Girls - Father, Son, Holy Ghost (2011)

Μα καλά δεν υποτίθεται πως το indie-rock σνομπάρει το κλασικό 70’s rock; Δεν κράζουν τα χιπστεράκια ανηλεώς στο twitter συγκροτήματα όπως οι Deep Purple (χωρίς ποτέ να τα έχουν στα αλήθεια ακούσει); Τότε, τι είναι τούτη η φανταστική κομματάρα: με τις τριπλές και τετραπλές κιθάρες, το ατσάλινο riff, το έξαλλο σόλο, τον επίλογο με τα φλάουτα;

Ναι, ο καινούριος δίσκος των Girls είναι. Διατηρώντας τον ήχο που τους έχει ήδη καθιερώσει – εμπορικά και καλλιτεχνικά – αναμετρώνται με μουσικές νόρμες που μοιάζουν εδώ και δεκαετίες εξαντλημένες. Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό: ας ακούσει κανείς το Vomit (βγαλμένο λες απ’ ευθείας από το Dark Side of the Moon), το Forgiveness, το Love Like a River. Τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά δοσμένο με αγνό συναίσθημα, με τόλμη, με την τόλμη του αγνού συναισθήματος.

Και όπου υπάρχει ταλέντο και τόλμη (ή μήπως αυτά τα δύο πάνε πακέτο;) υπάρχει πάντα και όμορφη μουσική...(εμένα πάντως το Die μου θύμισε Budgie, αλλά για αυτούς κάποια άλλη φορά).

Enzian