«Έχεις που έχεις κάνα μήνα να γράψεις, φτιάξε τουλάχιστον μια λίστα. Δεν βλέπεις ο Enzian τι γρήγορα που τη σκάρωσε;» Η γλυκιά φωνή του Freakastaire ήταν κακός οιωνός, δεν είναι καιροί να χάσουμε και τη δουλειά μας...
Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Αρρωσταίνω με τις λίστες. Είναι μια βίαιη απόπειρα κατάργησης της πολυπλοκότητας της ζωής, μια μάταιη χίμαιρα ταξινόμησης της χαοτικής (μουσικής και όχι μόνο) ύπαρξης που με παραλύει. Και εξηγούμαι:
Η αρχή της απροσδιοριστίας. Όταν έχουμε κάποιες εκατοντάδες gigabytes που δεν έχουμε ακούσει, όταν κυκλοφορούν χιλιάδες δίσκοι κάθε χρόνο, χώρια το bandcamp και το soundcloud, τι είδους «καλύτερα» είναι αυτά που θα βάλω στη λίστα μου, όταν αύριο κιόλας μπορεί να ανακαλύψω ή να προσέξω κάτι που θα έπρεπε δικαιωματικά να βρίσκεται πολύ ψηλά, αν όχι στην κορυφή της λίστας; Επιπλέον, κάθε μεγάλος μουσικός δημιουργεί τους προγόνους του, ενώ επόμενα βήματα ακόμα και του ίδιου καλλιτέχνη μπορούν να εξηγήσουν ή να φωτίσουν διαφορετικά τα προηγούμενα. Και πολύ συχνά οι πραγματικά μεγάλοι δίσκοι της χρονιάς μάς ξεφεύγουν. Σε πόσες λίστες είχαν μπει ο Zappa, ο Beefheart, ο Drake, οι Can ή οι Swans;
Η αρχή της σχετικότητας. Με το χέρι στην καρδιά, πόσους από τους δίσκους του 2007 ή του 2009 ξαναβάζουμε να ακούσουμε; Αυτό έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο που καταναλώνεται πλέον η μουσική όσο και με το γεγονός ότι βγαίνει πολλή καλή μουσική αλλά σπάνια πολύ καλή μουσική. Κι έπειτα, δεν είναι όλες οι μουσικές για όλες τις ώρες. «Άλλα μου λες με τον καφέ κι άλλα με το κρασί» που λέει κι ο ποιητής. Για παράδειγμα, αριστούργημα ο δίσκος του Josh T. Pearson και μπράβο στο παλικάρι, αλλά μακράν ημών. Κάνει τους Red House Painters και τη Nico (και πολλούς άλλους) να ακούγονται σα μουσική για παιδικό πάρτυ. Αν χρειαστεί να τον ξανακούσω, θα σημαίνει ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ άσχημα... Επίσης, το αριστουργηματικό «Jeguol Naw Betwa» του Mahmoud Ahmed που κυκλοφόρησε το 2011 η Mississippi Records τυπικά είναι επανέκδοση από το 1978, όλοι όμως εκτός Addis Ababa το ακούσαμε τώρα για πρώτη φορά...
Ο πληθωρισμός. Και κάπως έτσι οδηγούμαστε στις ετικέτες, τις υποκατηγορίες, τα υποσύνολα. «Οι 150 καλύτεροι δίσκοι του 2011», «τα 10 must must must τραγούδια της ημέρας», «οι κορυφαίες ambient drone / post glitch hop κυκλοφορίες» και δεν συμμαζεύεται, κυριολεκτικά.
«Εντάξει ρε φίλε, μη μας πρήζεις, φτιάξε μια λίστα με τους δίσκους του 2011 που άκουσες εσύ και θεωρείς τώρα καλύτερους κι άσε τα υπόλοιπα για την ιστορία». Σωστό κι αυτό. Υποπτεύομαι ότι οι περισσότεροι έχουν σταματήσει να διαβάζουν αυτό το παραλήρημα προ πολλού, οπότε ας το κλείνουμε:
Γενικά συμφωνώ με τις επιλογές του Enzian, ακόμη και με αυτούς που λέει ότι μπορεί να αδίκησε (π.χ. Atlas Sound). Οι δίσκοι της PJ Harvey, του Kurt Vile και του Bill Callahan δεν μπορούν να λείπουν ούτε από τη λίστα του σουπερμάρκετ. Θα πρόσθετα τους Wilco γιατί είναι οι Wilco, τους War On Drugs του σπουδαίου συνοδοιπόρου του Kurt Vile Adam Granduciel, τους Woods και τους Oh Sees, τον Sandro Perri, τον Jonathan Wilson κι ας τον σπρώχνει το Uncut, αρκετές κυκλοφορίες της Sacred Bones και τους Mogwai, Tom Waits και M83 γιατί είναι δύσκολο να συνεχίζεις σε υψηλό επίπεδο τόσα χρόνια μετά.
Από τις μουσικές που δεν ακούω πολύ, αλλά που είναι ξεκάθαρα κυκλοφορίες του 2011 (ενώ ο Callahan ή ο Bon Iver είναι, ας πούμε, άχρονοι) ξεχωρίζω τον Caretaker, τους Aethenor, τους Prurient, τον Kuedo, τον Oneohtrix και μερικά ακόμη που μπορούμε να παρουσιάσουμε και εδώ.
Επίσης, το 2011 ήταν σίγουρα μια χρονιά για τις γυναίκες. Μαζί με την PJ, την Anna Calvi και τη Lykke Li, υπάρχει η Julianna Barwick, η Julia Kent, η Grouper, η Evangelista, η Zola Jesus, η Chelsea Wolfe, η Ela Orleans, η Maria Minerva…
Τέλος, αυτό που μάλλον θα κρατήσω, είναι ότι το 2011 ήταν για μένα η χρονιά των γερόλυκων, των μουσικών με τα πάρα πολλά ένσημα που δεν έχουν τίποτε να αποδείξουν και έβγαλαν δίσκους που δεν θα μπουν σε καμία λίστα με τις 10 καλύτερες κυκλοφορίες του 2011, αλλά παίζουν άνετα για μένα στην First Division και που ξέρω ότι θα ξανακούσω πολλές φορές και μέσα στο 2012. Είναι, ιδίως, ο Phil Wilson (God Bless Jim Kennedy), o D. Charles Speer (Arghiledes), ο J. Mascis (Several Shades Of Why), ο Stephen Malkmus (Mirror Traffic), ο Matt Elliott (Broken Man), οι Bats (Free All The Monsters), οι Jayhawks (Mockingbird Time) και οι Feelies (Here Before).
Καλή χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου