Με την έλευση του 2012 καιρός να διαλυθούν δύο μύθοι: πρώτον, δεν ακούω μόνο ηλεκτρικές κιθάρες (υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες το επόμενο κείμενο να είναι πάνω στα κουαρτέτα του Bela Bartok). Δεύτερον, δεν πέθαναν όλοι οι μεγάλοι της jazz σε μικρή ηλικία και από υπερβολική δόση πρέζας. Ο σαξοφωνίστας - φλαουτίστας Sammy Rivers για παράδειγμα μας άφησε στις 26 Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους, σε ηλικία 88 ετών. Όχι από ναρκωτικά. Και ήταν ένας από τους μεγάλους.
Ο Rivers υπήρξε καταλύτης στη διαμόρφωση του ιδιώματος της free jazz, όντας από τους πρώτους jazzmen που έσπρωξαν τους παραδοσιακούς κανόνες της jazz στα όρια τους. Χωρίς ωστόσο να τους καταργεί. Χωρίς να εκτρέπεται στο χάος. Διατηρώντας το μέτρο, την αρμονία. Το αποτέλεσμα ακούγεται κάπως έτσι: μελίρρυτος κακοφωνία.
Αλλά βέβαια στην jazz δεν αρκούν μόνο οι προθέσεις, τα μεγαλόπνοα σχέδια, οι εμπνεύσεις. Η jazz δεν είναι μουσική που γράφεται στο χαρτί, αλλά μουσική που παίζεται, που βιώνεται, μουσική-βίωμα. Ο Rivers είχε την τύχη να παίζει με τους καλύτερους (Hubbard, R. Carter, J. Byard, Hancock, T. Williams κ.λπ., κ.λπ.). Και ήταν και ο ίδιος ένας από τους καλύτερους, φυσώντας τα πνευστά του με τρόπο μοναδικό και αναγνωρίσιμο, με πάθος και με μέτρο. Ας τον ακούσουμε στο αριστουργηματικό Catta του Bobby Hutcherson: το σόλο του ανοιγοκλείνει σαν βεντάλια – μια έξω με ορμή στη φούρια της ζωής – μια μέσα με ευαισθησία στο κέντρο της σιωπής. Όχι τόσο εντυπωσιακό όσο το ξεσάλωμα του Hubbard στην τρομπέτα που ακολουθεί αλλά εξίσου όμορφο και αποτελεσματικό.
Και αν τα φιλαράκια του Sam Rivers στον ουρανό μπορεί να τον επιπλήττουν που άργησε τόσο να τους συναντήσει, νομίζω πως δικαιούται να τους απαντήσει πως εκείνοι ήταν που έφυγαν τόσο πολύ νωρίς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου