.jpg)
Υπάρχουν συναυλίες και υπάρχουν και...ανελέητα πάρτυ, τελετουργικές συναντήσεις, καλέσματα σε εξέγερση. Αυτό που έγινε στο Κύτταρο το Σάββατο 15 Μαρτίου σίγουρα δεν ανήκει στην πρώτη κατηγορία.
Δύσκολο να μεταφερθούν κάποιες εμπειρίες και ίσως και να μην θέλεις κιόλας, ίσως να προτιμάς να μείνει αυτό που συνέβη ένα κοινό μυστικό για εκείνους που το βίωσαν. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στο μουσικό κομμάτι, σπουδαίοι οι Γάλλοι Wall of Death που άνοιξαν τη συναυλία με το ιδιόμορφο ψυχεδελοκράουτ που μας πρόσφεραν. Όσο για τη μουσική του King Khan και των υπόλοιπων 8 μελών των the Shrines είναι ότι πιο ξεσηκωτικό και διασκεδαστικό μπορεί να ακούσει κανείς σε συναυλία: ο χαμένος κρίκος που συνδέει τη funk-soul με το γκαράζ, το ροκ εν ρολ και το πανκ. Λογικό να χοροπηδάει όλο ανεξαιρέτως το club στους ρυθμούς της μουσικής. Λογικό όσο και πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα.
Θέλω να σταθώ στον ίδιο τον King Khan σαν παρουσία, σε αυτόν τον θεότρελο συνδυασμό από James Brown, Iggy Pop και Frank Zappa. Το σώμα του - αυτό το πλαδαρό, ημίγυμνο σώμα με την εξωφρενική και γελοία αμφίεση - αυτό το σώμα προσφέρεται στο κοινό σαν θυσία, ανήκει στο κοινό του, όπως και το αντίστροφο, το κοινό ανήκει σε αυτόν, ψυχή τε και σώματι, ακριβώς γιατί κάτι τέτοιες συναντήσεις μόνο ισότιμα και μόνο ολοκληρωτικά μπορούν να συντελεστούν. Δεν είναι τυχαία αυτή η μοναδική επαφή του King Khan με τον κόσμο. Είναι αποτέλεσμα της δικής του απόλυτης διαθεσιμότητας και παρουσίας. Για αυτό και ο κόσμος υπάκουε, οφείλει να υπακούει, να συμμετέχει, σιώπησε όταν ο King Khan του είπε να σιωπήσει, έκατσε κάτω όταν του είπε να κάτσει κάτω, διαλογίστηκε, χόρεψε, ούρλιαξε. Αυτός ο τύπος δεν παζαρεύει τη συμμετοχή του κόσμου: είτε συμμετέχεις είτε φεύγεις.
Και έτσι κάποια στιγμή ένιωσα πως το πάρτυ ξέφυγε από τα στενά όρια της διασκέδασης και πέρασε στη περιοχή της πνευματικής εμπειρίας. Αλλά αυτό θα μείνει ένα μυστικό για εκείνους που το βίωσαν...until the next time.
PS Fuck the Chrysi Avgi, for Killah P!
