Πόσοι άραγε έχουν έστω ακουστά το όνομα Vanilla Fudge στις μέρες μας; Και όμως πρόκειται για συγκρότημα που σάρωνε στην Αμερική στα τέλη των 60's (οι Zeppelin έπαιζαν support σε αυτούς), και όλα τα "βιβλία" τους αναφέρουν σαν το πλέον επιδραστικό σχήμα για την ανάπτυξη τόσο του heavy rock όσο και του ψυχεδελικού ήχου.
Ομολογώ πως και εγώ δεν τους είχα ψάξει τόσο προσεκτικά - ίσως επηρεασμένος από το γεγονός πως έπαιζαν ως επί το πλείστον διασκευές και όχι δικές τους συνθέσεις. Έπαθα λοιπόν την πλάκα μου ανακαλύπτοντας ξανά τον πρώτο και ομώνυμο δίσκο τους, κυκλοφορία του 1967 .
Πρόκειται για ένα μετα-μοντέρνο αριστούργημα, θα έλεγε κανείς προπομπός της εποχής των re-mixes, αποτελούμενο αποκλειστικά από διασκευές. Τα κομμάτια - δημοφιλή κομμάτια της εποχής, Beatles, Motown funk/soul, Cher - είναι παιγμένα με ένα εντελώς μοναδικό τρόπο: στη μισή από την αρχική τους ταχύτητα, χορωδιακά φωνητικά, δραματικές ερμηνείες, εκκλησιαστικό-hammond όργανο που πλημμυρίζει το χώρο, ξεκούρδιστες κιθάρες, λυσσαλέα τύμπανα. Και πάνω απ'όλα αδιάκοπες εναλλαγές από μία ένταση που πλησιάζει τα όρια της φασαρίας σε μια ησυχία που σβήνει μέσα στη σιωπή.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι ναρκωτικά έπιναν, αλλά το ότι μπόρεσαν και άκουσαν μέσα στο πολύ όμορφο up-tempo τραγουδάκι των Supremes αυτό τον υπερ-δραματικό, ψυχεδελικό ύμνο στο τέλος μιας σχέσης που οι ίδιοι ηχογράφησαν δεν εξηγείται εύκολα. Δύσκολα το λες και διασκευή, με τόση μουσική που οι ίδιοι ανακάλυψαν σκάβοντας μέσα στη μελωδία του τραγουδιού. Απλά ακούστε και απολαύστε - τι να λέμε τώρα;
YΓ1 music from outer space λέει ο τηλεπαρουσιαστής. Κάποτε αυτά παίζονταν στην τηλεόραση...
ΥΓ2 το αγαπημένο μου πάντως είναι το Εleanor Rigby
ΥΓ3 και η εκδοχή της Kim Wilde μια χαρά είναι - αλλά μην θίγουμε τα ιερά και τα όσια με αστείες συγκρίσεις.
speechless...
ΑπάντησηΔιαγραφήthank you :-)
Διαγραφή