Musik fra Sverige

Η ιδέα για το ποστ ξεκίνησε στον απόηχο της πρόσφατης εξαιρετικής συναυλίας των Saxon, όταν ήρθε η κουβέντα με τον Enzian για τη συνεισφορά της Σουηδίας στη μουσική. Νομίζω ότι το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η αγάπη, η γνώση και η αφοσίωση στο είδος με το οποίο ασχολούνται, καθώς και μια αυτοπεποίθηση που τους επιτρέπει να στοχεύσουν, και να φτάσουν, στο υψηλότερο επίπεδο παγκοσμίως (ΔΕΝ θέλω να ακούσω για τους ABBA, όποιος έχει αντίθετη γνώμη να τα πει στα σχόλια). 

Εντελώς αυθαίρετα, όπως πάντα, επιλέγω τρία πολύ αγαπημένα ονόματα (αφήνω συνειδητά εκτός το σπουδαίο σουηδικό prog και τα παρακλάδια του για κάποιο μελλοντικό ποστ):

 Jazz

Όπως όλοι οι Σκανδιναβοί, οι Σουηδοί έχουν αγάπη και παράδοση στην τζαζ, από το Jazz Pa Svenska, τη Monica Zetterlund και τον Lars Gullin μέχρι τον Mats Gustafsson και τους E.S.T. Προσωπική μου αδυναμία, το κουιντέτο του πιανίστα Staffan Abeleen με τον τρομπετίστα Lars Färnlöf. Το youtube έχει δυστυχώς πολύ λίγα δείγματα δουλειάς τους, ωστόσο συστήνω ανεπιφύλακτα όλες τις κυκλοφορίες τους – για την ώρα έχω καταφέρει να αποκτήσω τα Downstream, Persepolis και Svit Cachasa κα μπορώ να εγγυηθώ για αυτά: άρτια, εξωστρεφής και κυρίως απολαυστική modal jazz, όπως θα πρέπει να είναι.

Hardcore

Η ιδέα ότι ο μάλλον καλύτερος hardcore δίσκος των 90s (και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών) δεν έχει βγει στην Δυτική ή έστω στην Ανατολική Ακτή μοιάζει παραδοξολογία, είναι όμως αλήθεια. Το “The Shape Of Punk To Come”, κύκνειο άσμα των Refused το 1998, είναι, για μένα, ακριβώς αυτό. Ενέργεια, θυμός, πρωτοτυπία, ποικιλία, γνώση και τρομερή αυτοπεποίθηση που τους επιτρέπει να βάζουν ακουστικά μέρη, techno περάσματα, βαγκνερικά ιντερλούδια ανάμεσα σε κομμάτια – δυναμίτες. Ένας δίσκος αριστοτεχνικά σχεδιασμένος για πολλά ακούσματα, ο οποίος δεν οφείλει μόνο το όνομά του στην προοδευτική τζαζ του Ornette και της παρέας του.

Metal

Αν είναι πολύ δύσκολο να διακριθεί μια σουηδική μπάντα σε πρωτίστως αμερικάνικους ήχους όπως η jazz ή το hardcore, τα πράγματα φαίνονταν σχεδόν αδύνατα όσον αφορά στο παρακλάδι του metal που ονομάστηκε doom: Πώς να φτιάξεις τέτοια μουσική στη σκιά και υπό το ασήκωτο βάρος των Black Sabbath; Οι Candlemass έκαναν ακριβώς αυτό, ήδη με τον εξαιρετικό πρώτο τους δίσκο το 1986, με τον απόλυτα σαφή ως προς τις προθέσεις τους τίτλο Epicus Doomicus Metallicus. 

Και νομίζω ότι έχουν αυτό το κοινό με τους Iron Maiden, μια μεγάλη συζήτηση για τον ιδανικότερο τραγουδιστή τους: ο Johan Langqvist είναι υπέροχος σε αυτό το αριστουργηματικό ντεμπούτο, απ’ την άλλη όμως ο Messiah Marcolin συνδέθηκε με μια σειρά από σημαντικές κυκλοφορίες (και περιοδείες). Σε κάθε περίπτωση, άλλη μια σπουδαία μπάντα από τη Σουηδία. Και για να κλείσουμε την ενότητα αυτή, να πω ότι δεύτερους σε αυτό το παιχνίδι θα έβαζα μόνο τους Bathory.

ΥΓ: Προσωπικό (και ανθεκτικό στο χρόνο) guilty pleasure από Σουηδία για μένα, οι Baxter.