Κανένα μουσικό είδος δεν περιχαρακώθηκε με τόσο βάναυσο τρόπο όσο το heavy metal. Και πράγματι: όσοι ακούνε heavy metal ακούνε μόνο heavy metal και τίποτα άλλο. Όλοι οι υπόλοιποι περιφρονούν το metal ως μουσική για σπυριάρηδες εφήβους με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Επιτέλους, κάποια στιγμή και το metal θα πρέπει να πάρει τη θέση που του αναλογεί στην ιστορία της rock μουσικής. Γιατί, προτού στηθούν τα χαρακώματα, το metal αποτελούσε ένα ζωτικό μέρος της, σε άμεση επικοινωνία με τις εκάστοτε μουσικές εξελίξεις.
Κανένα συγκρότημα δεν συμπυκνώνει την ιστορία του metal - και την μοίρα του - όσο οι Iron Maiden. Όποιος έχει μεγαλώσει στην δεκαετία του '80 καταλαβαίνει γιατί μιλάω. Δεν νοούνταν να ακούς metal και να μην προσκυνάς τους Maiden. Γιατί άραγε; Απλά γιατί οι Maiden - εσκεμμένα ή όχι - έθεσαν τα όρια του είδους σε όλα τα επίπεδα: σκληρές κιθάρες + επικές μελωδίες + "καθαρός" ήχος + τερατάκια στα εξώφυλλα + δερμάτινα και μακρύ μαλλί= η μανιέρα μέσα στην οποία το metal απολιθώθηκε και έχασε όλη τη φρεσκάδα και την επαναστατικότητα που το διέκρινε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Με τους Maiden το metal αποκόπηκε από τις rock'n'roll καταβολές του και φυσιολογικά εκφυλίστηκε σε ένα αναμάσημα δίχως ουσία.
Για τους λιγότερο μυημένους θα πρέπει να αναφέρω ότι οι Maiden εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 μαζί με δεκάδες άλλα βρετανικά συγκροτήματα - παντελώς άγνωστα στις μέρες μας - ως εκφραστές του νέου κύματος του βρετανικού heavy metal και ως απάντηση στην έκρηξη του punk στο νησί. Απάντηση στο punk - αλλά με άφθονα στοιχεία από αυτό, όσο και αν οι πιστοί μεταλλάδες ορκίζονται για το αντίθετο. Αυτοχρηματοδοτούμενες ηχογραφήσεις - lo-fi ήχος - επίθεση στο κατεστημένο - αλητεία - η πηγή ήταν και εδώ η ίδια - rock'n'roll ρε μουνιά που θα έλεγε κάποιος (εγώ ίσως;)
Δεν προσπαθώ βεβαίως να εξισώσω το punk με το metal, οι διαφορές είναι προφανείς και πασίγνωστες, απλά το χάσμα δεν είναι τόσο αχανές όσο κάποιοι νομίζουν - υπάρχουν και οι θεοί Motorhead να μας το υπενθυμίζουν πάντα αυτό.
Το πρώτο Maiden δισκάκι - ανεξάρτητα από metal ή ξε-metal - είναι ένα αριστούργημα της ροκ μουσικής, από τα αυθεντικότερα και δυνατότερα δείγματα του είδους, μπουνιά στο στομάχι. Και ναι, υπάρχουν οι επικές μελωδίες και οι διπλές κιθάρες αλά Thin Lizzy. Υπάρχει όμως και ένας βρώμικος, lo-fi ήχος. Υπάρχουν στίχοι που υμνούν την αγνή αλητεία (Prowler, Charlotte the Harlot). Υπάρχει ένας εμβληματικός τραγουδιστής - ΚΟΝΤΟΚΟΥΡΕΜΕΝΟΣ - που τραγουδά αλλά και φτύνει τις λέξεις με πάνκικο τρόπο. Και υπάρχει ένας μπασίστας - ο μεγάλος Steve Harris - που παίζει μπροστά από τις κιθάρες μόνο όπως γινόταν τότε στο post-punk. Ναι, οι Maiden είναι το heavy metal, προτού όμως αυτό εκτοξευτεί από τον πλανήτη Γη σε άλλους, δικούς του γαλαξίες.
