Kurt Vile CDRs #2: 9 Home Recordings (2004)

Σεμνά και ταπεινά (μπρρρρ...). Αξίζει να προσέξει κανείς πώς ξεκίνησαν τα Freeway In Mind και Blackberry σε αυτές τις σπιτικές ηχογραφήσεις και πώς κατέληξαν ως Freeway στο Constant Hitmaker το 2008 και Blackberry Song στο Childish Prodigy το 2009 αντίστοιχα.

Girls - Father, Son, Holy Ghost (2011)

Μα καλά δεν υποτίθεται πως το indie-rock σνομπάρει το κλασικό 70’s rock; Δεν κράζουν τα χιπστεράκια ανηλεώς στο twitter συγκροτήματα όπως οι Deep Purple (χωρίς ποτέ να τα έχουν στα αλήθεια ακούσει); Τότε, τι είναι τούτη η φανταστική κομματάρα: με τις τριπλές και τετραπλές κιθάρες, το ατσάλινο riff, το έξαλλο σόλο, τον επίλογο με τα φλάουτα;

Ναι, ο καινούριος δίσκος των Girls είναι. Διατηρώντας τον ήχο που τους έχει ήδη καθιερώσει – εμπορικά και καλλιτεχνικά – αναμετρώνται με μουσικές νόρμες που μοιάζουν εδώ και δεκαετίες εξαντλημένες. Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό: ας ακούσει κανείς το Vomit (βγαλμένο λες απ’ ευθείας από το Dark Side of the Moon), το Forgiveness, το Love Like a River. Τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά δοσμένο με αγνό συναίσθημα, με τόλμη, με την τόλμη του αγνού συναισθήματος.

Και όπου υπάρχει ταλέντο και τόλμη (ή μήπως αυτά τα δύο πάνε πακέτο;) υπάρχει πάντα και όμορφη μουσική...(εμένα πάντως το Die μου θύμισε Budgie, αλλά για αυτούς κάποια άλλη φορά).

Enzian

The Clientele – Suburban Light (2000)

Από την υπογραφή του (ηγεμονικού) συμβολαίου μου με τον όμιλο Focanegra περίμενα την πρώτη φθινοπωρινή βροχή για να ποστάρω αυτόν τον πολυαγαπημένο δίσκο από ένα πραγματικά σπουδαίο συγκρότημα. Είναι Άγγλοι, αλλά άρεσαν περισσότερο στην Αμερική. Είναι lo-fi, είναι pop, 60's nostalgia, είναι ό,τι θέλετε. Σε έναν δίκαιο κόσμο (δεν είναι) οι δίσκοι των Clientele θα παίζονταν στο μετρό και θα μοιράζονταν στα σχολεία ή έστω από τις εφημερίδες (dream on). Τέλος πάντων, το Suburban Light είναι η πρώτη μακράς διαρκείας κυκλοφορία τους και συγκεντρώνει παλιότερες, δυσεύρετες δουλειές τους. Στη συνέχεια «καθάρισαν» λίγο τον ήχο τους, ασχολήθηκαν και με άλλα πράγματα (π.χ. τους Amor de Dias), αλλά παρέμειναν εξαιρετικοί. Μια γλυκιά μελαγχολία (όχι κατάθλιψη) που είναι ό,τι πρέπει για σούρουπο ή βράδυ, με βροχή ή έστω συννεφιά.  Άντε, πάρτε και το Saturday από το “A Fading Summer” EP, επίσης του 2000.

ipchrist

Evangelista – Animal Tongue (Constellation Records, 2011)

Όχι δεν πρόκειται για την Linda (you wish…). Η Carla Bozulich ηχογραφεί με το συγκρότημά της στην Constellation (όπως και οι Godspeed, Silver Mt. Zion, Do Make Say Think, Land of Kush, Vic Chesnutt και, πλέον, και οι Tindersticks) και αυτό από μόνο του είναι ή θα έπρεπε να είναι εγγύηση. Αυτός είναι ο τέταρτος δίσκος της και είναι ένας δίσκος με πολύ μεγάλη συναισθηματική ένταση (στη μουσική, τη φωνή, τους στίχους), εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και μια ατμόσφαιρα που γίνεται ορισμένες φορές δυσ-οίωνη (“Black Jesus”) έως και δυσ-άρεστη (“Die Alone”). Μουσική για συγκεκριμένες ώρες και ανθρώπους ίσως, σίγουρα όμως μουσική σημαντική και σημαίνουσα όμως που αξίζει να ακουστεί.

http://youtu.be/DtWlnwZqNnc

Green Grass

 Κάθε φορά που ακούω Τομ Γουέϊτς ψάχνω ν’ανάψω ενα τσιγάρο. Μπορεί να μην είμαι συστηματικός καπνιστής, αλλά με το που ακούω την βραχνάδα της φωνής του, θέλω να γεμίσει το βλέμμα μου με καπνό.

 Με πιάνω να υποδύομαι χαρακτήρα από βιβλίο του Μπουκόφσκι και μεταφέρομαι τηλεπαθητικά σε εκείνο το μπαράκι που το δείχνει ακόμα και ο Κολοκοτρώνης, ανεβασμένος πάνω στο άλογο του με προτεταμένο το χέρι δείχνοντας μια στοά απέναντι...

 Δεν μπορώ να διαλέξω με σιγουριά ποιο είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από τον Τομ Γουέϊτς, αλλά σε όποιο τραγούδι του έχει παίξει κιθάρα ο Μαρκ Ρίμποτ το επίπεδο ανεβαίνει έναν όροφο.

Υ.Γ Η Cibelle με αυτή την διασκευή αλλά και με το υπέροχο βίντεο κλίπ, έκανε το κομμάτι δικό της.

Υ.Γ 2 Κάποτε μου είχαν πει: "Ποτέ μην αφήσεις γυναίκα που γουστάρει Τομ Γουέϊτς".

Τσιγαράκι;

Kurt Vile CDRs #1 - 3 new hits (2005)

Kurt Vile CDRs #1: 3 new hits (2005)

Ο Kurt Vile ήταν για πολλούς (τρόπος του λέγειν: για μένα και τους φίλους μου σίγουρα) από τις απολαύσεις του φετινού Primavera. Δεν το λες έκπληξη, γιατί οι δίσκοι του ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ καλοί, σίγουρα όμως ήταν επιβεβαίωση. Όταν βλέπεις και πόσο νέος (και baby-face) είναι, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι έχει τόσο μέλλον μπροστά του.

Η έκπληξη, λοιπόν, είναι ότι έχει και τόσο παρελθόν πίσω του. Μέσα από τη Βαβυλώνα του ebayήρθαν στα χέρια μου μερικά σπιτικά και με συγκινητικό τρόπο χειροποίητα (και κατά τα φαινόμενα αρκετά σπάνια) CDR του νεαρού κ. Vile από το 2004 – 2006 (στο δημοτικό ήταν;). Θα προσπαθήσω να τα ανεβάσω στις επόμενες εβδομάδες. Στα δικά μου αυτιά, τουλάχιστον, το ταλέντο του φαίνεται και με το παραπάνω.

Enjoy!

ipchrist