20 million years away/ Rory Gallagher


Είκοσι χρόνια από τότε που μας άφησε ο Rory Gallagher, ετοιμαζόμουν να γράψω κατεβατά με αφορμή αυτή την επέτειο, την τόσο ασήμαντη όσο όλες οι επέτειοι. Γιατί τι σημασία έχουν οι επέτειοι για αυτούς που έχουν υπερβεί τον χρόνο;
















Θα είχε σίγουρα αναγνωριστεί ως ο σπουδαιότερος λευκός rock-blues κιθαρίστας όλων των εποχών αν ήταν μονάχα κιθαρίστας. Αλλά δεν ήταν αυτό μόνο. Ήταν εξίσου ένας εξαιρετικός συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής, band-leader. Και ήταν ένας μοναδικός τραγουδιστής. Μα πάνω από όλα ήταν ασυμβίβαστος.

Γιατί μόνο ένας ασυμβίβαστος θα είχε αρνηθεί τη θέση του Eric Clapton στους Cream ή του Richie Blackmore στους Deep Purple. Γιατί μόνο ένας ασυμβίβαστος θα αρνούνταν να κοπούν τα σόλο του ώστε τα τραγούδια του να κυκλοφορήσουν σε σινγκλάκια και να χεστεί στο χρήμα. Ιεροσυλίες και εκποιήσεις που δεν μπορούν ποτέ να πληρωθούν αρκετά.

Αλλά να λείπουν τα κατεβατά όταν τα έχει πει όλα ο ίδιος σε αυτό, το πιο αντιπροσωπευτικό, το πιο προσωπικό, το πιο ανεξίτηλο τραγούδι του. Είναι ένα τραγούδι που δεν μπορείς απλά να το ακούσεις, να το θαυμάσεις, να το κρίνεις.



Πρέπει να το βιώσεις. Πρέπει να βρεθείς σε αυτό το καταραμένο ξενοδοχείο, στο μπαρ του το γεμάτο από κόσμο, και να είσαι ωστόσο μόνος, μακριά, εκατομμύρια μίλια μακριά. Και ύστερα το μπαρ να έχει αδειάσει. Και εσύ ακόμη να πίνεις. Αλλά να είναι το ίδιο. Γιατί εσύ απουσιάζεις, απέχεις.

Γιατί εσύ πολύ απλά δεν ανήκεις. Έρχεσαι από αλλού και απλά βρήκες μια κιθάρα μέσα στον ωκεανό του τίποτα και έκανες μουσική τη νοσταλγία σου για την πατρίδα. Γιατί πατρίδα σου δεν είναι η Ιρλανδία, είναι το διάστημα.

Και η κιθάρα σου ανταπέδωσε την αγάπη σου. Και έδωσε στα χέρια σου ήχους που δεν έδωσε στα χέρια κανενός. Όπως στην εισαγωγή του A Million Miles Away. Που είναι εισαγωγή στην έρημο, στο διάστημα, στην απόσταση.

Όχι, δεν έφυγες ποτέ, γιατί δεν ήσουν ποτέ εδώ, για αυτό και η επέτειος του θανάτου σού δεν έχει καμία σημασία. Ήσουν πάντα μακριά. Και η μουσική σου είχε πάνω της τη σφραγίδα του από αλλού, του μακριά.

Enzian

ΥΓ. Το ότι ο Rory Gallagher είναι μεγαλύτερος στην Ελλάδα από οπουδήποτε στον κόσμο, ακόμη και από την Ιρλανδία, δεν είναι τυχαίο. Κάτι ξέρουμε και εμείς ως λαός από ξεριζωμούς, και νοσταλγία, και εξορία στο χρόνο.

This hotel bar is full of people,
The piano man is really laying it down,
The old bartender is as high as a steeple, 
So why tonight should I wear a frown? The joint is jumpin' all around me,
And my mood is really not in style,
Right now the blues flock to surround me,
But I'll break out after a while.
Yes I'm a million miles away,
I'm a million miles away,
I'm sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.
I'm a million miles away,
I'm a million miles away,
But I'm sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.
Why ask how I feel,
Well, how does it look to you?
I fell hook, line and sinker, 
Lost my captain and my crew.
I'm standing on the landing, 
There's no one there but me,
That's where you'll find me,
Looking out on the deep blue sea.
There's a song on the lips of everybody, 
There's a smile all around the room,
There's conversation overflowing, 
But I sit here with the blues.
This hotel bar has lost all its people, 
The piano man has caught the last bus home,
The old bartender just collapsed in the corner, 
Why I'm still here, I just don't know,
I don't know.
I'm a million miles away,
A million miles away,
I'm sailing like a driftwood on a windy bay,
On a windy bay.
I'm a million miles away,
A million miles away,
I'm sailing like a driftwood on a windy bay,
Send me away...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου