Οι φίλοι του progressive-rock φαντάζομαι πως τους ξέρουν, οι υπόλοιποι προφανώς όχι. Μοιάζει σαν χθες που ο ipchrist μου έδωσε το Photos of Ghosts - είναι όμως 20 χρόνια πίσω. Το αντέγραψα σε κασέτα, η κασέτα έλιωσε. Από τότε λες και ήταν ταγμένος να ανακαλύψει το καινούριο ιταλικό συγκρότημα που θα μπορούσε να τους συναγωνιστεί, αγοράζοντας οτιδήποτε είχε ιταλικό τίτλο και είχε κυκλοφορήσει την πενταετία 1971-76. Δεν τα κατάφερε, αν και ανακάλυψε μπόλικη καλή μουσική. Δεν φταίει εκείνος, απλά οι Premiata είναι οι καλύτεροι.
Αν κάτι πάντα θαύμαζα σε αυτή τη μπάντα είναι ότι ενώ εμφανίστηκαν σχετικά όψιμα στην prog-rock σκηνή (1972), όταν ήδη δηλαδή είχαν παιχτεί σχεδόν τα πάντα στο είδος, αυτοί μπορούσαν να παίρνουν τα καλύτερα στοιχεία από τις μεγάλες μπάντες του είδους (Yes, Genesis, ELP και κυρίως King Crimson) και να τα ταιριάζουν με ισορροπία και μέτρο στις δικές τους πρωτότυπες συνθέσεις. Καθώς και η μοναδική τους δεξιοτεχνία στο να περνάνε από το ένα μουσικό είδος στο άλλο, από την αναγεννησιακή μουσική στο rock και τη jazz, λες και δεν τρέχει τίποτα. Λυπάμαι, αλλά χρειάζεται και μια μουσική παιδεία για να γράψεις και να παίξεις ένα τόσο μεγαλειώδες κομμάτι όπως αυτό:
Πέρα όμως από τις μεγαλεπήβολες συνθέσεις, κρατώ για τους PFM μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και για κάποιο άλλο λόγο: μέσα στο έργο τους έχουν κάποια τραγούδια πολύ πιο απλά σε σύλληψη, γραμμένα με τέτοια ευαισθησία και γλυκύτητα, που θα την χαρακτήριζα αμιγώς ιταλική. Μου θυμίζει ότι η Ιταλία του Μπερλουσκόνι και της μόδας δεν είναι η πραγματική Ιταλία, ότι από κάτω της κοιμάται η "κόκκινη" Ιταλία της δεκαετίας του '70, η Ιταλία των τεχνών και των γραμμάτων, της αισθητικής και του ανθρωπισμού. Μου θυμίζει ότι ο μεσογειακός Νότος - του οποίου και εμείς είμαστε μέρος του - έχει άλλες αξίες, ή η αξία είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Δεν μπορώ πάρα να συγκινούμαι ακούγοντας την κιθαρίτσα, το φλάουτο, το βιολί στα παρακάτω αγαπημένα μου κομμάτια:
Βλέποντας την ασπρόμαυρη εικόνα της RAI στο τελευταίο βίντεο σκέφτομαι πως, δεν μπορεί, κάτι από όλη αυτή την ομορφιά και την αθωότητα έχει επιζήσει μέσα στους γείτονές μας και μέσα μας. Ho quasi paura che si perda - που λένε στο Impressioni di Settembre και οι Premiata: "σχεδόν φοβάμαι μήπως χαθεί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου