Όταν η συζήτηση αφορά τους Tindersticks, δεν έχει κανένα νόημα να προσποιηθώ τον "αντικειμενικό" (ούτως ότι χλιαρός ει, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου, που λέει και κάποια ψυχή): Τους λατρεύω, τους θαυμάζω για τα αριστουργήματα που μας έχουν χαρίσει, τους αγαπάω για τις συναυλίες τους (είναι το συγκρότημα που έχω δει τις περισσότερες φορές ζωντανά).
Επιπλέον, κι αυτό είναι κάτι διαφορετικό και όχι αυτονόητο, τους σέβομαι γιατί άντεξαν την φυσιολογική κάμψη που αναγκαστικά περνά ένα συγκρότημα που υπάρχει και δημιουργεί εδώ και 20 χρόνια (παραπάνω αν συνυπολογίσουμε τους Asphalt Ribbons) χωρίς να διαλυθούν ή να ευτελιστούν. Και επανήλθαν από το 2008 και είναι πάλι εδώ, τώρα, όχι σαν ανάμνηση περασμένων μεγαλείων, όχι σαν ξεδοντιασμένα λιοντάρια ή "επασύνδεση" αρπαχτής, αλλά ως καλλιτέχνες που έχουν να πουν κάτι σημαντικό.
Είμαι στο τρίτο άκουσμα του "The Something Rain" (κυκλοφορεί από την Lucky Dog, την Constellation και την City Slang σε λίγες μέρες) και ξέρω ήδη ότι είναι όλα εδώ: το Chocolate που ανοίγει τον δίσκο είναι η συνέχεια του My Sister, το Frozen Autumn σε πιάνει με τη μία, ο Terry Edwards κάνει τις ενορχηστρώσεις, ο David Kitt επιστρέφει και στη σύνθεση (στο Frozen, μαζί με τον Stuart)...
Μουσική για την ψυχή. All is not lost.
4η ακρόαση σήμερα. Είναι μεγάλος δίσκος ή είναι η ιδέα μου;
ΑπάντησηΔιαγραφή