Σύντομα οι Maiden ξεφορτώθηκαν τον Paul Di Anno - τον τραγουδιστή τους - προσλαμβάνοντας έναν μελωδικότερο και πάνω απ'όλα ΜΑΚΡΥΜΑΛΛΗ αντικαταστάτη. Από τότε ξεκίνησε και η τυποποίησή τους - όχι πως ήταν κακοί αλλά απουσίαζε πλέον η ζωντάνια, ο τσαμπουκάς, το ρίσκο. Τα συγκροτήματα του New Wave of British Heavy Metal είτε ξεπουλήθηκαν στις πολυεθνικές - όπως οι Def Leppard, που προτού καταντήσουν μουσική υπόκρουση στον Love FM τσακίζαν κόκαλα με τον ήχο τους http://www.youtube.com/watch?v=xBy1jx5PQxM - είτε επέστρεψαν για δουλειά στις οικοδομές και τα φαστφουντάδικα. Οι Iron Maiden έγιναν εκατομμυριούχοι - το metal πέθανε, τόσο απλά. Θα υπάρχει πάντα όμως ο πρώτος τους δίσκος - όπου στο εξώφυλλο το θρυλικό τερατάκι Eddie εμφανίζεται με punk κόμμωση - να μας θυμίζει το πόσο σπουδαίοι είχαν υπάρξει. Και θα υπάρχουν κομμάτια όπως το ακόλουθο να μας φέρνουν ανατριχίλα, σε όποιο είδος και να τα κατατάσσουμε. Μουσική είναι.
Δεν προσπαθώ βεβαίως να εξισώσω το punk με το metal, οι διαφορές είναι προφανείς και πασίγνωστες, απλά το χάσμα δεν είναι τόσο αχανές όσο κάποιοι νομίζουν - υπάρχουν και οι θεοί Motorhead να μας το υπενθυμίζουν πάντα αυτό.
Το πρώτο Maiden δισκάκι - ανεξάρτητα από metal ή ξε-metal - είναι ένα αριστούργημα της ροκ μουσικής, από τα αυθεντικότερα και δυνατότερα δείγματα του είδους, μπουνιά στο στομάχι. Και ναι, υπάρχουν οι επικές μελωδίες και οι διπλές κιθάρες αλά Thin Lizzy. Υπάρχει όμως και ένας βρώμικος, lo-fi ήχος. Υπάρχουν στίχοι που υμνούν την αγνή αλητεία (Prowler, Charlotte the Harlot). Υπάρχει ένας εμβληματικός τραγουδιστής - ΚΟΝΤΟΚΟΥΡΕΜΕΝΟΣ - που τραγουδά αλλά και φτύνει τις λέξεις με πάνκικο τρόπο. Και υπάρχει ένας μπασίστας - ο μεγάλος Steve Harris - που παίζει μπροστά από τις κιθάρες μόνο όπως γινόταν τότε στο post-punk. Ναι, οι Maiden είναι το heavy metal, προτού όμως αυτό εκτοξευτεί από τον πλανήτη Γη σε άλλους, δικούς του γαλαξίες.
Σύντομα οι Maiden ξεφορτώθηκαν τον Paul Di Anno - τον τραγουδιστή τους - προσλαμβάνοντας έναν μελωδικότερο και πάνω απ'όλα ΜΑΚΡΥΜΑΛΛΗ αντικαταστάτη. Από τότε ξεκίνησε και η τυποποίησή τους - όχι πως ήταν κακοί αλλά απουσίαζε πλέον η ζωντάνια, ο τσαμπουκάς, το ρίσκο. Τα συγκροτήματα του New Wave of British Heavy Metal είτε ξεπουλήθηκαν στις πολυεθνικές - όπως οι Def Leppard, που προτού καταντήσουν μουσική υπόκρουση στον Love FM τσακίζαν κόκαλα με τον ήχο τους http://www.youtube.com/watch?v=xBy1jx5PQxM - είτε επέστρεψαν για δουλειά στις οικοδομές και τα φαστφουντάδικα. Οι Iron Maiden έγιναν εκατομμυριούχοι - το metal πέθανε, τόσο απλά. Θα υπάρχει πάντα όμως ο πρώτος τους δίσκος - όπου στο εξώφυλλο το θρυλικό τερατάκι Eddie εμφανίζεται με punk κόμμωση - να μας θυμίζει το πόσο σπουδαίοι είχαν υπάρξει. Και θα υπάρχουν κομμάτια όπως το ακόλουθο να μας φέρνουν ανατριχίλα, σε όποιο είδος και να τα κατατάσσουμε. Μουσική είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου