Το γιατί οι Wilco δεν έχουν καθόλου κοινό στην Ελλάδα δεν το έχω καταλάβει (στην Αμερική είναι και εμπορικά τεράστιοι). Μάλλον φταίει η γενικευμένη απέχθεια του Έλληνα προς την country μουσική ή προς οτιδήποτε δανείζεται στοιχεία από εκεί. Για μένα οι Wilco είναι ένα από τα πολύ ελάχιστα συγκροτήματα της τελευταίας 15ετίας που θα μείνουν στην ιστορία της μουσικής - και για την ποιότητα της γραφής τους και για την διάρκειά τους και για την πρωτοποριακότητα τους: οι Wilco επανασπροσδιόρισαν την americana, παντρεύοντας την blues/country παράδοση με ήχους art-rock, kraut και ψυχεδέλειας, ένας συνδυασμός μοναδικός.
Δυστυχώς όμως το τελευταίο τους LP είναι η πρώτη τους αστοχία εδώ και πολλά χρόνια. Δεν μπορώ να εντοπίσω εύκολα το γιατί: και στην σωστή κατεύθυνση κινείται – μακριά από τo mainstream του προηγούμενου ομώνυμου δίσκου τους – και τα κομμάτια καλά είναι και το παίξιμο και οι ενορχηστρώσεις άψογα όπως πάντα. Κάτι όμως λείπει, είναι η φρεσκάδα που έχουν σε όλες τις προηγούμενες δουλειές τους, το απρόβλεπτο, πολλά από τα τραγούδια ακούγονται σαν αναμασήματα από προηγούμενες δουλειές τους. Αν ακούσει κάποιος καθαρά μουσικά το δίσκο, δεν χωράει αμφιβολία, όλα είναι στη θέση τους. Αλλά από τους Wilco περιμένει κανείς περισσότερα – οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει αυτές τις υψηλές απαιτήσεις για τη μουσική τους.
Εξαιρώ το πρώτο (Art of Almost) και το τελευταίο (Οne Sunday Morning) κομμάτι. Τα ακούς αυτά τα δυο και καταλαβαίνεις αμέσως πόσο μεγάλη μπάντα είναι. Αλλά δυστυχώς στο The Whole Love αντι για το Art of Almost μας προέκυψε το Almost an Art.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου