όμως και ένας βρώμικος, lo-fi ήχος. Υπάρχουν στίχοι που υμνούν την αγνή αλητεία (Prowler, Charlotte the Harlot). Υπάρχει ένας εμβληματικός τραγουδιστής - ΚΟΝΤΟΚΟΥΡΕΜΕΝΟΣ - που τραγουδά αλλά και φτύνει τις λέξεις με πάνκικο τρόπο. Και υπάρχει ένας μπασίστας - ο μεγάλος Steve Harris - που παίζει μπροστά από τις κιθάρες μόνο όπως γινόταν τότε στο post-punk. Ναι, οι Maiden είναι το heavy metal, προτού όμως αυτό εκτοξευτεί από τον πλανήτη Γη σε άλλους, δικούς του γαλαξίες.

Σύντομα οι Maiden ξεφορτώθηκαν τον Paul Di Anno - τον τραγουδιστή τους - προσλαμβάνοντας έναν μελωδικότερο και πάνω απ'όλα ΜΑΚΡΥΜΑΛΛΗ αντικαταστάτη. Από τότε ξεκίνησε και η τυποποίησή τους - όχι πως ήταν κακοί αλλά απουσίαζε πλέον η ζωντάνια, ο τσαμπουκάς, το ρίσκο. Τα συγκροτήματα του New Wave of British Heavy Metal είτε ξεπουλήθηκαν στις πολυεθνικές - όπως οι Def Leppard, που προτού καταντήσουν μουσική υπόκρουση στον Love FM τσακίζαν κόκαλα με τον ήχο τους  http://www.youtube.com/watch?v=xBy1jx5PQxM - είτε επέστρεψαν για δουλειά στις οικοδομές και τα φαστφουντάδικα. Οι Iron Maiden έγιναν εκατομμυριούχοι - το metal πέθανε, τόσο απλά. Θα υπάρχει πάντα όμως ο πρώτος τους δίσκος - όπου στο εξώφυλλο το θρυλικό τερατάκι Eddie εμφανίζεται με punk κόμμωση - να μας θυμίζει το πόσο σπουδαίοι είχαν υπάρξει. Και θα υπάρχουν κομμάτια όπως το ακόλουθο να μας φέρνουν ανατριχίλα, σε όποιο είδος και να τα κατατάσσουμε. Μουσική είναι.

Tindersticks (again and again...)

Όταν η συζήτηση αφορά τους Tindersticks, δεν έχει κανένα νόημα να προσποιηθώ τον "αντικειμενικό" (ούτως ότι χλιαρός ει, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου, που λέει και κάποια ψυχή): Τους λατρεύω, τους θαυμάζω για τα αριστουργήματα που μας έχουν χαρίσει, τους αγαπάω για τις συναυλίες τους (είναι το συγκρότημα που έχω δει τις περισσότερες φορές ζωντανά). 

Επιπλέον, κι αυτό είναι κάτι διαφορετικό και όχι αυτονόητο, τους σέβομαι γιατί άντεξαν την φυσιολογική κάμψη που αναγκαστικά περνά ένα συγκρότημα που υπάρχει και δημιουργεί εδώ και 20 χρόνια (παραπάνω αν συνυπολογίσουμε τους Asphalt Ribbons) χωρίς να διαλυθούν ή να ευτελιστούν. Και επανήλθαν από το 2008 και είναι πάλι εδώ, τώρα, όχι σαν ανάμνηση περασμένων μεγαλείων, όχι σαν ξεδοντιασμένα λιοντάρια ή "επασύνδεση" αρπαχτής, αλλά ως καλλιτέχνες που έχουν να πουν κάτι σημαντικό. 

Είμαι στο τρίτο άκουσμα του "The Something Rain" (κυκλοφορεί από την Lucky Dog, την Constellation και την City Slang σε λίγες μέρες) και ξέρω ήδη ότι είναι όλα εδώ: το Chocolate που ανοίγει τον δίσκο είναι η συνέχεια του My Sister, το Frozen Autumn σε πιάνει με τη μία, ο Terry Edwards κάνει τις ενορχηστρώσεις, ο David Kitt επιστρέφει και στη σύνθεση (στο Frozen, μαζί με τον Stuart)...

Μουσική για την ψυχή. All is not lost.